Jakarta, Bogor, Bandung en Yogyakarta

Halo allemaal,

Terima kasih voor jullie lieve en betrokken berichtjes onder ons vorige verslag.

We zetten onze reis voort door Java. Java die we eigenlijk grotendeels hebben doorgereisd voor mijn opa. Rond 1949 toen mijn opa 21 jaar was moest hij tijdens zijn dienst naar Indonesië. Hij moest hier zijn om de orde en rust te bewaren tijdens de overdacht van de kolonie. Hij is hier tot zijn 22ste geweest. Mijn opa had voor mijn vertrek aangegeven dat de Puncak pass (toen nog de naam Puntjak pass) een heel erg mooie route was. Mijn opa heeft op deze berg tijdens zijn dienst in Indonesië van de puncak naar Bandung altijd patrouille moeten rijden op zijn motor. We zijn mijn opa erg dankbaar voor het advies om over de Puncak pass te gaan omdat Java een geweldig eiland is met de meest vriendelijke mensen die we ontmoet hebben tijdens onze reis. Voor onze reis waren we een klein beetje sceptisch doordat we eigenlijk vanuit Nederland continu geconfronteerd werden met het feit dat Java een land is met voornamelijk moslims. Ik vond het zelfs een beetje spannend om Indonesië in te gaan in zijn algemeen maar vooral Java. Dit doordat er op de app van Ministerie van Buitenlandse zaken word aangegeven dat Indonesië geheel op eigen risico te bezoeken is. Dit doordat het een moslim land is en er momenteel een vervelende groepering is waar ik jullie niet over hoef te vertellen doordat jullie dit zelf wel weten. Doordat Nederland deel neemt aan de strijd hiertegen lopen Nederlanders in het buitenland een verhoogd risico om slachtoffer te worden van geweld en aanslagen. En dit werd dan aangegeven onder het land Indonesië. Is het niet een fijn gevoel om met deze informatie een land in te moeten? Ik snap dat ze mensen moeten waarschuwen en dat je altijd alert moet zijn. Maar lopen wij Nederlanders in Nederland niet net zoveel gevaar voor dit soort praktijken en moeten we niet gewoon altijd alert blijven. Nou even een korte samenvatting, ondanks dat ik het waarschuwen snap, heb ik hier totaal niets van gezien of meegekregen in Indonesië. Nu zoom ik vooral in op Java doordat Java 95% moslim is en hier misschien tussen haakjes het meest over gesproken word. Nou ik vond de mensen geweldig in Java. Ondanks dat we het geloof niet delen waren de mensen in Java het meest betrokken, behulpzaam en geïnteresseerd in ons. Er reizen volgens mij weinig mensen door Java heen waardoor Nick en ik een soort attractie waren. We vielen juist enorm op en dit was eerder positief als negatief. De mensen wilden met ons een praatje maken, wilden met ons op de foto en vonden het geweldig als we ze aanspraken. We hebben in homestays geslapen waar we zijn uitgenodigd voor het Ramadan diner, ze betrokken ons bij hun familie en cultuur en we mochten alles vragen. Ik vind het jammer dat ik eigenlijk merkte dat ik zo beïnvloedbaar ben voor media. En dat zijn we allemaal. Ergens is dat ook logisch aangezien dit de enigste informatie is die we krijgen. Alleen ik merk steeds meer dat het zo beïnvloedbaar is en soms misschien zelf wel propaganda. Zoals het berichtje dat de media in is geholpen dat er geen alcohol meer mag worden verkocht in Indonesië. Wat een ophef. Deze ophef hebben wij vanuit Nederland zelfs in Azië meegekregen. Vragen met: “Wat komt er nu van Indonesië terecht?”, “Indonesië wordt nu zeker een ontwikkelingsland” of “Indonesië trekt naar het Midden-Oosten toe?”. Nou jongens zal jullie even vertellen dat dit allemaal onzin is. Er wordt gewoon nog steeds alcohol verkocht. Er is alleen strenger toezicht op doordat het verkocht werd aan minderjarige. Is dit niet wat wij in Nederland ook gewoon doen? Alleen in sommige restaurants in Java werd geen alcohol verkocht. Maar dit snap ik aangezien hun geloof geen alcohol schenkt. Een klein beetje aanpassen aan een land mag wel toch. Het blijkt wel weer dat we ons dus niet zo gek moeten laten maken door de media. Ik houd sowieso niet van nieuws aangezien het altijd negatief is en je niet meer weet wat je moet geloven. Enfin, om een lang verhaal kort te maken Java was in ieder geval geweldig en ik ga jullie nu vertellen waarom.

Woensdag 17 juni hadden we een taxi genomen richting het Kuta square. Dit was vroeger old batavia. Aangekomen bij Kuta square zagen we een grootplein. Rondom dit plein stonden allemaal Nederlandse gebouwen. Zo was er een heel groot wit gebouw waar nog steeds gouverneurskantoor op geschreven stond. Tegenover het gouverneurskantoor was het Batavia Café. Hier wilden we gaan ontbijten. In de menukaart stonden allemaal Nederlandse gerechten en ook foto’s van Nederlandse gebouwen in Jakarta en de geschiedenis daarvan. We hadden een uitsmijter en poffertjes op. We keken tijdens het eten uit over het plein. Op het plein stonden veel straatartiesten. Ook werden we een aantal keer aangesproken door studenten die met ons een interview wilden afnemen om hun Engels te oefenen voor school. Het grappige is dat de nationale taal (Bahasa) van Indonesië enorm veel woorden heeft die wij begrijpen. Dit natuurlijk doordat Indonesië 300 jaar lang een Nederlandse kolonie is geweest. Hierdoor is Bahasa een taal die wij van alle talen in Zuidoost-Azië het snelst te lijken oppakken. Zo is Hallo – halo, handdoek – handuk, uitlaat – knalpot, postkantoor – kantoorpos en zo kan ik nog wel even doorgaan. Door goed te luisteren en na te denken kunnen wij veel linken leggen. Zo is doorgang hier dorung bij een deur of trekken – tarik. Na over het plein te hebben gelopen waren we richting de oude rechtbank gelopen van Batavia. Vervolgens waren we richting een oude Nederlandse ophaalbrug gelopen. We moesten even zoeken en hoe verder we van het plein liepen hoe armer en viezer de stad werd. Na een paar keer de verkeerde kant op gestuurd te zijn doordat ze zo slecht Engels spraken kwamen we bij de ophaalbrug. Deze leek op een oudere variant als de ophaalbruggen die wij in Den Bosch hebben voordat je de stad in gaat. Hij was van hout en hing boven een gracht. Na de ophaalbrug waren we teruggegaan naar ons hotel. In de avond waren we naar de Grand Indonesia mall gegaan waar we wat gegeten hadden. Vervolgens waren we naar de film de minions gegaan.

Donderdag 18 juni waren we op tijd opgestaan en hadden we een heerlijk ontbijtje genomen bij het Fave hotel. Vervolgens aan het hotel gevraagd hoe we het beste richting Bogor konden reizen. We gingen naar Bogor doordat je vanuit Bogor naar Bandung over de Puncak pass kon gaan waar mijn opa patrouille had gereden. We moesten een taxi pakken naar een station en vanuit daar konden we een trein naar Bogor pakken. We werden bij het verkeerde station afgezet waardoor we een andere taxi naar het juiste station moesten pakken. Hier hadden we een kaartje gekocht en moesten we van Jakarta naar Bogor een uur in de trein. Dit was een soort metroachtige trein boven de grond. In de trein hadden we gezellige gesprekken met lokale mensen die veel interesse toonden in ons. We hadden gelezen dat Bogor de rustige variant was van Jakarta en de meeste mensen meteen hier naar door reizen voor deze rust. Nou wij vonden Bogor nog steeds een enorm grote chaotische stad dus begrepen dit principe niet helemaal. We wilden ons laten afzetten bij een homestay waar we interesse in hadden maar zagen geen blue bird taxi’s. Ik zag een tourist information point waar we naar toe waren gelopen. Hier hadden 2 mannen ons op de scooter met onze grote tas naar het homestay gebracht. De familie van het homestay was erg lief en we kregen een kleine kamer toegewezen waar 1 normaal bed stond en een uitschuifbaar bed op de grond. De vrouw van de familie wilde ons uitnodigen voor het Ramadan diner om 18.00 uur. Vandaag was de eerste dag van de Ramadan ingegaan. Dit was super lief en we waren benieuwd hoe een Ramadan diner verliep en vonden het leuk om met haar familie hier aan deel te nemen. We hadden onze spullen neergezet en meteen gevraagd hoe we naar de Botanische tuinen in Bogor konden. We waren met een lokaal busje hier naar toe gaan. Dit lokaal busje had hetzelfde principe als in Medan. Allemaal verschillende busjes die bepaalde lijnen rijden waar je in en uit kan stappen waar je wil. Aangekomen bij de Botanische tuinen vonden we dit mooi maar waren we eigenlijk al te verwend doordat we alle grote bomen en planten al in de echte jungle hadden gezien. Hierdoor waren we naar een museum gelopen waar allemaal opgezette dieren stonden. Dit was een beetje een gek gezicht maar wel interessant. Vervolgens wilden we op zoek gaan naar een enorme bloem. Na 10 rondjes gelopen te hebben bleek die hele bloem er niet te zijn haha. Dus ze maakten reclame voor iets wat er niet was. Ook was er een heel oud Nederlands kerkhof in de Botantische tuinen. Dit kerkhof stond er al voordat de Botanische tuinen er kwamen. Dit stamde nog uit de tijd van het Nederlands-indië. Voordat we teruggingen wilden we nog naar een grote shopping mall om wat te eten. In Java hadden ze deze grote luxe shopping malls trouwens echt overal. Aangekomen bij het shopping mall werden we overal aangekeken. Dit denk ik doordat er weinig toeristen door dit gebied reizen. Alle eetgelegenheden waren afgezet met doeken zodat de mensen geen last hadden van de mensen die wel aten. Weer een grappig vooroordeel trouwens. Wij hadden op internet gelezen dat het echt super moeilijk was om tijdens de Ramadan een restaurant te vinden die open was. Hier hebben wij totaal geen last van gehad. We hadden bij de bakker wat broodjes gekocht die we uit respect pas op onze kamer hadden opgegeten. Rond 18.00 uur werden we uitgenodigd voor het Ramadan diner. De eerste avond van de Ramadan is het een traditie om heel erg zoet te eten. Dit om energie op te doen voor de hele maand. We kregen een soort van palm sugar soep met pompoen en palm fruit. Het was voor mij te zoet waardoor ik het niet zo lekker vond. Daarna kregen we een gerecht met de naam Porcadel wat een soort van ovenmix met aardappel en groenten was. Na het eten kwam er voor de man van de familie een blinde masseur. Hij vroeg of iemand van ons ook een massage wilde. Dit wilde Nick wel. Dus voor het slapen gaan had Nick van een blinde man een massage gehad die heerlijk was.

Vrijdag 19 juni werden we rond 04.00 uur wakker van de moskee. Gelukkig ging deze niet heel erg lang. De familie stond op om te gaan ontbijten. Wij konden redelijk snel weer in slaap vallen. In de ochtend kregen we een klein ontbijtje. Vervolgens bracht de vrouw ons weg naar de plaats waar je een bus kon nemen over de Puncak pass. Na de vrouw erg bedankt te hebben voor haar gastvrijheid liepen we naar een lokaal busje. De man gaf aan dat we voor 3 euro p.p. richting Bandung konden over de Puncak pass. Echter ging hij pas rijden als zijn busje vol was. We zagen dat dit nog heel lang ging duren. Dus na even wachten waren we gaan onderhandelen met een taxi of hij ons voor een bepaald bedragnaar boven kon brengen. In eerste instantie leek hij niet akkoord te willen gaan met de prijs maar hij wist dat als hij dit niet zou doen wij gewoon met het lokale busje zouden gaan. Uiteindelijk wilde hij ons naar de Puncak (wat top betekend) brengen. Ik vond het bijzonder om over de Puncak pass te rijden omdat ik wist dat mijn opa toen hij ongeveer mijn leeftijd was ook hierover reed. Hoe verder we omhoog reden hoe mooier het uitzicht over de stad Bogor werd. Ook zagen we op de heenweg vele theeplantages. Echter de weg was wel helemaal volgebouwd met huizen, supermarkten, hotels en lokale winkeltjes. Ik weet niet of dit 60 jaar geleden ook al was in de tijd van mijn opa. Eenmaal op de top was er een parkeerplaats waar je op kon gaan staan. Vanuit deze top keek je uit over alle theeplantages en de stad Bogor. Mijn opa had verteld dat er ook een houten trap was waar mee je nog hoger kon klimmen. Volgens mij was deze houten trap er nog. Echter hadden wij onze grote backpacks bij waardoor we deze trap niet hadden beklommen. Op de parkeerplaats waren heel veel lokale mensen. Dit doordat het op de Puncak (top) lekker fris is. Veel lokale mensen komen hier voor verkoeling. Wij waren een enorm grote attractie op de Puncak. Iedereen wilde met ons op de foto of een praatje maken. Kinderen werden bij mij op schoot gezet zodat ze een foto konden maken. Waarschijnlijk komen er nauwelijks toeristen op dit punt. Dit doordat het niet toeristisch is en er sinds kort ook een tolweg is van Bogor naar Bandung en iedereen deze weg gebruikt richting Bandung. Vervolgens wilden we verder naar Bandung maar kregen we te horen dat er over 2 uur pas een bus zou komen. We wilden niet nog 2 uur wachten. Hierdoor hadden we op een papiertje Bandung geschreven en wilden we langs de weg gaan liften. Er waren veel auto’s gestopt die dachten dat we richting Bogor moesten en ons mee wilden nemen maar niemand leek naar Bandung te gaan. Uiteindelijk kwam er een Indonesische jongen die tegenwoordig in Amerika studeerde naar ons toe en vroeg hoe lang we er al stonden. We legden onze situatie uit en hij ging proberen voor ons iets te regelen. Uiteindelijk was er een lokaal busje die ons naar het plaatsje Cianjur wilden brengen waar we vanuit daar een lokale bus richting Bandung konden pakken. De man van het lokale busje leek het geweldig te vinden dat wij in zijn busje zaten. Hij riep naar iedereen dat ze moesten kijken en we bleven maar zwaaien onderweg. De weg naar beneden vanaf de Puncak was ook erg mooi. Heel veel groen en een kronkelige weg naar beneden. In Cianjur zagen we vele mooie rijstvelden. Toen we aankwamen in Cianjur stond de bus naar Bandung net klaar om te vertrekken. De bus was bijna vol waardoor Nick en ik niet meer naast elkaar konden zitten. Alle lokale mensen leken verbaast dat wij bij ze in de bus zaten. Bij iedere stop stapten er mensen in die iets wilden verkopen zoals zakdoeken of scheermesjes. Ze hielden een praatje en legden vervolgens het artikel bij iedereen op schoot. Vervolgens werd dit door de persoon weer opgehaald bij iedereen die niets wilde kopen. Dit was eigenlijk steeds het geval. Ook kwamen muzikanten de bus binnen die muziek gingen spelen en vervolgens met een bakje rondgingen voor geld.

Aangekomen in Bandung werden we afgezet bij een lokaal busstation. Meteen wilden allerlei taxi’s ons brengen. Wij wisten dat we nog lang niet in het centrum zaten dus hadden gevraagd aan wat mensen hoe we het beste naar het treinstation konden. Ze hadden gezegd dat we een lokale bus naar het treinstation konden pakken. Aangekomen bij het treinstation was dit volgens mij niet het centrale treinstation. We wilden vanaf hier een taxi pakken naar ons homestay. We hadden alleen geen flauw idee waar we waren en zagen ook geen Blue Bird taxi. Uiteindelijk zagen we een lokale taxi. We hadden besloten die maar te nemen. Ik vroeg of hij wist waar het Zenrra homestay was en liet hem het adres zien. Hij gaf aan dit te weten. Vervolgens had hij zijn meter verstopt. Ik vroeg of hij zijn meter aan wilde zetten. Hij zei dat hij ons voor 50.000 roepia wilde brengen en de meter niet aan hoefde te zetten. Ja dit trucje ken ik nu ongeveer wel na 4,5 maand Azië. Ik zei dat hij zijn meter aan kon zetten anders stapte ik uit. Toen hij begon met rijden had ik al een niet goed gevoel bij deze man. Dit doordat hij zijn meter al verstopt had. Hij leek geen woord Engels te spreken maar na een tijdje zei ik tegen Nick dat ik het idee had dat hij rondjes aan het rijden was en net deed of hij verkeerd was gereden. Nick en ik hadden mijn google maps aangezet en onze locatie gezocht. Toen kregen we het idee dat hij inderdaad rondjes aan het rijden was aangezien hij totaal uit de richting leek te rijden. Toen we hem hier mee confronteerde begon hij met zijn armen te zwaaien en meteen in de verdediging te schieten. Ondertussen liep de meter al bijna over 50.000 roepia heen. Uit ervaring hebben wij geleerd dat als ze je voor 50.000 roepia willen brengen de prijs werkelijk veel lager is. Deze taxichauffeur had waarschijnlijk nu bedacht rondjes te gaan rijden om de prijs gewoon tot dit bedrag te laten stijgen. Echter stonden we in het verkeer vast waardoor de prijs ondertussen al over de 50.000 was. Nick werd boos en gaf aan dat hij rondjes aan het rijden was en we niet meer betaalden als 50.000 dus hij de meter beter uit kon zetten. De man begon boos te worden en in zijn taal te schreeuwen. Waardoor ik ook boos werd en in mijn taal ging schreeuwen. Maar hij liet merken dat 50.000 roepia goed was en we niet meer moesten zeuren. Na een tijdje ging hij ook nog eens allemaal om de weg vragen terwijl hij had aangeven het te weten toch? Vervolgens liet ik hem het adres zien dat hij gewoon op zijn kop wilde gaan lezen. Dus lezen kon hij waarschijnlijk ook niet. Toen zagen we wat Blue Birds taxi’s naast de weg staan. We zeiden dat hij daar kon stoppen omdat we eruit wilden. De meter stond ondertussen al op 75.000. We pakten onze spullen en gaven de man 50.000 (wat nog te veel was want we waren zeker opgelicht). De taxichauffeurs van Blue Bird waren al bij ons komen staan en de man leek gelijk te willen halen in zijn taal. Dus wij legden uit aan de Blue Bird chauffeurs dat hij ons had opgelicht en rondjes was gaan rijden. Ze leken hier niet van op te kijken. Vervolgens liepen we weg en begon de man te schreeuwen dat we 75.000 roepia moesten betalen omdat dit op de meter stond en hij probeerde zijn gelijk te halen bij de andere taxi chauffeurs. Toen brak de hel los. Nick werd zo kwaad dat als ik hem op dat moment niet tegen had gehouden en die man door was gegaan hij die kerel een draai om zijn oren had gegeven (die hij eigenlijk verdiend had). Dus ik trok Nick weg en de andere taxi chauffeurs zagen ook wel dat het menens was en wuifde de andere taxi chauffeur weg. Vervolgens zeiden ze tegen ons dat ons homestay de kant van de shopping mall op was. Aangekomen bij de shopping mall werden we weer verkeerd gestuurd. Nick en ik waren er helemaal klaar mee. We waren al uren onderweg door al het gedoe, bekaf en hadden honger. We hadden besloten wifi te gaan zoeken in het shopping mall. Dit was niet gelukt. Uiteindelijk zag een lieve vrouw ons teleurgesteld staan en vroeg of ze ons kon helpen. Ze had met haar telefoon opgezocht waar het was en geprobeerd te bellen naar het homestay. Vervolgens was ze met ons meegelopen naar een lokale bus, had voor ons betaald en vroeg of ze ons goed wilden afzetten. Dit was echt super lief. Deze lieve mensen maken het goed voor alle vieze vuile oplichters die ik haat en die er heel veel zijn in Indonesië en het verpesten voor de rest van de bevolking. Eenmaal aangekomen bij ons homestay kregen we een warm onthaal. Ze vond het vervelend wat we hadden meegemaakt. We sliepen in een kamer naast het huis. We moesten zeggen dat we getrouwd waren omdat we anders niet bij elkaar op de kamer hadden mogen slapen vanwege het geloof. We werden uitgenodigd om samen met haar en haar man wat te gaan eten aan de overkant. Nick had eend en ik had kip. We moesten eten met onze handen. Gelukkig hadden we de avond leuk afgesloten.

Zaterdag 20 juni werden we in de nacht weer wakker van de moskee. Deze ging helaas iets langer af dan in Bogor. Gelukkig konden we daarna weer redelijk snel in slaap vallen. Het breekt je alleen wel op door steeds in de nacht wakker te worden. We wilden samen met de eigenaar van Zenrra house treinkaartjes voor morgen bestellen. Echter dit lukte niet doordat het systeem eruit lag. Op aanraden van haar waren we naar het treinstation gereden. Familie van haar wilde ons brengen in de auto en zij ging met ons mee. Op het treinstation was het super druk maar ze had bij de supermarkt voor ons kaartjes kunnen regelen met een systeem die het wel deed. Dit was super fijn en super lief. Morgen konden we in de ochtend vertrekken met de trein richting Yogyakarta. Vervolgens wilden Nick en ik naar het Ereveld Pandu waar 4000 graven zijn. De meeste graven zijn van Nederlandse oorlogslachtoffers en militairen uit Japanse concentratiekampen die bij de val van Japan in 1945 nog snel werden omgebracht. Er waren vele mannelijke graven maar ook vrouwen en kinderen. We waren hier naar toe gegaan op aanraden van mijn opa die hier tijdens zijn dienst is geweest. Ondanks dat de familie van het Zenrra house hier super dichtbij woonde, hadden ze hier nog nooit van gehoord. Hierdoor wilden ze graag mee naar het Ereveld Pandu. Na even zoeken en door een Chinese begraafplaats te moeten herkenden we een Nederlands bordje waar op stond Ereveld Pandu. Ook stond er in het Nederlands dat bezoekers konden aanbellen en hun auto binnen mochten parkeren. Toen we aanbelden kwam er een man het hek open doen en mochten we naar binnen. Bij binnenkomst stond er een monument opgericht aan alle mensen die gestorven waren. Vervolgens enorm veel witte kruizen. Heel veel met een naam maar ook kruizen met naam onbekend. Ik vond het best indrukwekkend om er doorheen te lopen. Het Ereveld Pandu was erg goed onderhouden en toen we er waren, waren ze met de tuin bezig. Dit doordat het nog steeds gefinancierd wordt door Nederland. Na het Ereveld had de familie ons afgezet bij de juiste lokale bus richting de theeplantages. Toen we moesten overstappen wisten we welke bus we moesten hebben maar we zagen geen nummers staan. Een man gaf meerdere keren aan dat het zijn bus was die we moesten hebben. Dus we waren ingestapt. Na een tijdje hadden we al het gevoel dat hij voor ons om ging rijden en het niet zijn bus was. Dit doordat ze ons als wandelende pinautomaten zien en denken meer geld te kunnen verdienen aan ons. Uiteindelijk waren we nog de enigste in zijn bus. Toen we de berg op moesten richting de theeplantages hield zijn busje er mee op. Hierdoor moest hij zijn busje terug laten rollen om beneden benzine er in te doen. Ze doen hier allemaal maar 1 liter benzine per keer erin en proberen deze helemaal op te rijden voordat ze er weer een nieuwe in doen. Eenmaal boven wilde hij ons bij de vulkaan afzetten. Echter hier wat de entree prijs erg prijzig van en wij wilden gewoon naar de theeplantages. Dit was ook raar omdat ze normaal lijnen rijden en je niet ergens afzetten. Aangekomen bij de theeplantages wilden we de man betalen en we wisten ongeveer de prijs. Echter de man zei dat het veel duurder was omdat hij ons speciaal had gebracht. Hier hadden wij niet omgevraagd en hij zei dat dit de juiste lijn was. Dus na een kleine ruzie hadden we de juiste prijs betaald. De theeplantages waren erg mooi. Theeplantages lijken op een klein doolhof. Overal smalle gangetjes langs groene heggen. Na de theeplantages waren we teruggegaan. Onderweg waren we uitgestapt bij een grote shopping mall. Hier hadden we een domino pizza gegeten. Ze hadden ook pizza peperoni met beef (ze eten hier geen varkensvlees). Alleen nu snap ik ook waarom we die in Nederland niet hebben want hij was niet lekker. Na even rondgelopen te hebben in het winkelcentrum waren we nog naar een grote supermarkt geweest. Rond 18.00 uur klonk het Allah gebed door de supermarkt. En in de supermarkt werden kleine drankjes en hapjes uitgedeeld. Dit doordat iedereen vanaf nu weer mocht eten. Toen we terug waren werden we uitgenodigd voor het Ramadan diner van de familie. We wisten dit niet en hadden helaas al gegeten. We waren moe en wilden vroeg gaan slapen. Net voordat we wilden gaan slapen vroeg de man en vrouw van Zenrra house ons om mee te gaan koffie drinken. Ze wilden ons ook de stad laten zien. Echt super lief en leuk. Dus we waren meegegaan. We waren naar het centrum gegaan waar ook nog heel veel Nederlandse gebouwen stonden. De familie wilden graag weten wat de Nederlandse teksten op de oude gebouwen betekenden. Ook waren we met een slang op de foto gegaan die om ons nek werd gehangen. Wat ik best spannend vond. Voor de rest waren wij een grote toeristenattractie. Iedereen wilde met ons op de foto. Zowel groepfoto’s als alleen. Dit was erg leuk en vooral Nick genoot van alle aandacht. Vervolgens waren we koffie gaan drinken in een tentje met Nederlandse tekst onder hun slogan. Daarna waren we nog naar een hoger gedeelte van de stad gereden zodat we de stad vanaf bovenaf konden zien. Dit was erg mooi en alles was verlicht. Het was een gezellige avond en we voelden ons erg welkom.

Zondag 21 juni werden we rond 07.30 uur naar het station in Bandung gebracht. Rond half 9 vertrokken we met de trein richting Yogyakarta. De treinreis 7,5 uur duren. We hadden de meest luxe klasse genomen wat een iets luxere variant was als klasse 2 van de NS. Ik had gelezen dat de treinreis erg mooi was doordat je veel van het landschap zag en de lokale bevolking erg dicht bij het spoor woonden. Dit was ook zeker het geval. De natuur was prachtig en de rijstvelden erg groen. Ook was het leuk om vanuit de trein in de achtertuinen van de lokale bevolking te kunnen kijken. Je zag veel verschil tussen de steden en het platteland qua armoede. Ondanks dat ik van het mooie uitzicht genoten heb was ik de eerste 2,5 uur in slaap gevallen. De treinreis vond ik snel gaan en voordat ik het in de gaten had waren we rond 4 uur al in Yogyakarta. Toen we het station uitliepen waren er meteen meerdere taxi’s die ons naar ons hotel wilden brengen. We hadden geen zin in een zelfde situatie als in Bandung dus besloten eerste en stukje uit het station te lopen en de omgeving te verkennen. Yogyakarta was een stad waaraan je meteen kon zien dat die toeristisch was. Je zag veel toeristenbureaus en souvenirwinkeltjes staan. Na even lopen viel ons op dat er geen Blue Bird taxi’s waren maar wel andere die er betrouwbaar uit zagen. Dus we waren in de taxi gestapt en hadden ons laten afzetten bij het Fave hotel. Hier hadden we ook al in Jakarta in geslapen en dit zijn iets luxere hotels om even bij te komen. In de avond hadden we rustig aangedaan en bij het hotel gegeten. Hier was een lokaal buffet voor 2,60 p.p.

Maandag 22 juni hadden we uitgeslapen en waren we de omgeving wat gaan verkennen. Ook waren we op zoek gegaan naar een ander Guesthouse voor morgen. We waren alleen naar het Fave hotel gegaan om even bij te komen. We hadden snel een mooi Guesthouse gevonden en nog 2 nachten daar geboekt. Vervolgen waren we met een ritsja (fiets met een karretje voorop) naar het centrum gebracht. Hier hadden we een beetje rondgekeken bij toeristenbureaus voor mogelijke opties om verder te reizen naar Bali. Ook waren we een beetje langs de souvenirwinkeltjes gelopen. Verder hadden we deze dag lekker rustig aan gedaan.

Dinsdag 23 juni waren we in de ochtend vertrokken richting ons Guesthouse. Daarna wilden we een taxi nemen naar een reisbureau die we op tripadvisor hadden gezien. Echter had tripadvisor dit adres weer eens helemaal fout waardoor we het niet konden vinden. Tripadvisor heeft ons veel geholpen met het uitzoeken van dingen maar het adres moet je niet vertouwen. Na even zoeken hadden we ons laten afzetten in het centrum. We hadden een scooter gehuurd en waren informatie gaan verzamelen over de Borobudur en Prambanan tour en onze reis naar Bali. We wilden graag naar de Bromo vulkaan en de Ijen toe. Echter waren er heel veel verschillende prijzen en aanbieders. Na een tijdje waren we langs super veel toeristenbureaus geweest en waren we teruggereden om alle folders langs elkaar te leggen. Na lang zoeken kwamen we erachter dat het niet uitmaakte waar je boekte omdat alle reisbureaus mooie praatjes hebben maar iedereen bij elkaar in hetzelfde busje komt. Ook waren er maar een paar hotels in deze gebieden en boekten alle reisbureaus bij dezelfde hotels. De verhalen over deze hotels waren echt super slecht. De slechtste die wij gelezen hadden. Vieze lakens, slakken in de douche, vieze wc’s, insecten en nog veel meer. Nick en ik begonnen te twijfelen of we dit nog wel wilden. We waren erg moe, hadden al veel gezien en wisten niet zeker of we dit nog wilden. Je zou de eerste dag 12 uur in een busje zitten (zonder airco), de dag erna 7 uur en de laatste dag nog 7 uur aan het reizen zijn. We zouden morgen besluiten of we dit nog wilden maar eigenlijk waren we op en wilden we niet meer zolang reizen of slecht slapen. We hadden de zonsopkomst, Borobudur en Prambanan tour voor morgen geboekt bij ons Guesthouse. Vervolgen waren we een hapje gaan eten. Daarna waren we lekker gaan slapen omdat we morgen alweer vroeg op moesten.

Woensdag 24 juni werden we rond 04.00 uur opgehaald voor de zonsopkomst. We zaten in een busje met voornamelijk Duitsers. Deze waren niet zo slim en niet zo gezellig. Zo wisten 2 Duitse meisjes niet dat ze entree moesten betalen bijvoorbeeld waardoor ze te weinig geld bij hadden en nergens naar binnen konden. Nick en ik moesten hier om lachen. We begrijpen nog steeds niet dat sommige mensen zo onvoorbereid backpacken. Na ongeveer een uur rijden kwamen we aan bij de Setumbu Hill. We moesten een stuk omhoog klimmen in het donker en kwamen uiteindelijk aan op de heuvel. Vanaf de heuvel keek je uit over verschillende vulkanen en een dal waar ook de Borobudur in gelegen lag. Naar mate het steeds lichter werd zag je steeds meer. Het uitzicht was echt prachtig. Er lag een lichte mist over het dal en alle bomen. Het was super helder en de zon kwam precies tussen de twee vulkanen op. Voordat hij opkwam zag je de zonnestralen super goed. Nick en ik vonden dit de mooiste zonsopkomst die we gezien hebben van heel Zuidoost-Azië. Ik kreeg echt kippenvel van deze zonsopkomst zo mooi en helder was die. Na de zonsopkomst liepen we weer naar beneden. Bijna beneden waarschuwde lokale mensen ons voor een grote spin. Boven ons hoofd was een spinnenweb zo groot dat een mens er nog in vast had kunnen zitten met een spin zo groot als mijn hand. De spin was zwart met felblauw. Het was de grootste spin die we tot nu toe hadden gezien. Ik liep snel door en naar een aantal keer naar Nick geroepen te hebben dat hij er van mij niet te dicht bij mocht, liep hij ook door. We reden door naar de Borobudur. Onze chauffeur wilde maar al te graag al het geld verzamelen om de kaartjes te kopen. Ik gaf al snel aan dat ik dit liever zelf deed. De chauffeur leek een beetje geïrriteerd en gaf aan dat als ik hem niet vertrouwde ik dat dan maar moest doen. Wij waren ook de enigste die geen geld gaven aan hem want ik vertrouw niemand in Indonesië meer met dit soort dingen. Hem dus ook niet! En dit was maar goed want aangekomen bij de balie stond nergens een combiticket aangegeven. Maar ik had gelezen dat ze deze wel hadden en dat dit een paar euro scheelde. Dus waar alle andere hier nu een paar euro waren opgelicht waren wij dit dus niet. De Borobudur was prachtig. Het was een super hoge Boeddhistische tempel met enorm veel details die mooi waren gebleven. Er waren hele verhalen afgebeeld in de stenen. Ook was het uitzicht op de vulkaan prachtig vanaf de top. Op de top waren allemaal grote stenen koepels met Boeddha’s erin. De grote stenen koepels leken een beetje op een bel waar een ober mee geroepen kan worden. Als jullie dan begrijpen wat ik bedoel. Ik vond het er in ieder geval erg mooi en magisch. Ook was er een plek waar olifanten verzorgd en gewassen werden. Hier waren we ook nog even gaan kijken. Na de Borobudur kregen we een ontbijtje. Dit bestond uit brood van steen en een chemische jam. Dit hadden we dus maar lekker laten staan. Na de Borobudur reden we door naar Prambanan tempel. Hier stonden ook hele mooie tempels. Na hier rondgelopen te hebben waren Nick en ik uiteindelijk bekaf doordat we al zo vroeg op waren. Eenmaal terug waren we ook nog even lekker ons bed ingedoken om nog even bij te slapen. Toen we wakker waren hadden we besloten te gaan vliegen naar Bali en de Bromo en Ijen over te slaan. Dit doordat we moe waren, niet lang meer wilden reizen, vandaag al een super mooie zonsopkomst hadden gezien en al in een vulkaan op Sumatra waren geweest. Ik vond het erg moeilijk om deze knop door te hakken doordat ik altijd bang ben dat ik iets mis en we nu hier zijn. Ik weet niet of ik hier nog terug kom. Echter waren we zo moe dat we gewoon lekker wilden relaxen en niet meer wilden reizen. In de avond waren we bij een heerlijke Italiaan gaan eten waar we een lekkere pizza op hadden. Na het eten had ik een sollicitatie gestuurd naar mijn oude werk. Na contact gehad te hebben met mijn oude teamleider was ik erop gewezen dat er extern vacatures uitgezet waren. Hier had ik op gereageerd. Dus hopelijk hoor ik hier iets over. Hoe dichterbij het naar huis gaan komt, hoe meer we weer bezig zijn met ons leven thuis. Waaronder ook werk valt.

Donderdag 25 juni hadden we lekker uitgeslapen. We wilden naar een van de gevaarlijkste vulkanen van Yogyakarta rijden voor een lava tour. Deze vulkaan staat in de top 10 van de meest gevaarlijke vulkanen. Je mocht dan ook niet dichterbij komen als een straal van 7 kilometer. Dit doordat er in 2010 nog een uitbarsting is geweest waar veel doden zijn gevallen. We hadden een scooter gehuurd en waren op pad gegaan. Ik vind het scooter rijden zo leuk. Vooral als we de stad steeds meer verlaten voor het platteland. We reden door super mooie rijstvelden heen waar de lokale bevolking met puntige hoedjes van riet aan het werk was. Ik ga dit gevoel zo missen. Zo zat ik soms ook achter op de scooter met mijn armen wijd de lucht in en gewoon te genieten van de rit. Deze vlindertjes in mijn buik en het zien van deze mooie dingen ga ik echt missen. We wisten dat vulkaan in het Bahasa Genung Merapi was. Waardoor we met handen, voeten en een klein beetje Bahasa uiteindelijk bij het museum aankwamen van de vulkaan. Het museum was helaas al dicht. Wel stonden er nog allemaal jeeps voor de lava tour. We hadden een tour van 1,5 uur genomen. We kregen een mondkapje op voor al het stof en vertrokken. De weg was erg hobbelig en dit was leuk in een jeep. We reden langs allemaal verbranden dorpjes waar alleen nog vernielden muren van stonden. Dit was erg indrukwekkend. Uiteindelijk kwamen we aan bij een huis waar spullen van de vulkaanuitbarsting was verzameld. Zo waren er verbranden dierenbotten, cd’s, bestek, meubels, fietsen, sieraden en nog veel meer. Alles was weggesmolten, verbrand en grijs gekleurd van het as. Ik vond het maar een naar gezicht om te zien wat een schade een vulkaan kan aanrichten. Ook hing er een klok die half was weggesmolten en precies op het tijdstip van de uitbarsting was stil blijven staan. Na deze indrukken reden we verder naar een plek waar je de vulkaan kon zien en de inhammen van waar de lava had gestroomd. Er was een hele inham gekomen. Werkers waren hier stenen aan het uitgraven doordat ze de stenen die er lagen van de vulkaan of van de lava gebruikt werden door de lokale bevolking. De lava had een heel spoor achtergelaten. Daarna waren we naar een plek gegaan waar een bunker gebouwd was. Deze bunker had mensen van de as moeten beschermen. Tijdens de uitbarsting waren 2 mensen gaan schuilen in de bunker. Echter was de lava over de bunker heen gaan stromen. Dit zorgde ervoor dat het in de bunker een oven werd en de mensen levend verbrand werden. Je kon in de bunker. Ik kreeg in de bunker een heel vreemd en apart gevoel. En vond verschrikkelijk om te weten dat hier 2 mensen gestorven waren op deze wrede manier. Op de terugweg reden we nog een stuk door het water heen. Dit was erg leuk. Eenmaal terug vertrokken we op de scooter terug naar Yogyakarta. We hadden onze spullen gepakt, ons opgefrist en waren nog een hapje gaan eten bij de Italiaan. Daarna vroeg ons bedje ingedoken want morgen vertrekken we al vroeg richting het vliegveld naar Bali.

Morgen vertrekken we naar Bali waar we onze laatste dagen zullen zijn. Ik ben er aan toe om lekker te gaan relaxen en te gaan genieten van het zon, zee en strand leven. Aan de andere kant vind ik het ook jammer dat we het “echte” reizen afsluiten.

Liefs,
Nick en Suzan