Hoi An, Danang en Hué

Xin chao allemaal,

Cam on voor jullie lieve en betrokken berichtjes onder ons vorige verslag. Zo hebben we voor ons gevoel toch een klein beetje contact met het thuisfront.

We zitten op de helft van onze reis. We zijn al bijna 3 maanden weg. Alweer bijna 3 maanden. Het klinkt veel langer dan dat het voelt. Maar wanneer ik aan thuis denk en onze eerste indrukken van Azië dan voelt het wel weer heel ver weg. Het bijzondere vind ik dat je in het begin nog bewust bezig lijkt te zijn met het reizen terwijl het nu meer lijkt of het een leefstijl is geworden. Wat we aan het doen zijn lijkt een beetje gewoon te worden. Natuurlijk is dit met de indrukken en ervaringen niet gewoon maar ik bedoel het reizen zelf word een gewoonte. Het reizen zelf word je dagstructuur, onze leefstijl. In het begin verdiepten we ons nog veel in een nieuwe plek voordat we hier heen gingen terwijl we nu ter plaatse wel zien wat we gaan doen. Daarnaast lijkt het hele reizen steeds gewoon in ons hoofd te zitten en we zien wel per locatie hoe we het precies gaan aanpakken. Ook merken we dat reizen toch eigenlijk best wel vermoeiend is. Je bent veel onderweg, je wilt natuurlijk veel zien en ondernemen en rust schiet er toch snel bij in. Zelfs al proberen we een dagje uit te slapen en rustig aan te doen, je moet toch de deur uit. Je kunt nooit een keer in je bed blijven liggen, er uit rollen om naar beneden te gaan, daar een lekker ontbijtje maken en deze relaxt op de bank voor de televisie opeten. Vervolgens nog 3 uur langer op de bank blijven liggen en daarna een douche nemen en verder in de tuin te gaan relaxen. Je bent gebonden aan een hotelkamer, steeds weer een ander. Wil je eten dan moet je buiten op zoek gaan naar een restaurant. Wil je iets drinken dan moet je op zoek gaan naar een supermarkt. Wanneer je even wilt relaxen ben je altijd aan je kleine hotelkamer gebonden wat snel benauwend is. Daarnaast heb je zo iedere paar dagen een ander bed en omgeving. Nu is het reizen geweldig en hoort dit er natuurlijk allemaal bij maar helemaal uitgerust ben ik allang niet meer geweest. Gelukkig ontmoeten we over iets minder als een maandje mijn ouders in Zuid-Thailand waar we voor 5 dagen in een heerlijk resort zitten. Even lekker relaxen en bijtanken lijkt ons heerlijk.

Woensdag 15 april kwamen we rond 07.00 uur aan in Hoi An. Ondanks de grappige bus met leuke stoelen lagen ze niet zo lekker als we hadden gedacht. Nick had bijna geen oog dichtgedaan en ik een paar uurtjes. Daarnaast was er geen wc op de bus. Ik vind dit altijd een vervelend gevoel omdat ik dan continu het gevoel heb dat ik moet plassen en dit niet kan. We moesten maar afwachten wanneer de bus ging stoppen of je moest het voorin gaan vragen. Rond 01.00 uur stopte de buschauffeur om te roken en degene die wilde plassen konden naar buiten. Helaas denken deze mannelijke buschauffeurs (ja ze doen het allemaal) niet aan het vrouwelijke geslacht maar alleen aan het vermogen van hun eigen leuter. Oftewel de buschauffeur stopte gewoon bij huizen in de buurt en langs een drukke weg. Dit hield in dat ik in mijn blote kont kon gaan zitten en iedereen in de omgeving mij kon zien. Dit was niet al te prettig. Daarnaast gaan mannen gewoon ergens staan en moet ik met mijn kont dicht bij de grond gaan zitten. De gedachte dat er een slang in mijn bil bijt krijg ik op een of andere manier ook niet uit mijn hoofd. Maar weer terug naar onze aankomst. We kwamen voor het eerst niet aan bij de Sinh Tourist maar bij een busstation. We hadden hier een taxi gepakt naar ons Guesthouse. Dit was een homestay wat overigens meestal is. Het is een Guesthouse (homestay) met een paar kamer waar de familie zelf ook woont. Nu waren het super lieve mensen maar vonden we onze kamer iets minder. Er zaten namelijk geen ramen in onze kamer maar alleen tralies. Dit zorgde ervoor dat het voor alle insecten een groot feestfestijn was in onze kamer. Nu hadden we een klamboe maar daar buiten was het feest. Hierdoor hadden we besloten op zoek te gaan naar een andere Guesthouse. We hadden een fiets geleend van ons Guesthouse en waren op pad gegaan. We hadden snel een ander Guesthouse gevonden en daar een kamer geboekt. Vervolgens waren we naar het strand gefietst. Onderweg hadden we ontbeten bij een super lieve vrouw. Aangekomen bij het strand kwamen er 5 vrouwen op ons afgerend. Ze wilden allemaal dat we onze fiets bij hun zouden parkeren. Het strand vond ik het geweldig. We hadden 2 ligbedjes vooraan en het water zag er schoon uit. Daarnaast waren er super hoge golven dit was echt super gaaf. Nick en ik waren ook meteen de zee ingegaan en zijn hier vooral in gebleven door ons mee te laten nemen door deze golven. In de avond waren we naar het centrum gefietst waar ik verliefd ben geworden. Wat was het centrum van Hoi An mooi en romantisch. Overal kleine smalle straatjes met gele schattige huisjes. Overal hingen lampionen als verlichting. Ook was het omringt met water waar vele brandende lampionen voor geluk in het water werden gedaan en dreven. Het was echt een sprookje. We hadden hier samen wat gegeten en romantisch doorheen gewandeld. Ook was er een super mooie brug die verlicht was met versiersels en lampionnen.

Donderdag 16 april waren we in de ochtend naar het andere hotel gegaan die we gisteren hadden geboekt. Daar aangekomen kwamen we erachter dat hij voor morgen vol zat. Dus morgen moesten we weer naar een ander hotel. In Hoi An hebben we dus voldoende hotels gezien. We hadden bij het hotel een scooter gehuurd om de omgeving te gaan verkennen. We wilden richting Danang rijden. Dit lag ongeveer 40 minuten rijden van Hoi An. Onderweg richting Danang kwamen we hele kleine bergjes tegen. Op het grootste bergje stond een Pagoda. We hadden onze scooter hier geparkeerd zodat we deze van dichterbij konden bekijken. Je kon met een lift of trap omhoog. Ik koos voor de lift aangezien het vele trappen omhoog waren. Bovenin had je een mooi uitzicht over Danang en het strand van Danang. Het bijzondere van deze tempels was dat er bepaalde tempels in een soort van grot waren geplaatst. Ik vond dit erg mooi. Na even rondgewandeld te hebben waren we verder Danang ingereden. Danang wil volgens mij op een hele luxe stad lijken. Hier leken ze namelijk naar te streven. We zagen veel dure resorts en hotels. Ook veel hoge gebouwen. Ik vond Danang maar uitgestorven. Ze waren nog veel aan het bouwen. Ze hadden wel 2 hele mooie bruggen waarvan 1 met een gouden draak. Na rondgereden te hebben in Danang hadden we besloten terug te gaan zodat we nog even naar het strand konden. We hadden nog even wat uurtjes genoten op het strand. Helaas waren er niet zoveel golven als gisteren. In de avond hadden we heerlijk lokaal gegeten aan het water. Er werd gewoon op de straat gekookt en het uitzicht over de rivier met lampionen was geweldig. We hadden wat lokaal eten geproefd en we zijn van mening dat het Vietnamees eten het lekkerste is van tot nu de plekken waar we zijn geweest. Na het eten waren we op zoek gegaan naar een kleermaker voor een pak voor Nick. Nick had van een vriend gehoord waar een goede zat (er zat er namelijk op iedere hoek 1). Aangekomen bij de kleermaker kon Nick kiezen wat voor model pak hij wilde, wat voor materiaal, welke stof en welke kleur. Daarna werden al zijn maten opgenomen. De vrouwen die de maten op namen vroegen aan mij of ik ook wat wilde laten maken. Nu ben ik helemaal niet zo met kleding bezig en had daardoor ook geen flauw idee wat. Dus ik was door een catalogus gaan bladeren en zag uiteindelijk een jurkje die ik wel mooi vond. Ik gaf aan in welke kleur ik hem wilde en welke stof. Ook liet ik een strandjurkje maken. Morgen rond 15.00 uur konden we de eerste keer de kleding passen om te kijken wat er aangepast moest worden.

Vrijdag 17 april gingen we weer naar een ander hotel die ons hotel geregeld had. Gelukkig was dit onze laatste verhuizing in Hoi An. We waren gaan ontbijten en naar het strand gegaan. Rond 15.00 uur waren we naar de klerenmaker geweest. Het pak van Nick had kleine aanpassingen nodig in de taille en lengte maar was voor de rest super mooi. Mijn jurken hadden ook kleine aanpassingen nodig. We konden rond 18.00 uur terugkomen om de aanpassingen te passen. We hadden ons in het hotel opgefrist en waren door het centrum van Hoi An gaan wandelen. Rond 18.00 uur waren we onze kleren weer gaan passen. Het pak van Nick was in orde en mijn strandjurkje ook. Mijn andere jurk moest nog een klein beetje ingenomen worden. We waren nog iets gaan eten aan het water om vervolgens onze kleren op te halen. In 1 dag hadden ze onze kleren gemaakt en aangepast. Wij vonden dit erg knap en het resultaat mag er wezen. We konden er voor kiezen om de kleding naar huis te laten schepen maar we hadden er voor gekozen ze mee te nemen in onze backpack. Mijn jurkjes nemen niet veel ruimte in en mogelijk kunnen mijn ouders het pak van Nick mee terug nemen aangezien dit erg compact is ingepakt.

Zaterdag 18 april vertrokken we rond 08.00 uur richting Hué. Aangekomen in ons hotel hadden we ons vernomen deze dag te gebruiken om dingen te regelen. We moesten al onze vluchten nog boeken, kijken hoe we aan een VISA voor Myanmar kwamen en uitzoeken wat we in Hué wilden gaan doen. We hadden de prijzen voor de vluchten al een tijdje in de gaten gehouden en ze leken deze dagen het gunstigst. We vliegen 1 mei van Hanoi (Vietnam) naar Bangkok (Thailand), 2 mei van Bangkok naar Yangon (Myanmar), 16 mei van Mandalay (Myanmar) terug naar Bangkok en 17 mei vliegen we naar Koh Samui waar we mijn ouders voor 5 dagen zullen treffen. We zijn er trots op hoe we alles gepland hebben. We hebben voor ons gevoel niets overhaast terwijl alles prima lijkt aan te sluiten. Ook hadden we uitgevogeld dat we een VISA voor Myanmar waarschijnlijk konden krijgen in Hanoi. Een VISA regelen voor Myanmar is nog een heel gedoe tegenover de andere landen. Mogelijk is dit omdat de grenzen pas net weer open zijn voor toeristen. We hadden al veel verhalen gehoord over mensen die alles geregeld hadden (hotel en vlucht) en vervolgens nog geweigerd werden en veel geld hierdoor verloren waren. Hierdoor vonden we het wel spannend om de vluchten alvast te boeken. Echter om een VISA te krijgen voor Myanmar moet je de vlucht en het hotel wat je daar geboekt hebt kunnen laten zien. Ook moet je aangeven welke route je gaat reizen en wanneer je waar denkt te zijn. Na al het geregel hadden we onszelf in de avond op een pizza getrakteerd. De stad Hué zelf vonden we niet zoveel aan. Alles ligt ver uit elkaar en is niet zo bijzonder.

Zondag 19 april vertrokken we rond 08.30 uur voor een stadstour. We zouden naar de Old Citadel (soort van Royal Palace) gaan, een pagoda en verschillende tombes. Het was echt super warm. Ik denk dat het in Hué het warmst is in heel Vietnam. Het leek op de hitte bij de Angkor Wat in Cambodja. Het werd deze dag 38 graden. Om bij 38 graden in de felle zon te moeten bewegen is erg demotiverend. Daarnaast vonden we de stadtour eigenlijk niet zo interessant. Door de oorlog met Amerika is er super veel plat gebombardeerd waardoor er van het Royal Palace niet meer veel was overgebleven. Daarnaast vroegen ze echt belachelijk veel entree. We hadden veel mooiere dingen gezien in Azië waar ze niet zoveel voor vroegen. Tijdens de tour hadden we een Pools stel leren kennen waar we de hele dag mee opgetrokken waren. Dit maakte de tour eigenlijk wel leuk. Zij hadden dezelfde humor als ons en door te kletsen, een beetje rond te zwerven en grapjes te maken over de tour kwamen we de dag wel door. Ook hadden we een gids die zijn Engels volgens mij had geleerd door naar de film de Terminator te kijken aangezien hij op dezelfde toon sprak. Hierdoor was hij moeilijk te verstaan en niet serieus te nemen waardoor ik naar de eerste 3 woorden al afgeleid was. Na het paleis gingen we naar een pagoda. Hier zat ook een monniken school. Dit was leuk om te zien. We vertrokken na de pagoda naar een restaurant voor een buffet. Het eten was hier op zich prima en bestond uit rijst- en noedelgerechten. Na de pagoda waren we naar de eerste tombe gegaan. Hier hadden we een aanvaring met 2 oude Fransen taarten. Zij wilden graag een foto zonder mensen erop en vonden dat wij door moesten lopen. Wij waren bezig met de trappen af te dalen en liepen eigenlijk gewoon vooruit. Nu hadden de Poolse jongen en ik het niet eens gehoord en Nick had zoiets van :”Ja sorry ik ga niet voor jullie naar beneden rennen”. Dus vervolgens toen Nick, het Poolse meisje en ik aan de kant waren stopte de Poolse jongen voor de Fransen om een foto te maken van de tombe zonder dat er mensen op stonden. Nou je had ze moeten horen. Ik dacht nog: “Pas op je hart” doordat ze zich zo kwaad maakten in deze hitte. Het blijft bijzonder volk dat ze op een toeristenpleister eisen dat toeristen aan de kant moeten voor een foto. Ik vond het grappig en moest er kei hard om lachen, wat ze vervolgens volgens mij nog kwader maakte haha. Na de eerste tombe vertrokken we naar de tweede. Deze vond ik persoonlijk het mooiste. Het was een mooi versierd gebouw waar stenen soldaten voor stonden op een plein. Binnen het gebouw stond de troon van de keizer waar hij onder samen met zijn bezittingen begraven was. Ik vind het wel een gek idee dat er voor iemand die dood is zoveel gebouwd word. Ik bedenk dan waarom zoveel moeite voor een lichaam terwijl de persoon er zelf eigenlijk niet meer van kan genieten. Maar de keizers hadden hier heel veel macht waardoor ze dit waarschijnlijk lieten bouwen voordat ze dood gingen. Hetzelfde als in Egypte met de farao’s en de piramides denk ik. Als laatste gingen we naar de tombe van Tu Duc wat schijnbaar de laatste keizer is geweest van Vietnam. Eerlijk gezegd had ik vandaag gewoon zoals ik dat noem plaatjes gekeken. Oftewel de hele informatie erachter interesseerde me niet. Het was warm, ik was bezweet en ik vond het allemaal wel prima. Na de tombe vertrokken we met een boot terug. Aangekomen bij de kade gebeurde echt iets super grappigs. De gids vertelde: “Oke ik hoop dat jullie de tour leuk vonden dit is het einde. Succes met het teruggaan naar je hotel”. Oftewel hoe je terug kwam moest je zelf maar uitvogelen. Ik vond dit echt hilarisch. In de avond, net als iedere avond in Hué, hadden we niet zoveel gedaan omdat we vonden dat er niet veel te doen was.

Maandag 20 april hadden we een beetje uitgeslapen (in hoeverre dat kan hier). We hadden bij ons hotel een scooter gehuurd om richting het strand van Hué te gaan. Deze ligt ongeveer 30 minuten van het centrum af. Het was in Hué erg druk op de weg en je bent als Nederlander in Vietnam niet verzekerd waardoor we extra goed op de weg moesten letten. Dit is best een opgave aangezien er duizenden scooters rijden en iedereen hier lak lijkt te hebben aan verkeersregels en stoplichten. Gelukkiger werd het, hoe meer we de stad verlieten, steeds rustiger op de weg. Onderweg naar het strand was het platteland echt super mooi. We zagen veel boeren werken op het land en waterbuffels in het moeras lopen. We waren ook een tijdje verdwaald en reden tussen lokale dorpjes door. Dit was super leuk en de mensen probeerde in hun taal ons de weg te wijzen. Aangekomen bij het strand waren er alleen maar lokale mensen. Er was geen toerist te bekennen. De mensen vonden het geweldig dat wij bij hun op het strand kwamen liggen. Ook waren er super veel kinderen en jongeren die mogelijk uit school naar het strand waren gegaan. Alle aandacht was op ons gericht. Ik vond het in het begin een klein beetje ongemakkelijk om in mijn bikini te gaan zwemmen aangezien hier de meeste vrouwen allemaal kleding dragen. Echter leek een bikini wel geaccepteerd. Nick kreeg van een paar jongens een biertje. Vervolgens vroeg Nick of ze een plek wisten waar je een voetbal kon kopen. Dit wisten de jongens. We hadden ze geld gegeven en even later kwamen ze aan met een voetbal. Nick ging vervolgens met de jongens voetballen. Ik was met een klein meisje en haar vader samen in de zee gaan zwemmen. Nick en ik vonden het echt super leuk bij de lokale mensen op het strand. Ze waren allemaal echt super vriendelijk en geïnteresseerd. Ook kwam er een familie naast ons zitten op het strand. Ik zag de mensen een foto van mij maken met hun telefoon. Mogelijk vonden ze het leuk om te laten zien dat ze naast een blanke blondine zaten. Aan het einde van de dag zagen we ineens super veel mensen het water in rennen. Er leek een stroom mini garnalen aan te stromen. Mensen probeerde deze te vangen met hun shirt en sommige gingen het water in met netten. Wanneer ze eruit kwamen hadden ze er super veel gevangen. Aan het einde van de middag waren we teruggereden naar het centrum om vroeg te slapen. Morgen vertrekken we al vroeg richting het National Park Phong Nha wat hier 4,5 uur rijden vandaan ligt.

Dinsdag 21 april werden we om 06.30 uur opgehaald. We gingen naar de Dark Cave in het National Park Phong Nha. Je kon hier ook overnachten maar ons leek een dagje genoeg. De busreis heen duurde ongeveer 5 uur. Wij waren de enigste uit de bus die naar de Dark Cave gingen. De Dark Cave was meer een avontuurlijke grot. Mogelijk dat hierdoor niemand naar deze ging maar naar de grot ging met een gewone rondleiding. Aangekomen in het National Park zagen we super veel bergen en alles was groen. De natuur in het park was erg mooi. Wij werden als eerste afgezet bij de Dark Cave. We sloten aan bij een groep jongens en kregen een helm met een lampje op, een reddingsvest en een tuigje. We moesten met een trap naar boven lopen waar we 400 meter zouden abseilen over de rivier naar beneden. Ik vond het trappetje opklimmen even eng omdat je dan steil naar beneden kijkt en los zit maar de hele sprong niet meer. Ik heb nu zoveel hoge dingen gedaan in Azië dat dit voor mijn gevoel heel erg makkelijk was. Het uitzicht tijdens het abseilen over de rivier en tussen de bergen was super mooi. Het water was heel helder en had een mooie blauwe kleur. Eenmaal beneden werd ik losgemaakt en moesten we het water in. We moesten de grot in gaan zwemmen. Dit was een super mooi gezicht. De opening van de grot was een grote inham van een berg en de vorm van de grot was super mooi binnenin. Aangekomen in de grot vertelde de gids dat we zo van het houten plateau afgingen en op de normale grond van de grot gingen lopen. We moesten rustig lopen om niet te vallen aangezien het modderig kon zijn. Ook legde hij uit hoe ons lampje werkte. Vervolgens vertelde hij dat als we iets zagen bewegen of weg zagen kruipen we hier met een grote bocht omheen moesten lopen. Toen vroeg ik meteen: “Oke wacht even! Wat moeten we dan bijvoorbeeld zien bewegen op weg zien kruipen?”. De gids vertelde dat er in de grot bijvoorbeeld grote spinnen of slangen zitten. Ook zitten er heel veel vleermuizen. Wanneer we deze zagen dan moesten we hier uit de buurt blijven en dan zou alles wel goed komen. Op dit moment baalde ik weer van mezelf. Loop ik hier weer de held uit te hangen ga ik een donkere grot in, op blote voeten, waar van alles leeft. Hoezo heb ik hier van te voren dan ook niet over nagedacht. Ik zei ook tegen Nick: “Het is dus niets voor niets dat ik weer eens de enigste vrouw ben die dit gaat doen. Waarom ben ik niet verstandig zoals al die andere vrouwen die er gewoon voor kiezen om dit niet te doen?”. We liepen de grot in en hadden alleen nog ons eigen lampje die scheen en ons liet zien waar we moesten lopen. Ik had me voorgenomen om alleen te schijnen waar ik mijn voet neer wilde zetten en gewoon niet teveel om me heen te kijken zodat ik ook niets kon zien kruipen. We moesten erg nauwe gangen doorlopen en over rotsen en stenen heen klimmen. Na een tijdje kwamen we aan bij een modderbad. Hier mochten we in glijden. Dit was zo bizar. Ik heb nog nooit zoiets bizars gevoeld. Je kunt er niet in zwemmen en je blijft er gewoon in drijven. Het voelt echt super slijmerig maar ook weer echt super fijn. Ik snap wel dat varkens de hele dag in de modder willen liggen. Dit was echt een fijn gevoel. Na een tijdje wilden de jongens hun lampje uit doen. Het was echt pikkedonker en zelfs als je ogen normaal aan het donker gewend zouden zijn zie je dus nog steeds niets. Ik kreeg er een benauwend akelig gevoel van dus vroeg aan Nick of hij na een tijdje met mij weer zijn lampje wilde aandoen. Na even in de modder gelegen te hebben klommen we weer terug. We mochten ons schoonmaken in het water aangezien we onder de modder zaten. Vervolgens moesten we in de grot een stuk gaan zwemmen. Eenmaal vele meters verder van de kant zei de gids dat we allemaal ons lampje uit moesten doen. Toen we deze uit deden zei hij dat we zonder lampje terug moesten zwemmen naar het licht. Dit was eng omdat je niets boven, naast of achter je zag. Je kon alleen maar voor je het licht zien. Boven je hoorde je alle vleermuizen vliegen. Ik heb denk ik nog nooit zo snel gezwommen met een reddingsvest aan haha. Eenmaal uit de grot vond ik het een echte leuke onderneming. Het had wel echt een kick gegeven. We gingen met een kajak terug naar het begin. Hier hing nog een zipline over het water. Je kon hieraan gaan hangen en moest jezelf los laten in het water. Dit hadden Nick en ik ook nog een paar keer gedaan. Hierna waren we gaan douchen omdat onze bus ons zou komen ophalen. We waren de enigste van de bus die teruggingen. De rest bleef allemaal slapen in een dorpje in de buurt. Hierdoor lagen we super relaxed in de bus en hadden we nog even geslapen. Rond 20.00 uur kwamen we aan bij ons hotel. Ondanks de lange rit was het een super leuke activiteit.

Woensdag 22 april hadden we, in hoeverre dat hier kan, uitgeslapen. We hadden geregeld dat we de kamer tot 17.00 mochten hebben. We hadden rustig aangedaan en onze spullen gepakt. Rond 17.00 vertrokken we met de slaapbus richting Hanoi. We hadden mazzel want de bus was bijna helemaal leeg. Hierdoor konden we de laatste 5 stoelen pakken. Hopelijk slapen we dit keer beter in de bus aangezien het een rit van 15 uur is.

We zijn benieuwd wat het noorden van Vietnam ons gaat brengen. Vanuit Hanoi gaan we de plaatsen Sapa en Halong Bay bezoeken wat erg mooi schijnt te zijn.

Liefs,
Nick en Suzan