Medan, Bukit Lawang, Lake Toba en Berastagi

Halo allemaal,

Terima kasih voor jullie lieve en leuke berichtjes onder ons vorige verslag. We blijven het leuk vinden om te lezen wie onze reis volgt.

We zijn nu aangekomen in Indonesië en zoals ik al in mijn vorige verslag beschreef waren Nick en ik ons reisgevoel een beetje kwijt. Nadat we mijn ouders hadden gezien en veel gerelaxt hadden zaten Nick en ik er doorheen. We waren onze motivatie kwijt om door te reizen. Onze aankomst in Indonesië viel hierdoor een beetje tegen. We hadden geen zin meer in het primitieve, het lange reizen in lokale busjes en om alles uit te zoeken. We vonden het eigenlijk wel mooi geweest en wilden wel weer naar huis om ons leven daar op te pakken. Na Bukit Lawang hadden we een beetje uitgevogeld hoe we wilden gaan reizen en wat we nog wilden zien. Hierdoor kwam ons reisgevoel steeds meer terug. Nu ik mijn reisgevoel weer terug heb krijg ik gemengde gevoelens bij de gedachte dat onze laatste maand is ingegaan. Aan de ene kant wil ik graag naar huis om iedereen weer te zien, mijn eigen leven en structuur op te gaan pakken, weer in luxe te leven, in mijn eigen bedje te slapen en mezelf niet meer continu hoeven te verplaatsen. Ik merk wel dat ik er meer klaar voor ben om naar huis te gaan dan met mijn reis in Uganda. Mogelijk doordat ik nu veel langer van huis ben weggeweest. Aan de andere kant vind ik de wereld zo mooi en vooral alle andere culturen en wil ik nog zoveel meer zien, proeven en voelen. Ook het weer afscheid moeten nemen van mijn reisgevoel, de vlinders in mijn buik, de verschillen en de mensen. Maar vooral het leven met de dag, genieten van de kleine dingen en weinig stress. Als iets niet uitkomt dan is dat zo en dan komt dat morgen wel weer. Niet teveel plannen maar gewoon kijken wat de dag brengt. Dat wat ik in Nederland, uit ervaring, nog geen week kan vasthouden terwijl ik dat zo graag zou willen. Dit ga ik erg missen. En natuurlijk heeft het reizen me veranderd en brengt iedere reis een stukje nieuw inzicht mee wat je de rest van je leven meedraagt. Toch moet je ook weer veel loslaten en deze omschakeling vind ik uit ervaring altijd best heftig. Maar ik weet dat ik mijn draai weer ga vinden in Nederland en met super mooie herinneringen achterblijf.

Donderdag 4 juni hadden we heerlijk uitgeslapen. We waren wat gaan ontbijten in het hotel. Tijdens het ontbijt waren mensen gewoon aan het roken. In Indonesië mag overal nog gerookt worden. Dus zowel in restaurants als in lokale busjes kun je lekker in de rook van een ander gaan zitten. Rond 11.00 uur werden we met een taxi van het hotel naar het busstation gebracht. Hier aangekomen werden we meteen in ontvangst genomen door wat lokale mensen. Ik vroeg nog aan onze taxi chauffeur hoeveel het zou kosten richting Bukit Lawang met de hoop dat hij ons de juiste prijs zou vertellen. Helaas vroeg hij dit gewoon aan de lokale mensen waardoor we niet geholpen werden. Ze vroegen 150.000 roepia p.p. richting Bukit Lawang. Dit is ongeveer 10 euro p.p. voor een 4 uur durende busreis. Dit is in principe niet duur maar Nick wist er met moeite nog 2 euro p.p. van af te halen. We zaten in een super oud lelijk busje die helemaal werd volgestopt met mensen. Overal langs de weg gingen mensen eruit en erin. Hoe verder we uit de stad reden hoe slechter de weg werd. En naar mate we steeds verder de jungle in reden kon je het geen weg meer noemen. Dit zorgde voor een hoop gehobbel. Nick en ik vonden de reis verschrikkelijk en hadden geen zin meer om zo te moeten reizen. Het was warm en onze kont deed zeer van de stoelen. Uiteindelijk kwamen we na 4 uur aan in Bukit Lawang. Daar werden we opgewacht door een man die ons wel naar het hotel wilde brengen waar we naar toe wilden. Het eerste hotel waar we aankwamen was helemaal leeg. Echter wilden ze niet onderhandelen over de prijs waardoor wij door waren gelopen naar een ander hotel. We kwamen aan bij het Rain Forest Guesthouse. We kregen een vriendelijk ontvangst en het Indonesische personeel leek erg gesteld te zijn op Nederlanders. Hierdoor kregen we een korting en kregen we een mooie bungalow aangeboden met een soort van rots douche zonder dak. Ook kon het personeel wat Nederlandse woorden en zongen ze het liedje “Het is een nacht” van Guus Meeuwis. Daarnaast was er ook een goed restaurant bij het guesthouse waar we meteen gebruik van hadden gemaakt. De man die ons gevolgd was wilde ons een trekking verkopen voor in de jungle met de orang oetans. We kwamen er snel achter dat iedereen voor dezelfde organisatie werkte en je gewoon in bepaalde groepen werd ingedeeld. Dus we hadden een trekking van 2 dagen en 1 nacht bij hem geboekt en zouden morgen meteen vertrekken. Tijdens het eten hadden we ook begrepen dat we enorm waren opgelicht in Medan. Met de lokale bus van Medan naar Bukit Lawang kost namelijk 20.000 roepia (2 euro). Oftewel we hadden 6 euro p.p. teveel betaald. Toen ik dit hoorde vond ik dit erg onrechtvaardig en was ik er ook even helemaal klaar mee met de oplichters. Ik weet dat deze oplichters maar een klein percentage van de lokale bevolking zijn maar met dit percentage ben ik helemaal klaar. Normaal ben ik te lief met afdingen maar deze mensen kunnen nu beter gaan oppassen want ze moeten mij niet meer voor de gek houden. Je moet hier in Indonesië dus kei en kei hard zijn in het onderhandelen. Van alle landen waar we tot nu toe zijn geweest is de oplichterij hier het grootst. Voor het avondeten hadden we een Duitse jongen leren kennen die samen met ons bij de rivier wilde gaan kijken die langs ons guesthouse lag. Hier waren allemaal lokale mensen aan het zwemmen. Wij waren ook gaan zwemmen in hoeverre dit kon. De stroming was namelijk super sterk. Om ons heen zagen we veel groen en super veel aapjes. Deze waren met elkaar aan het spelen, vechten of probeerden eten van de lokale mensen te stelen. Ook zagen we in het water super grote salamanders. De grootste was denk ik wel 1 meter lang. In de avond had ik super lekkere nasi goreng op. Vervolgens werd er door het personeel allemaal liedjes gespeeld op de gitaar en werd er gezongen. Het was erg gezellig. Wij waren vroeg ons bedje ingedoken omdat we morgen een trekking voor de boeg hadden.

Vrijdag 5 juni hadden we wat ontbeten, onze spullen gepakt en mochten onze grote tassen bij het guesthouse achter laten. Rond 09.00 uur werden we opgehaald en naar een guesthouse gebracht waar de rest van onze groep zat. De groep waarmee we de trekking gingen doen leken elkaar al langer te kennen. We zaten met een Pool, Zweed, Australiër en 2 Britse meiden in een groep. Multicultureel groepje dus. Het was wel een leuke groep waar we veel mee hebben kunnen lachen. We hadden een gids en een jongen die achter de groep aan liep tijdens onze trekking. We liepen richting de jungle en voordat we de jungle ingingen gaf onze gids aan dat we ons het beste nog een keer met muggenspray konden in sprayen omdat vanaf hier enorm veel insecten leven. Het eerste stuk was erg zwaar doordat we voornamelijk omhoog moesten klimmen. Dit waren smalle paden en vooral via boomwortels gingen we omhoog. De jungle was echt helemaal dichtbegroeid en het was er super warm. Niet zo zeer warm van het weer maar enorm vochtig. Het was een echt regenwoud en binnen een paar minuten was iedereen doorweekt. Je kon niet ver kijken doordat alles dichtgegroeid. Ik heb vaker in regenwouden of jungles gelopen maar nog nooit in een soort als deze. Ik denk dat deze echt onder een regenwoud valt zoals we die wel eens in films zien of op National Geographics. Ik vond het echt super gaaf. Om je heen hoorde je alleen jungle geluiden en soms leek het net of iemand een Cd-speler had aangezet. Zo hoorde je vogels, apen, insecten en weet ik allemaal wat nog meer. Na een tijdje kwamen we als eerste een gibbon tegen. Deze hadden we nog nooit in het echt gezien en worden met uitsterven bedreigd. Het waren bruine gibbons met een wit hoofdje en buikje. Echt super lief vind ik ze eruit zien. Ze hebben echt zo’n schattig hoofdje. Helaas vonden ze ons niet zo schattig waardoor ze snel via de bomen over ons heen klommen. Vervolgens verstopten ze zich tussen de bladeren. Toen we verder liepen kregen we te horen dat er in de buurt orang oetans waren. We waren denk ik nog geen 45 minuten onderweg. We kwamen op een klein stukje waar een papa, mama en kindje van ongeveer 1 jaar aan het rondhangen waren. Dit was echt super gaaf. Dit was echt niet normaal gaaf. Ik wist niet wat er door me heen ging. Natuurlijk wist ik dat ik ze waarschijnlijk ging zien omdat we daardoor deze trekking deden maar toen ze werkelijk een paar meter bij me vandaan hingen vond ik dit echt bizar. Orang oetans in het wild hoe leuk is dat. En dan ook nog een gezinnetje. De moeder had zich verstopt tussen de bladeren en keek ons allemaal een beetje aan. Het kleintje was met de vader aan het spelen. De vader probeerde het kleintje steeds te laten vallen. Dit was een grappig gezicht waardoor hij steeds een stuk naar beneden viel en weer snel omhoog klim. Uiteindelijk maakte de vader van een paar takken een hangmaten ging daar in liggen. De orang oetans keken ons echt zo aan van wat moeten jullie nou. Moet ook best een raar gezicht zijn geweest vanuit hun oogpunt. Allemaal van die witte wezens met zwarte dingen in hun handen stilstaand op de grond haha. Na de orang oetans had ik mezelf weer eens in gesprayd met muggenspray aangezien je dat hier gewoon er af zweet en de gekste insecten op me afkwamen. We klommen weer verder en dieper de jungle in. Uiteindelijk stopten we op een kleine open plek voor lunch. Open in de zin dat er wat wortels van bomen waren waar we op konden gaan zitten. We kregen allemaal een bananenblad met nasi en moesten dit met onze handen opeten. Na de lunch liepen we verder. Sommige stukken waren best zwaar doordat het enorm vochtig was en je steeds verder omhoog klom. Na een tijdje kwamen we 2 orang oetans tegen. Het was een moeder met een baby. Echt super schattig. De baby bewoog zich voorzichtig tussen een tak en zijn moeder in. Wanneer de moeder zich verplaatste hield de baby zich vast aan de rug van de moeder. Na een tijdje liepen we door. We zagen onderweg trouwens ook super veel rare insecten. Zo waren er enorm grote mieren die bijna zo groot waren als het eerste stuk van je duim. Deze liepen echt overal en het laatste wat je wilde is gebeten worden door deze dingen. Ook enorm dikke en grote duizendpoten die giftig waren. Hier moest je goed voor oppassen omdat ze soms ook in je been konden springen en konden bijten. Dus bij het klimmen moest je voordat je een boom vastpakte eerste even kijken of dat kon haha. We kwamen onderweg ook een super grote schildpad tegen. Dit was denk ik een landschildpad aangezien er geen water in de buurt was. Op het einde kwamen we de orang oetan Mina tegen met haar kleinkind. De aap liep op de grond en kwam ons redelijk snel tegemoet. We moesten snel achteruit en terug. Mina is 40 jaar geleden losgelaten in de jungle van Sumatra. Helaas is ze vroeger mishandeld geweest door haar eigenaar. Dit is ze nooit vergeten waardoor ze, wanneer er mensen in de jungle zijn, ze de mensen wil wegjagen of anders aanvalt. De jongen die achter ons aan liep die gaf haar snel wat eten door haar af te leiden zodat wij weg konden. Op het einde was iedereen bek af en wilde verkoeling hebben. We moesten alleen het hele stuk nog naar beneden klimmen. We zaten echt super hoog en de afdaling was enorm steil. Eenmaal beneden kwamen we aan bij de rivier. Deze moesten we oversteken. Dit deden ze door middel van tubes (binnenste van een vrachtwagen band). Onze spullen werden in plastic zakken gedaan en naar de overkant gebracht. Eenmaal bij de campsite waar we zouden gaan slapen dachten Nick en ik echt van: “Nee hier hebben we dus echt geen zin in”. We hadden liever een 1 daagse trekking gedaan i.p.v. met slapen. Mogelijk ook nog steeds door de luxe die we gewend waren haha. We verbleven op rotsen aan de andere kant van de rivier. Dit zodat er geen tijgers en andere dieren bij ons konden komen. Er was een hut gebouwd van houten stokken waar een soort van zeil als bescherming voor de regen overheen was gelegd. Hier lagen we met de hele groep in. We lagen op matjes die zo dun waren dat je eigenlijk op de grond lag haha. Nick en ik hadden gelukkig onze klamboe bij waardoor we nog een beetje beschut lagen voor alle beesten. Daarnaast hadden ze op de rotsen een zeil neergelegd waar we konden zitten. Ook hadden ze hier geen water en werd het water uit de rivier gehaald en op het vuur gekookt. Dit werd vervolgens in een grote plastic zak afgekoeld in de rivier en in onze lege flessen gedaan. Dit water smaakte gewoon nog naar rivier en aarde met een rooksmaak van het vuur eraan. Ik vond dit echt heel vies. We waren echt back to basic. Ik heb nog nooit zo water moeten drinken. Gelukkig hadden ze er ook thee van gemaakt die de smaak iets beter verdoezelde maar ik was niet van plan veel te drinken. Achteraf zijn we super blij dat we de trekking met een nacht slapen gedaan hebben omdat we echt weer een ervaring rijker zijn. En het een super gave ervaring was. Hoeveel mensen zijn er die midden in de jungle hebben geslapen, water uit de rivier moesten drinken, geen stroom of iets hadden. We hadden ons omgekleed en waren lekker gaan zwemmen in de rivier. Hierdoor konden we onszelf een beetje wassen. Vervolgens had ik schone kleding aangetrokken en was het eten klaar. Er was ook nog een andere groep bij onze campsite gekomen. Dit was een stel uit Chili en 2 meiden uit Engeland. We zaten met ze alle op de grond en er werden kaarsjes voor ons neergezet. Je kon niet goed zien wat je aan het eten was doordat het donker was maar het was heerlijk. Het was best bijzonder om helemaal in het donker te zitten met alleen wat verlichting van kaarsjes. Het enigste wat je kon zien waren vaag de gezichten van de mensen die bij je zaten. Voor de rest hoorde je overal jungle geluiden en de rivier stromen maar je zag niets om je heen. In de avond hadden we met ze alle kaart spelletjes gedaan waaronder het spel weerwolven. Rond half 11 was iedereen naar bed gegaan om proberen te slapen.

Zaterdag 6 juni waren we pas rond 09.00 uur wakker. Ik had het idee dat het super vroeg was maar we hadden dus redelijk uit kunnen slapen. Hoe ik dat hier gedaan heb? Geen flauw idee! Tijdens het ontbijt waren we omringd door apen. Toen we klaar waren met het ontbijt kwamen de apen het eten stelen wat over was. Wij zaten hier een paar meter bij vandaan en vonden dit grappig. Echter de gidsen en de lokale mensen haten deze aapjes. Dit weten ze maar al te goed. Ze wachtte steeds totdat de lokale mensen ver uit de buurt waren voordat ze pas uit de bomen durfde te komen. Een aapje pakte wat koekjes en toen onze gids schreeuwend kwam aanrennen pakte hij er nog snel 2 en klom weer veilig de boom in. Vervolgens kreeg je de keuze om een route van 20 minuten naar een waterval te doen of een route van 2 uur. Nick en ik vonden het wel mooi geweest en kozen samen met het stel uit Chili voor de 20 minuten. We klommen een enorm stuk omhoog door de dichtbegroeide jungle. Toen we bijna boven waren zei onze gids dat hij een fout had gemaakt en de 2 uur route aan het doen was. Hierdoor moesten we weer terug naar beneden om een zijweg in te slaan. Dit was super steil. Echter het stel uit Chili vond het erg moeilijk om te klimmen denk ik en deed hier super lang over waardoor we erg lang moesten wachten. Uiteindelijk kwamen we aan bij een kleine waterval waar je kon zwemmen. We waren hier omringd met aapjes. Na een tijdje gingen we terug in een tube. Dit was echt super vet. Terug bij de campsite hadden we nog even gezwommen en gewacht op de rest van de groep. Een Engels meisje had tijdens het zwemmen bij de waterval een bloedzuiger opgelopen onder haar arm. Dit vond ik echter maar heel eng en ik was blij dat deze mij gemist had. We kregen wat lunch en vertrokken terug naar Bukit Lawang. We gingen terug over de rivier. Ze hadden 5 tubes aan elkaar vastgemaakt waar onze groep op ging. Er ging een jongen voor en een jongen achter op die met stokken bijstuurden. Nick en ik zaten samen in een tube, achter ons zaten ze met zijn 3e en daarachter weer met 2. De stroming van de rivier was best sterk en sommige stukken waren echt leuk. Onderweg brak een stok af waardoor we moesten stoppen en één van de jongens een nieuwe stok moest zoeken. Gelukkig was dit niet zo moeilijk midden in de jungle haha. Ik vond het terug tuben echt mooi. Nu je over de rivier ging kon je aan beiden kanten de jungle zien. Dit was super mooi en groot. Wanneer je in de jungle loopt heb je door de dichtbegroeiing geen overzicht van de jungle. Nu had je dat wel. We kwamen rond 16.00 uur terug en hadden ons meteen opgefrist doordat we ons erg vies voelde. Ook veel schoon water gedronken. We hadden verder niet veel meer gedaan. In de avond nog een kijkje genomen bij de “jungle party”. In het dorpje naast de rivier was een live band en ergens in een guesthouse een klein feestje. We wilden alleen even zien waar het was maar waren niet gebleven. Morgen moesten we er weer vroeg uit omdat we richting Lake Toba vertrekken.

Zondag 7 juni zouden we rond 08.30 uur vertrekken richting Lake Toba. We waren al vroeg gaan ontbijten en stonden om 08.00 uur klaar. Een jongen van het guesthouse hielp ons met de tassen en bracht ons naar de plek waar ons busje zou staan. We zaten met de 2 mensen uit Chili die we gisteren hadden leren kennen tijdens de trekking in een auto. Het was een 6 persoonsauto waar we met 4 personen inzaten. Dit was dus echt super relaxt. Het was een lange rit. We moesten eerst terug naar Medan om bij Lake Toba te komen. We waren om 09.00 uur vertrokken en kwamen rond 13.00 uur aan in Berastagi. Vanaf hier zou het ongeveer nog 3 uur rijden zijn. In Berastagi hadden we wat geluncht. Vervolgens reden we weer verder. Helaas was het slecht weer toen we vlak bij Lake Toba waren waardoor we vanuit de heuvels niet op Lake Toba konden neerkijken. We kwamen rond 17.30 aan bij Lake Toba. Rond 18.00 uur zou de ferry ons naar het eiland brengen waar we zouden verblijven. Het stel uit Chili wist van horen zeggen een goed guesthouse. We zouden met hun mee gaan kijken. Aangekomen op het eiland liepen we met ze mee naar dit guesthouse. Op Lake Toba leefde de Batak stam. Deze woonden in speciale huizen die ze na hadden gebouwd van de Nederlanders. Toen de Nederlanders hier aankwamen keerden ze hun boten om en gebruikten deze als dak. Dit had de lokale bevolking nagebouwd. Deze huizen hadden dus ook allemaal een gek driehoekig dak wat op de onderkant van een boot leek. Bij het guesthouse hadden ze deze huisjes en normale kamers. Echter vonden we de huisjes en kamers best primitief en vies. Ze waren ook maar 5 euro per nacht. We hadden hierdoor besloten een kijkje te nemen in een ander guesthouse. Hier hadden we een super luxe kamer met uitzicht op het meer die we door af te dingen voor 10 euro per nacht konden krijgen. Voor de 2,50 p.p. meer verbleven we liever hier met de gedachten dat we hier meerdere dagen zouden verblijven. In de avond hadden we een hapje gegeten, wat spelletjes gespeeld en waren we lekker gaan slapen.

Maandag 8 juni hadden we lekker uitgeslapen en besloten het rustig aan te doen en bij te komen van de afgelopen dagen. We hadden wat spelletjes gespeeld en een beetje genoten van de omgeving.

Dinsdag 9 juni hadden we een scooter gehuurd om de omgeving te verkennen. We waren als eerste naar de batak village gaan. De weg hier naar toe was erg slecht. Aangekomen bij de batak village konden we in een origineel huisje gaan en er stonden lange houten totempalen. Ook zagen we nog wat overblijfsels van oude rituelen van de stam. Zo stonden er nog stenen stoelen waar mensen veroordeeld werden. Wanneer iemand iets fout gedaan had werd deze gemarteld, open gesneden en vervolgens het hoofd eraf gehakt. Daarna at de stam ze op. Het waren dus kannibalen. De stenen stoelen stonden er nog en zo ook de plek waar ze werden gemarteld en gedood. De batak stam hadden een hele bijzondere kalender waar op stond op welke dag ze wat moesten doen. Deze hadden de mensen nagemaakt en vond ik zo interessant dat ik een exemplaar met uitleg had meegenomen. Vervolgens waren we naar een tombe gereden waar de koning van de batak stam was begraven. Dit konden we moeilijk vinden en was totaal niet duidelijk aangegeven. Uiteindelijk naar een aantal keer vragen hadden we het gevonden. Vervolgens waren we gewoon een stuk gaan rijden. Ook waren we een stuk van de weg afgegaan. We reden langs houten huisjes, rijstvelden en mensen die aan het werk waren. Iedereen zwaaide naar ons en moest lachen toen we langs kwamen rijden. Ook waren er kinderen die ons een stuk achter na renden. De omgeving van Lake Toba was erg mooi. Het meer was omringd met bergen en erg groen. Op de terugweg zagen we een bord staan met kroketten erop. We konden het niet laten om naar binnen te gaan. Het restaurant en hotel was van een Belgische eigenaar. We hadden allebei een broodje kroket besteld. Ik ben nog nooit zo blij geweest met een broodje kroket. Nick had stiekem een foto van me gemaakt en ik loop gewoon te lachen naar mijn broodje kroket. Het was heerlijk!

Woensdag 10 juni hadden we lekker uitgeslapen. We wilden deze dag eigenlijk naar de hotsprings gaan. Maar doordat we hadden besloten morgen naar Berastagi te gaan waar ook hotsprings zijn, hadden we dit maar niet gedaan. Ik had deze dag gebruikt om op me gemak mijn hele tas leeg te ruimen en weer goed in te ruimen. Ook had ik Nick’s tas een keer helemaal leeggegooid en weer ingeruimd aangezien hij alles er altijd maar in propt en het daardoor nooit past. Het was een lekker dagje niets doen. In de avond waren we nog een keer een broodje kroket met frietjes gaan eten om het af te leren haha.

Donderdag 11 juni zaten we rond 08.00 uur aan het ontbijt. Rond 08.45 uur zou de ferry naar het vaste land vertrekken en vanaf daar zouden we om 09.30 uur de bus richting Berastagi nemen. Nu hadden ze gebeld of het goed was dat we om 08.45 de ferry zouden nemen wat geen probleem was. Nu leek alleen de ferry later te zijn. Hierdoor dachten we even dat het busje zonder ons zou vertrekken maar dit was gelukkig niet het geval. Uiteindelijk vertrokken we rond 10.00 uur richting Berastagi. We zaten in een busje voor 6 personen met 8. Dit was best een beetje krap. Ik zat naast een lokale oudere vrouw die best breed was gaan zitten. Uiteindelijk begon het super hard te regenen en de chauffeur liet zijn raam gewoon open staan. De oudere vrouw begreep er helemaal niets van en dacht dat haar dichte raam lekte. Dit was echt super grappig. Ze zat nog net niet bij mij op schoot. We kwamen rond 12.00 uur aan in Berastagi bij een homestay die Aimy ons had aangeraden. Het homestay was super groot en schoon en de familie was echt super lief. Ze gaven ons echt een gevoel dat we thuis waren. De familie bestond uit een vader (Abdy), moeder (Mery) en 2 kinderen. We kregen een grote kamer toegedeeld en een warm welkom. Tijdens een kopje thee vertelde Mery ons wat we allemaal konden doen in Berastagi. We waren een hapje gaan eten en hadden gewacht totdat het droog was. Uiteindelijk waren we naar een lokale markt gelopen achter het huis. Hier brachten alle boeren verse groenten van het land wat verkocht werd aan mensen die dit weer in hun steden verkochten. Het was door de regen een grote modderboel geworden maar de mensen leken het prachtig te vinden dat wij een kijkje namen. Ze wilden dan ook met hun zakken groenten en fruit met ons op de foto. In de avond hadden we nasi goreng gegeten bij een lokaal tentje en waren we vroeg ons bedje ingedoken. Morgen gaan we om 04.30 richting de berg/vulkaan Sibayak voor de zonsopkomst.

Vrijdag 12 juni ging om 04.00 uur de wekker. Mery was voor ons opgestaan om thee te zetten. Echt super lief. Rond 04.30 vertrokken we met Abdy richting de berg/vulkaan Sibayak. Onderweg pikten we een jongen op die met ons mee zou gaan om de auto te bewaken. We reden eerst een heel stuk omhoog. De wegen werden steeds smaller en we reden steeds meer de jungle in. Uiteindelijk zette Abdy de auto langs de kant en moesten we verder klimmen. Het was pikkedonker en het enigste wat je zag was hetgeen waar je met je lampje scheen. Gelukkig hadden Nick en ik beiden een hoofdlampje bij die erg ver scheen. Het eerste gedeelte was erg steil en was gewoon nog op de weg. De reden dat ze hier niet meer verder konden rijden was omdat de weg helemaal kapot was. Vervolgens moesten we links met een trap omhoog en klommen we verder op een smal pad. We liepen over een trap die vernield was. Hierdoor moesten we soms door de modder of er langs klimmen. Vroeger werd de vulkaan gebruikt om elektriciteit op te wekken daardoor waren de weg en de trappen gemaakt. Nu dit niet meer werd gedaan werden de weg en de trappen verwaarloosd. Toen we steeds verder omhoog liepen hoorde we een hard blazend geluid. We dachten dat het van een vliegtuig kwam of zo. Dit geluid kwam van de geisers waar warme lucht uit spoot. De zwavel rook je overal en dat stonk echt heel erg naar rotte eieren. We hadden geen idee waar we liepen maar uiteindelijk zagen we de top. Helaas was het echt super mistig deze dag en was dit tot helemaal boven aan. Hierdoor konden we niets zien. Ik hoopte dat de mist zou weggaan zodat we de zonsopkomst konden zien en de vulkaan aan de overkant. Helaas was dit niet het geval. Nick en ik baalden hier wel een beetje van maar we kunnen natuurlijk niet met alles mazzel hebben. We hebben tot nu toe eigenlijk met alles geluk gehad. Het kan natuurlijk ook een keer zijn dat je pech hebt. Na een tijdje hadden we besloten terug naar beneden te gaan. Het was erg koud boven. We waren nog even richting de krater gelopen wat bedekt was met een groenkleurig meer. Op sommige plekken kookten het water. Rondom dit meer zag je overal geisers waar super warme stoom uitkwam. Het gesteente hier om heen was felgeel. Dit was zwavel. Het stonk echt super erg. Ook de gesteentes er om heen waren vulkaan gesteente. Dit is echt apart gesteente. Dit is super zacht en heeft allemaal rare kleuren. Na hier even geweest te zijn waren we teruggelopen naar beneden. Het was grappig om te kunnen zien waar je in het donker gelopen had. Je herkende er niets van terug. Hoe verder we naar beneden liepen hoe volgroeider het was. Het was super mooi groen. Ook zagen we een walking tree. Deze boom verplaatst zich door middel van nieuwe wortels. Wanneer deze stevig in de grond staan gaat de achterste wortel dood en groeit hij verder. Oftewel hij loopt. Bij de auto aangekomen reed Abdy richting de hotsprings. Onderweg stopte hij bij een boom en sneed een stuk boomschors van een boom af. Toen hij ons dit liet ruiken rook het naar kaneel. Hij sneed het binnenste eruit wat we konden opeten. Echt super gaaf. Aangekomen bij de hotsprings waren dit gewoon zwembaden gevuld met water van de vulkaan. Dit water was echt super warm. Wel stonk het een beetje naar zwavel. Nadat we hier hadden gerelaxt gingen we verder naar een zedi. Dit was een hele grote gouden koepel. We konden alleen niet naar binnen doordat ze aan het schoonmaken waren. Dit vonden we niet zo erg aangezien we er al 100 hadden gezien in Myanmar. Wel zat er een hele mooie tuin bij waar we nog doorheen waren gelopen. Toen we verder wilden rijden kreeg Abdy een telefoontje van zijn vrouw dat de vulkaan een kleine uitbarsting had gehad. We reden snel naar een heuvel toe waar we goed uitzicht hadden op deze vulkaan. Er kwam allemaal zwarte rook en as uit de vulkaan. Deze waaide met de wind richting Medan. Echt super bijzonder om te zien. Abdy zei dat je soms in het donker ook de lava kunt zien. De vulkaan is sinds vorig jaar super actief en kan op ieder moment uitbarsten. De mensen zijn al in een straal van 7 kilometer verwijderd van de vulkaan. Toen we hier stonden kwam een groep giechelende schoolmeisjes op ons af om te vragen of ze hun Engels met ons mochten oefenen. Dit was super schattig en vervolgens wilden ze met ons op de foto. Vervolgens waren we terug naar de homestay gereden. Hier hadden we ons nog even opgefrist. De vader van Mery moest terug naar Medan en wilde onze voor een kleine vergoeding voor de benzine wel terugbrengen. Echt super lief en voor ons heel fijn. We reden rond 2 uur aan en kwamen rond 5 uur aan in ons hotel. Dit doordat het in de stad Medan echt chaos was zoals volgens mij altijd.
We hadden ons opgefrist en wilden in de avond bij de KFC eten. Hierdoor waren we zelf op pad gegaan. Dit zorgde voor super verbaasde gezichten en overal geroep. Ik denk dat er niet veel toeristen door Medan lopen doordat het meer als doorreis stad word gebruikt. Uiteindelijk werd het verkeer steeds chaotischer en de stoepen zijn volgebouwd met kraampjes waardoor het lopen door de stad en de weinige verlichting niet echt veilig was. Hierdoor wilden we een tuktuk nemen voor het laatste stukje. Na even goed te onderhandelen konden we voor 10.000 roepia mee. Uiteindelijk toen we daar aankwamen begon de man te schreeuwen dat hij 10.000 roepia p.p. bedoelde. Ik was hier snel klaar mee en zei dat hij dit kon aannemen en anders niet. Hij probeerde nog wat te schreeuwen maar heb vervolgens het briefje naar hem toegegooid en ben doorgelopen. Op de terugweg hadden we maar een Blue bird taxi genomen die betrouwbaar is en op meter loopt.

Morgen vertrekken we richting Singapore voor een visa run. Dit doordat we langer als een maand in Indonesië zijn. Nu vinden we dit een hele leuke visa run omdat we hierdoor Singapore kunnen zien. We hebben gehoord dat Singapore erg schoon is en er veel regels zijn. We zijn benieuwd hoe we Singapore gaan ervaren.