Ho Chi Minh City en Mui Ne

Xin chao allemaal,

Cam on voor jullie lieve en betrokken berichtjes onder ons vorige verslag.

Na een paar dagen in Vietnam gezeten te hebben kan ik nu vertellen wat mijn eerste indruk is. In eerste instantie was mijn eerste indruk dubbel. De eerste indruk hadden we opgedaan in Ho Chi Minh City. Dit is een enorme drukke stad. Uit ervaring met Bangkok en andere groten steden weten Nick en ik dat we hier meestal niet de juiste indruk krijgen van een land. Dit was ook het geval. De mensen leken niet zo vriendelijk, keken erg boos en chagrijnig en leken egoïstisch. De mensen deden ons een beetje denken aan de Chinezen. Egoïstisch volk met slechte manieren. Zo waren er mensen die achter je in de bus overgaven in een zakje, hun keel ophaalde en gekke rochelende geluiden maakten in je nek of naast je op straat en dit spuugde ze ook overal uit. Nu kwamen we er achter tijdens ons verblijf in Ho Chi Minh City dat Vietnam 1000 jaar onder invloed is geweest van China. Oke dat verklaard alles. Echter we merken hoe verder we het land in gaan hoe leuker we Vietnam gaan vinden, hoe liever en leuker de mensen worden en hoe mooier de natuur. Daarnaast is het eten heerlijk. We durven hier weer lokaal eten te eten aangezien dit er goed uit lijkt te zien. Daarnaast is het eten hier echt super.

Vrijdag 3 april werd ik wakker met allemaal jeukende bultjes. Ik had deze bultjes nog nooit gehad. Na even op het internet gezeten te hebben waren dit mogelijk bedbugs. Die zouden we dan hebben opgelopen in Phnom Penh. Fijn dat konden we er ook nog wel bij hebben. Nick en ik hadden besloten onze tassen zoveel mogelijk dicht te laten omdat deze leuke beestjes schijnbaar kunnen meereizen in je tas. Rond 11.00 uur had ik een afspraak gemaakt bij de kapper. In Laos had ik al recensies op Tripadvisor gelezen dat deze kapper goed met Westers haar om kon gaan. Nu lopen er niet veel blondines in Azië dus dit was fijn om te lezen. Aangekomen bij de kapper kregen we een warm ontvangst. De kapper zag er professioneel uit. Mijn haren werden in de verf gezet en met een hoofdmassage eruit gewassen. Ik vond het heel spannend maar het resultaat was geweldig. Na de kapper waren Nick en ik naar het War Museum gegaan. Tussen 1955 en 1975 was er een oorlog tussen het op de Verenigde Staten georiënteerde Zuid-Vietnam en het op de Sovjet-Unie en China georiënteerde Noord-Vietnam. De oorlog speelde zich af in Vietnam waaronder Amerika in oorlog was met de Vietcong (communistische Vietnamese die Zuid-Vietnam wilde bevrijden van Amerika). In het War Museum kon je vele foto’s zien van de afschuwelijke dingen die er gebeurd waren tijdens de oorlog. Vele misdaden die Amerika de soldaten of bevolking aandeed. Zowel martelingen als verwondingen. Daarnaast zag je de vele bommen en wapens die gebruikt werden. Buiten stonden vliegtuigen en tanks van de oorlog. Ook zag je de schade die Amerika het land Vietnam had aangedaan door chemische middelen zoals Agent Orange. De oorlog heeft ongeveer 2,5 miljoen Vietnamese het leven gekost. Amerika had tijdens de oorlog chemische middelen verspreid over het land wat vervolgens werd ingeademd of later gegeten werd van het land. Hierdoor waren er veel mensen dood gegaan maar het heeft nog steeds gevolgen voor de bevolking. Nakomelingen van de Vietnamezen die in deze gebieden leefden krijgen nog steeds (klein)-kinderen die lichamelijk gehandicapt geboren worden. De chemische middelen hebben het DNA van de bevolking aangetast. Daarnaast zijn delen van het land nog steeds onbruikbaar vanwege chemische stoffen die in de grond zitten of bommen en mijnen die destijds niets zijn afgegaan. Om foto’s te zien van kinderen met misvormde lichamen, zonder ogen of een andere ernstige handicap voelde rot. Waarom doen wij mensen elkaar dit aan? Blijft altijd een vraag die bij dit soort dingen door mijn hoofd spookt. Ook was er een brief die een meisje naar Obama had gestuurd. Daarin stond samenvattend dat ze hulp van Obama wil. Amerika heeft toen der tijd geld gegeven aan de mensen die geraakt waren door de chemische wapens maar geeft niets meer aan de mensen die er nu aan lijden. Er worden nog steeds gehandicapten kinderen geboren. Dit meisje mocht niet gaan studeren omdat ze een arm miste. Er was verder niets mis met haar. Ook was tegen haar gezegd dat ze beter maar geen kinderen kon krijgen omdat haar kind waarschijnlijk ook gehandicapt zou worden. Naast het leed van Vietnam heeft Amerika ook 60.000 soldaten verloren. Zo zie je maar weer dat oorlog alleen maar slechtheid met zich meedraagt en voor niemand goed is. Met oorlog schiet je niets op en maak je alleen maar vele slachtoffers. Waar is het om de tafel gaan zitten en er eens goed over praten als volwassen gebleven? Soms denk ik dat we het land maar beter door kinderen kunnen laten besturen aangezien volwassen soms niets anders lijken te kunnen doen dan oorlog maken. Na het War Museum zijn we naar een central market geweest. Het was leuk om hier even rond te lopen. In de avond waren we bij een lokaal restaurantje gaan eten. Hier hadden we heerlijke noedelsoep op wat echt een specialiteit is hier in Vietnam. Dit was ook zeker te proeven. Na het eten waren we naar het busstation gegaan omdat we morgen met de lokale bus naar de Cu Chi tunnels wilden. We werden hier van het kastje naar de muur gestuurd omdat de mensen hier echt super slecht Engels spreken. Hier spreken ze het slechtste Engels van alle landen waar we tot nu toe zijn geweest. Uiteindelijk wisten we, door met handen en voeten en 2 meiden die vanuit hun bus het een beetje schreeuwend konden vertalen, welke bus we moesten nemen.

Zaterdag 4 april waren we vroeg uit de veren omdat we hadden besloten om met de lokale bus naar de Cu Chi tunnels toe te gaan. Dit omdat het leuk is om tussen de lokale mensen te zitten maar het ook stukken goedkoper is. Aangekomen bij het busstation wilde de bus net wegrijden maar hij stopte omdat Suzan bijna bij de bus was. Wat een geluk. Na het instappen reed deze bus dan ook gelijk weg. Ho Chi Minh City is echt een super grote stad en het duurde dan ook echt 40 minuten voordat je de stad uit was. Bij aankomst in Cu Chi stonden er 3 mensen ons op te wachten die ons voor 200.000 Dong (€8.75) op en neer naar de tunnels wilde brengen. Wij trapte hier natuurlijk niet in. Al lopend naar het busloket stond een vrouw al te wijzen naar bus 79. Het grappige is dat ze hier gewoon al weten waar je naar toe wil. Na 22 km kwamen we aan bij de tunnels. Het was hier super rustig en wat blijkt? Er zijn 2 locaties en gelukkig waren wij bij de niet zo toeristische uitgestapt. We liepen het bos in en werden steeds door een mannetje de juiste richting op gestuurd. We kwamen aan bij een hutje waar we een film kregen te zien over de Vietnamese oorlog. Naast het beeldscherm kon je zien dat de Vietcong, ook wel guerrillas genoemd, 3 verdiepingen tunnels hadden onder de grond. Verdieping 1 zat ongeveer 3 meter onder de grond, verdieping 2 zat 6 meter onder de grond en verdieping 3 zelfs 10 meter. Niet normaal. Hoe konden deze mensen ademen dacht ik. Ze maakte luchtschachten door lange diepe gaten te plaatsen. Boven de grond zag het er dan uit als een hoop met modder zodat de Amerikanen het niet zouden zien. We liepen dieper het bos in met een gids die ons de eerste tunnel liet zien. Dit was een toeristische versie en voor toeristen iets groter gemaakt doordat wij gewoon reuzen zijn in vergelijking met de mensen van vroeger die 1,50 meter groot waren en 30kg wogen. We mochten hier doorheen lopen/kruipen en over 7 meter weer omhoog komen. Het was ons gelukt en Suzan had haar claustrofobie overwonnen. Het zijn nauwe openingen waar je doorheen moest gaan. Ik denk dat de foto’s het beter zullen laten zien. Daarna zagen we de niet toeristische tunnels en openingen. We hebben er met onze benen in gestaan en daar was alles mee gezegd. Ik kon nooit bukken om erin te komen. Daarna kregen we nog een paar tunnels te zien waar we doorheen mochten kruipen en hier zaten ook nog eens allemaal vleermuizen. Suzan die voor mij liep, kroop onder een vleermuis door heel dapper wat mij betreft. Het scheelde namelijk maar 5 cm of ze had het beestje geraakt. Bij elke ingang van een tunnel zat een val. Als Amerikanen de tunnel zouden betreden dan zouden zij door de grond zakken en gespietst worden aan bamboestokken. We kregen nog wat fruit wat leek op een aardappel en onze gids vertelde ons dat de Vietnamese dit vroeger in sommige periodes elke dag aten. Het was niet eens zo heel erg vies met een beetje zout, suiker en nootjes was het nog best lekker ook. Na het einde van de rondleiding besloten we terug te gaan en kwamen we een bord met geweren tegen. Dit doe je maar misschien een keer in je leven. Dus besloten we om naar het schietterrein te gaan want ik wilde graag met een AK-47 schieten. Na het eerste schot kwam de adrenaline vrij. Wat en KNAL zeg. Ik vond het gaaf om een keer gedaan te hebben. Na het schieten zijn we terug gelopen naar de straat waar de bus voorbij kwam (bushaltes kennen ze hier niet echt) en hebben we onderweg nog jack fruit gekocht. Dit moest ik van Suus proberen want zij kende dit van haar tijd in Afrika. Een zoetig plakkerig fruit wat ik niet zo heel lekker vond maar wel weer had uitgeprobeerd. Daarnaast was het fruit volgens mij ook overrijp waardoor het mogelijk minder lekker was. We hadden de bus terug gepakt en de avond in de gezellige drukke straat afgesloten.

Zondag 5 april ging de wekker alweer om 06.15 uur want om 07.15 uur moesten we verzamelen bij de bus. We hadden een open busticket gekocht bij de Sinh Tourist waarmee je 8 keer mag uitstappen van Ho Chi Minh City (zuiden) tot Hanoi (noorden). We liepen om 06.30 uur naar de bus en zagen daar 80 mensen op de helft van de straat touwtrekken. Dit om 06.30 uur. Ik zeg goedemorgen. Na even gekeken te hebben waren we in de bus gestapt om onze reis te vervolgen naar onze eerste stop Mui Ne. Eenmaal aangekomen in Mui Ne zijn we met de taxi naar het Guesthouse gebracht waar een super lieve vrouw ons met een warm welkom stond op te wachten. We kregen onze kamer toegewezen en hadden opgezocht wat we allemaal konden doen. We liepen daarna even naar het strand die heel erg vervuilt was. We besloten om de volgende dag een scooter te huren en op zoek te gaan naar een schoon strand. We wilden onze tassen gaan inspecteren op bedbugs. Dit was nog een hele klus aangezien we kledingstuk voor kledingstuk eruit moesten halen. En alle spullen 1 voor 1 moesten controleren op deze beestjes te grote van een luis. Ik werd er zo chagrijnig van dat ik tegen Nick zei dat als ik 1 van deze bloedzuigende krengen te pakken zou krijgen, ik ze zou martelen. We waren 2 beestjes tegengekomen maar of het ze waren of gewoon mieren waren wisten we niet. Na het controleren van alle tassen kunnen we concluderen dat we ze als het goed is niet met ons meedragen. In de avond hadden we een fiets gehuurd en waren we naar de markt gefietst. Na 3,5 km te hebben gefietst was de markt helaas gesloten. Ook waren hier geen restaurantjes dus besloten we terug te fietsen en dan de andere kant te gaan verkennen. We hadden daarna nog eens 3 km gefietst en we waren ineens over onze honger heen en zijn weer terug naar ons Guesthouse gefietst. Een hele sportieve avond dus al zeg ik het zelf.

Maandag 6 april hadden Nick en ik een scooter gehuurd. We wilden de omgeving gaan verkennen en op zoek gaan naar een schoon strand. Dit was nog een hele opgave omdat de mensen hier geen woord Engels spraken en niet begrepen dat wij in ruil van betaling bij hun op het stand wilde liggen. Nee dat was niet mogelijk en kon alleen als je in het hotel verbleef. Oke als jullie geen geld willen verdienen, prima! Hierdoor waren we uiteindelijk gewoon op een onbeheerd strand gaan liggen in het zand. Om ons heen zaten allemaal krabjes waar Nick helemaal gefascineerd door was. Die ging er met het fototoestel op uit terwijl ik even was gaan zonnen. Na een tijdje leek ik al erg te verbranden. Mogelijk doordat we zolang niet in de zon konden, we een antibiotica kuur hadden gehad of omdat de zon gewoon zo sterk was. Hierdoor hadden we na een paar uurtjes al besloten terug te gaan. Op de terugweg kwam ik erachter dat er op mijn linker onderarm allemaal kleine bultjes zaten. Ik was bang dat ik een zonneallergie zou hebben (iets wat ik nog nooit gehad heb). We waren wat gaan eten bij een resort met zwembad en hadden begrepen dat we daar morgen zouden mogen zwemmen voor een kleine vergoeding. Dat was dus goed nieuws. In de avond werden de bultjes steeds groter en begonnen super erg te jeuken. We waren naar de apotheek gegaan die mij een crème had gegeven tegen de jeuk. De jeuk was zo erg dat ik er niet van had kunnen slapen. De bultjes leken wel grote muggenbulten en veranderde in steeds meer rode vlekken. Fijn, we blijven bezig. Is het geen ontstoken navel, salmonella of bedbugs dan krijgen we dit weer. Ik was er wel een beetje klaar mee met al die gekke tropische ziektes die mij hier moeten treffen. Ik had geen idee wat het was. Het kon zonneallergie of bedbugs zijn. Of misschien wel weer wat anders. Van het internet werd je niet echt vrolijk als je kon zien wat het allemaal met zich mee kon brengen.

Dinsdag 7 april werden we om 04.40 uur opgehaald voor de zonsopgang bij de witte zandduinen. We werden opgehaald met een jeep. De weg erna toe was prachtig. Vooral toen het al wat lichter werd en we langs de zee reden. Oranje en rode kleuren verschenen in de lucht. Aangekomen bij de witte zandduinen leek dit op een kleine versie van de Sahara. Dit was echt heel mooi. Toen we aankwamen kwam de zon al bijna op. Nick en ik zochten een mooi plekje in het zand en hadden hier de zonsopkomst bewonderd. Na de witte zandduinen gingen we naar de rode zandduinen. Dit was een wat kleinere variant met rood zand. Hierna waren we naar een vissersdorpje geweest. Hier zagen we op het water allemaal kleine kleurrijke bootjes. Dit was een prachtig gezicht. Op het strand waren mensen bezig krabben en schelpdieren uit de netten te halen. Ook zag je hier allerlei soorten krabben en schelpdieren liggen. We kwamen rond 09.00 uur terug van de tour. We kregen ontbijt van de lieve vrouw van het Guesthouse en hadden besloten nog even te gaan liggen. Helaas was de stroom uitgevallen dus hadden we geen airconditioning. Na nog even 2 uur geslapen te hebben hadden we besloten naar het resort met zwembad te gaan. Hier was het super mooi en hadden we heerlijk wat uurtjes vertoeft. Helaas voor mij wel in de schaduw aangezien de uitslag op mijn linker onderarm en klein beetje op mijn rechter onderarm alleen maar erger leek te worden. Het uitzicht vanaf het zwembad was de zee. Dit was wel erg mooi. In de avond waren we nog een hapje gaan eten en vroeg naar bedje gegaan.

Morgen pakken we onze tas in en vertrekken we rond 12.30 uur met de bus richting Dalat. Dit is een busreis van ongeveer 4 uur.

Liefs,
Nick en Suzan