Kanchanaburi
Door: Suzan
Blijf op de hoogte en volg Nick en Suzan
10 Februari 2015 | Thailand, Kanchanaburi
Hallo allemaal,
Iedereen bedankt voor zijn lieve en leuke reacties onder ons vorige verslag. We vinden dit leuk om te lezen en het leuk om te zien dat er zoveel mensen betrokken zijn bij onze reis.
Zaterdag 7 februari hebben we onze reis voortgezet richting Kanchanaburi. Ik had moeite met wakker worden door al het vele lopen maar Nick was al vroeg opgestaan om een ontbijtje te halen. Ik werd verrast met een lekker kopje jus d’orange, een broodje met kaas, een croissant en wat yoghurt. Wat is het toch een lieverd. Na een goede bodem zijn we onze spullen gaan pakken. Nick had gisteren ongeveer uitgezocht hoe we het beste konden reizen. Ik was benieuwd of dit een opgave zou worden met onze backpacks. Dit was de eerste keer dat we er echt mee gingen lopen. Eenmaal beneden om ons uit te checken vroeg Nick wat een taxi ongeveer zou kosten en hoe we het beste konden reizen. De man vroeg waar we naar toe wilden. Uiteindelijk bleek dat de route veel korter en goedkoper kon. We zouden met een taxi naar het busstation moeten in Bankgok en vanuit daar een bus naar Kanchanaburi moeten nemen. De taxi haalde ons voor het hotel op en binnen een half uur waren we bij het busstation. Dit zijn kleine busjes (14 persoons busje/auto). We moesten 3 tickets kopen omdat onze backpacks samen ook voor 1 persoon werden gerekend. We moesten voor een reis van 140 km ongeveer 300 bath betalen (ongeveer €8,50). We zaten in dit busje met allemaal Aziatische mensen en tijdens de rit kwamen er steeds meer bij. Terwijl we al in het busje zaten vroeg ik aan Nick of dit niet het busje was waarover stond geschreven dat je deze beter kon vermijden omdat deze erg hard rijden. Nick gaf aan dat het waarschijnlijk dit busje was. Ik dacht: “Fijn! Daar zijn we lekker op tijd mee”. Aan de andere kant ik heb in Uganda ook gewoon gereisd in busjes die door de bevolking gebruikt werden en die zagen er nog belabberder uit als deze. De mensen zullen ze zelf ook niet gebruiken als ze niet veilig zijn. Wij Nederlanders zijn geneigd om volgens mij overal een risico in te zien. Nu moeten we natuurlijk altijd oplettend zijn maar ik schatte in dat dit wel kon. Toch reed dit busje erg snel en vloog ik soms eventjes omhoog uit mijn stoel door de hobbels. Tijdens de rit lieten we langzaam de hoge gebouwen en drukke stad achter en ruilde we deze in voor meer natuur. Hoe verder van Bangkok we reden hoe meer ik me op mijn gemak voelde. Kleine huisjes langs de weg, veel platteland en veel kraampjes. Ik vind het prachtig! Ik moet zeggen dat ik ook heerlijk geslapen heb. In een vliegtuig kan ik niet slapen maar in een overvol busje wat als een malle hobbelt slaap ik heerlijk. Logica. Onderweg zagen we meerdere borden van Kanchanaburi alleen deze konden we niet lezen. Ik voel me hier af en toe net weer een kind van 3 die alleen plaatjes kan kijken. Soms best frustrerend en beangstigend omdat je geen flauw idee hebt waar je bent. Toen we ook eenmaal in normale letters Kanchanaburi zagen staan waren we bang dat onze chauffeur niet goed wist dat we er hier wel uit moesten en er gewoon dwars doorheen zou rijden. Dit omdat er ondertussen overal gewoon mensen uitstappen. Laten de mensen hier nou ook nog eens nauwelijks een woord Engels spreken. Dus je kunt je niet verstaanbaar maken en niets lezen. Heerlijk gevoel. Gelukkig konden we met handen en voeten duidelijk maken dat we er in Kanchanaburi uitmoesten en leek de chauffeur dit te begrijpen.
Rond 15.00 kwamen we aan op het busstation in Kanchanaburi. Een klein stadje waarin we al wat meer backpackers zagen rondlopen. Nu kwam de uitdaging. We moesten nog een slaapplek zien te vinden en we hadden eigenlijk nog geen flauw idee waar. Toch maar het eerste beste café in met wifi, een hapje eten en opzoek gaan naar een slaapplek.
In het café ging ik naar de wc. Dag luxe 5 sterrenhotel, hallo gat in de vloer, een prullenbakje voor wc papier en een bak met water om alles weg te spoelen. Nick en ik hadden besloten om het Guesthouse Jolly Frog te gaan bekijken wat in de Lonely Planet werd aangegeven. We wilden een taxi aanhouden wat hier een klein vrachtwagentje is waarin je achter in de bak moet gaan zitten. Geweldig! Eenmaal aangekomen bij Jolly Frog vroegen we of er nog een kamer vrij was. Dit was het geval maar dit was wel de laatste. Nick zei nog tegen mij dat zal wel een verkoperpraatje zijn. Echter, die avond kwamen 4 Fransen aangelopen en werd er gezegd dat ze vol zaten. Dus toch een mazzeltje. We mochten eerst onze kamer zien zodat we konden kijken of we hier wilde verblijven. Het zijn kleine hutjes die aan elkaar zitten en met 1 verdieping er boven op. Wij zitten op de eerste verdieping meteen op de hoek en kijken uit op de rivier. Een prima kamer met airco en we betalen €9,- per nacht. Nadat we onze spullen hebben neergezet zijn we meteen op verkenning uitgegaan. We zitten in een enorm gezellig backpackers straatje met allemaal barretjes en kleine restaurantjes. Alles is open en overal zie je backpackers. Eenmaal de straat uit kwamen we uit bij de enorme begraafplaats Kanchanaburi War Cemetry uit. Hier zijn de mensen begraven die tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn doodgegaan onder het regiem van Japan die hier hun kampen hadden omdat ze door Thailand naar Myanmar een spoorlijn wilde bouwen. Hierdoor zijn enorm veel Engelse- , Australische- en Nederlandse gevangenen en de bevolking zelf overleden. Ze moesten soms 18 uur per dag werken om een spoorlijn aan te leggen, werden gemarteld en noem maar op. Nick en ik hebben de Nederlandse graven opgezocht. Dit was erg indrukwekkend. Daarna zijn we nog naar een Chinese tempel gelopen in de buurt. Dit lag aan de rivier en was erg mooi. Eenmaal terug zijn we wat gaan eten en nog even het straatje hier ingelopen. Doordat ik nog erg veel last had van mijn voeten heb ik dit keer wel echt een voetenmassage genomen. Voor een paar euro krijg je een uitgebreide voet- en beenmassage van een uur. Nick had een olie massage met of zonder happy ending? Dat is iets wat ik niet te weten zal komen denk ik haha. Hierna zijn we lekker ons bedje in gedoken waar ik slecht geslapen heb. Dit omdat er harde muziek is en veel mensen die je gewoon tot 06.00 in de ochtend hoort praten. Of dit komt misschien doordat ons hutje erg gehorig is. Nick sliep in ieder geval weer als een roosje. Ik denk dat die nog in een discotheek kan slapen.
Zondag 8 februari wilden we naar het Safari park in Kanchanbaburi gaan. We zijn met een scooter naar het busstation gegaan die een soort van karretje naast zijn scooter heeft waar je dan inzit. Echt super leuk al deze vervoersmiddelen. Het voelde niet helemaal stabiel maar leuk was het wel. Nick krijgt overigens het onderhandelen steeds meer onder de knie. We zijn via een bus van de lokale bevolking naar het park gegaan. Deze bussen hebben niet echt bushaltes maar rijden gewoon langs bepaalde wegen. Wil je erin dan ga je gewoon langs de weg staan waar je wil en je kunt aangeven waar ergens je eruit moet. Ideaal! Na een uurtje kwamen we bij het Safari park aan. Hier lag een enorme tijger en zagen we baby luipaarden en leeuwtjes. Hoe schattig en mooi. We konden een pakket nemen waarbij we de 6 weken oude welpjes, 8 weken oude luipaarden en 8 maanden oude luipaarden de fles mochten geven. Ook mochten we knuffelen met een 6 jaar oude tijger. Daarnaast kregen we nog een rondje in de safari bus langs de giraffen, tijgers, leeuwen, beren en zebra’s in het park. We mochten met papegaaien op de foto en we kregen een krokodillen- en olifantenshow te zien. Hoe gaaf! We mochten al snel bij de welpjes naar binnen. De welpjes waren pas 6 weken oud en waren sinds 4 dagen pas in contact met mensen. Wat bijzonder en wat hebben wij een mazzel. Toen we ze de fles gaven dronken ze dit enorm snel leeg en klemde ze hun pootjes rondom onze armen. Daarna hebben we ze geaaid en met ze gespeeld. Dit was echt geweldig! Hierna mochten we naar de baby luipaarden van 8 weken. Deze zijn een stuk kleiner en ik vond ze persoonlijk iets meer weg hebben van een kat. Ze hebben wel echt enorm sterke kaken. Wanneer we ze de fles gaven moesten we, wanneer de fles leeg was, snel de fles lostrekken anders lieten ze niet los. Na het voeden hebben we met ze mogen spelen. Ze sprongen boven op ons of probeerde een tak te pakken die we in ons hand hadden. De luipaarden zijn een stuk zachter als de welpjes. Hierna mochten we bij de 8 maanden oude luipaarden. Dit vond ik wel een beetje spannend omdat ik wel inzag dat deze al veel schade konden aanrichten wanneer ze boos zouden worden. De fles geven ging prima maar met spelen waren ze wel wild. We moesten oppassen dat als ze met elkaar zouden spelen we hier niet tussen zouden zitten omdat ze elkaar wel hard bijten (spelenderwijs). Helaas zat ik hier toch even tussen wat resulteerde op een gat in mijn broek en een flinke blauwe plek. Toen vond ik ze toch wel een beetje spannend en hield ik een beetje afstand. Maar ze zijn wel echt heel lief. Daarna mochten we met een tijger op de foto. De tijger is heel zacht en heeft een enorm lange staart. Toen de tijger zijn tanden liet zien vond ik het weer even genoeg geweest haha. De begeleider van de tijger heeft de tijger opgevoed en wanneer zij er niet bij is dan komt de tijger niet uit het Safari park omdat hij naar niemand anders luistert. Wanneer de begeleider bijvoorbeeld ziek is en weer terugkomt is de tijger ook een beetje beledigd. Dit is echt lief. Wat een ervaring zeg en wat een bijzonder gevoel dit. Dieren die normaal in het wild leven of in ieder geval te gevaarlijk om bij mensen te komen hebben we nu de fles gegeven. Hierna gingen we door het park heen. Het leuke was dat de giraffen tijdens het voeren hun nek door het busje heen staken. Als je niet goed oplette waren al je wortels weg. Daarna zijn we door het park gelopen waar we met volwassen luipaarden hebben gespeeld en aapjes hebben gevoerd. Het leuke aan deze aapjes was dat ze Nick’s hand probeerde te pakken. Ook was er een mannetjes aap die alleen fruit van vrouwen aannam en een vrouwtjes aap die alleen fruit van mannen aannam. Daarna liepen we naar de olifanten. Ik werd hier echt verdrietig van en moest mijn tranen bedwingen. Ik hou echt heel veel van olifanten überhaupt van dieren. Ik vind natuurlijk ook dat dieren in de natuur horen maar ik begrijp dat wanneer ze daar niet geboren zijn dit alternatieven zijn. We zagen wel dat er voor de andere dieren die hier gekomen waren goed gezorgd werd. Echter zaten deze olifanten vast aan bomen. Toen ik naar deze olifanten liep zag ik echt verdriet en pijn in hun ogen. Nu ik dit typ en er weer aan denk voel ik de tranen weer opkomen. Deze olifanten verdienen zoveel beter. In ieder geval bewegingsruimte. We zijn als een statement ook niet naar de olifantenshow wezen kijken. Wel hebben we wortels gekocht en deze aan ze gegeven. Hierna zijn we nog op de foto geweest met grote papegaaien. Dit was ook geweldig. Wat een ervaring. Het meeste besef kwam pas op de terugreis en toen we de foto’s zagen. Toen voelden we helemaal hoe bijzonder deze ervaring is geweest. Echt een geweldige dag! In de avond hebben we lekker rustig aan gedaan omdat we pas laat terug waren.
Maandag 9 februari wilden we naar het Hell fire pass museum gaan wat 2 uur rijden was en op de terugweg de Erawan falls meepakken. We waren rond 10.00 vertrokken met een lokale bus. We waren €1,10,- p.p. kwijt om 60 km richting dit museum te reizen. Oftewel de afstand tussen Heijen en Den Bosch voor €1,10,-. Het is hier echt zo goedkoop als je alles op eigen houtje doet. Deze bus zat helemaal vol. Nick zat achter een klein meisje met haar moeder. Dit kindje zat ons continu aan te staren. Toen ik mijn tong uitstak en er een gek gebaar bij maakte moest ze lachen en ging ze me nadoen. Daarna vond ze Nick erg interessant. Ze heeft met Nick liedjes gezongen, hem wat eten laten proeven wat ze bij hadden en Nick’s haren willen kammen. Wat zijn kinderen toch leuk! Heerlijk hoe zij contact maken. Rond 12.00 kwamen we aan bij Hell fire pass. Dit was erg indrukwekkend. Nick en ik hebben hem bijna helemaal afgelopen en hadden Nederlandstalige headphones die ons exact vertelde wat zich hier had afgespeeld. Wat een hel is dit geweest voor de vele mensen die hier hebben moeten werken. Dit is hetzelfde verhaal als wat ik eerder vertelde over de begraafplaats waar deze mensen uiteindelijk zijn begraven. Ik had de film the Railway men thuis gekeken die zich hier heeft afgespeeld waardoor ik al een klein beeld had maar er zelf doorheen lopen was heftig. Hele bergen uitgehold om er een spoor doorheen te kunnen laten lopen. Mensen zijn hier doodgegaan door het zware werk, het weinige eten maar vooral alle ziektes die hier waren. Doordat we langer bij het museum zijn geweest dan we hadden ingeschat hadden we besloten nog een dag langer te blijven in Kanchanaburi en morgen naar de watervallen te gaan. We zijn hierna nog wel bij de River Kwai bridge wezen kijken. Dit is ook een brug die gemaakt is door deze mensen in die tijd. Erg indrukwekkend allemaal. In de avond hebben we lekker een rustig avondje gehad. Lekker in de hangmat gelegen en wat drankjes gedronken.
Dinsdag 10 februari zijn we rond 09.30 naar het Death Railway museum geweest. De verhalen hadden we gisteren al in het Hellfire Pass Museum gehoord maar hier zag je vooral hoe de materialen die ze gebruikten eruit zagen, hoe ze vervoerd waren, de medische materialen die ze alleen tot hun beschikking hadden ect. Dit was bijzonder om te zien. Na dit museum zijn we naar de Erawan waterfalls gegaan. De trip hierna toe duurde 2 uur. Dit is een nationaal park met 7 verschillende watervallen. Nick en ik zijn helemaal naar boven geklommen wat 2 km lopen was. Wat was dit prachtig zeg. De watervallen, de natuur eromheen en de rust. Het water van de watervallen was zo helderblauw en het water was heerlijk. Nick en ik zijn een paar keer gaan zwemmen en naar de watervallen toe gezwommen. Ook hebben we wilde aapjes gezien terwijl we naar boven liepen. Daarnaast waren we tijdens het naar boven lopen omringt met mooie oude grote bomen, wortels die overal uit de grond kwamen en heel veel groen. Ik vond de watervallen en de rotsen er omheen soms net op de wild waterglijbaan van Center Parks lijken. Zo glad en wit waren de rotsen en zo helderblauw was het water. Ook zaten er overal grote vissen die totaal niet bang voor ons waren. Soms vond ik dit wel even spannend omdat ik nou niet echt de behoefte had om tegen een grote vis aan te stoten. Nick stond op een gegeven moment in het water en de visjes gingen aan zijn voeten sabbelen. Nick wist niet hoe snel hij eruit moest haha. Eenmaal weer beneden stond er nog 1 bus die richting Kanchanaburi ging. Deze bus was overvol en we zaten hutje mutje met elkaar. Nick moest zelf in de deurgang gaan staan terwijl de deur van de bus gewoon open was. De bus kon bijna de berg niet meer opkomen. We zaten in deze bus naast wat andere Nederlandse backpackers. Het was leuk om hier ervaringen mee uit te delen. In de avond hebben we onze backpacks gepakt want morgen gaan we weer verder.
Zo dat was me weer een verhaal. Ik heb ook zoveel te vertellen. Weet niet of ik dit 5,5 maand ga volhouden maar ik vind het heerlijk om er over te typen. Zo hebben we voor later al onze ervaringen mooi samengebundeld in een blog. Ik vind het hier heerlijk. Sinds we Bangkok hebben verlaten heb ik mijn hele reisgevoel al terug. Het gevoel waar ik na Uganda heimwee naar had en wat langzaam weg ebt in Nederland maar het gevoel waar je wel weer naar opzoek wil. In eerste instantie dacht ik dat dit gevoel plaatsgebonden zou zijn maar ben er sinds vandaag achter gekomen dat dit echt het reizen zelf is. Voornamelijk in landen en gebieden die nog niet enorm zijn aangeraakt door onze westerse cultuur. Misschien daardoor nog niet een beetje verpest. Dit is natuurlijk raar om te zeggen omdat we zelf in een westerse maatschappij wonen en in deelnemen maar de ongerepte natuur is hier zo mooi, de echte cultuur die hier nog te zien is en de saamhorigheid van alles. Ik voel vlindertjes in mijn buik en een enorme rust. Het genieten van het hier en nu, niet bezig zijn met morgen en niet bezig zijn met alle ellende in de wereld maar gewoon leven met de dag. Dat is waar het om gaat tijdens reizen. Wat is dit toch een heerlijk gevoel en wat heb ik dit toch gemist. Dingen in je opnemen, ruiken en voelen. Nick heeft dit gevoel ook te pakken en het is heerlijk. Hij gaf zelf aan dat hij het 18.00 journaal niet miste met alle haat in de wereld. Voor dit gevoel doe je het. Waarschijnlijk begrijpen mensen die ook gereisd hebben welk gevoel ik bedoel. De vrijheid, weinig stress en het genieten van de natuur en de mensen om je heen. Voor nu gaan we verder genieten in Ayutthaya, onze volgende reisbestemming.
Iedereen bedankt voor zijn lieve en leuke reacties onder ons vorige verslag. We vinden dit leuk om te lezen en het leuk om te zien dat er zoveel mensen betrokken zijn bij onze reis.
Zaterdag 7 februari hebben we onze reis voortgezet richting Kanchanaburi. Ik had moeite met wakker worden door al het vele lopen maar Nick was al vroeg opgestaan om een ontbijtje te halen. Ik werd verrast met een lekker kopje jus d’orange, een broodje met kaas, een croissant en wat yoghurt. Wat is het toch een lieverd. Na een goede bodem zijn we onze spullen gaan pakken. Nick had gisteren ongeveer uitgezocht hoe we het beste konden reizen. Ik was benieuwd of dit een opgave zou worden met onze backpacks. Dit was de eerste keer dat we er echt mee gingen lopen. Eenmaal beneden om ons uit te checken vroeg Nick wat een taxi ongeveer zou kosten en hoe we het beste konden reizen. De man vroeg waar we naar toe wilden. Uiteindelijk bleek dat de route veel korter en goedkoper kon. We zouden met een taxi naar het busstation moeten in Bankgok en vanuit daar een bus naar Kanchanaburi moeten nemen. De taxi haalde ons voor het hotel op en binnen een half uur waren we bij het busstation. Dit zijn kleine busjes (14 persoons busje/auto). We moesten 3 tickets kopen omdat onze backpacks samen ook voor 1 persoon werden gerekend. We moesten voor een reis van 140 km ongeveer 300 bath betalen (ongeveer €8,50). We zaten in dit busje met allemaal Aziatische mensen en tijdens de rit kwamen er steeds meer bij. Terwijl we al in het busje zaten vroeg ik aan Nick of dit niet het busje was waarover stond geschreven dat je deze beter kon vermijden omdat deze erg hard rijden. Nick gaf aan dat het waarschijnlijk dit busje was. Ik dacht: “Fijn! Daar zijn we lekker op tijd mee”. Aan de andere kant ik heb in Uganda ook gewoon gereisd in busjes die door de bevolking gebruikt werden en die zagen er nog belabberder uit als deze. De mensen zullen ze zelf ook niet gebruiken als ze niet veilig zijn. Wij Nederlanders zijn geneigd om volgens mij overal een risico in te zien. Nu moeten we natuurlijk altijd oplettend zijn maar ik schatte in dat dit wel kon. Toch reed dit busje erg snel en vloog ik soms eventjes omhoog uit mijn stoel door de hobbels. Tijdens de rit lieten we langzaam de hoge gebouwen en drukke stad achter en ruilde we deze in voor meer natuur. Hoe verder van Bangkok we reden hoe meer ik me op mijn gemak voelde. Kleine huisjes langs de weg, veel platteland en veel kraampjes. Ik vind het prachtig! Ik moet zeggen dat ik ook heerlijk geslapen heb. In een vliegtuig kan ik niet slapen maar in een overvol busje wat als een malle hobbelt slaap ik heerlijk. Logica. Onderweg zagen we meerdere borden van Kanchanaburi alleen deze konden we niet lezen. Ik voel me hier af en toe net weer een kind van 3 die alleen plaatjes kan kijken. Soms best frustrerend en beangstigend omdat je geen flauw idee hebt waar je bent. Toen we ook eenmaal in normale letters Kanchanaburi zagen staan waren we bang dat onze chauffeur niet goed wist dat we er hier wel uit moesten en er gewoon dwars doorheen zou rijden. Dit omdat er ondertussen overal gewoon mensen uitstappen. Laten de mensen hier nou ook nog eens nauwelijks een woord Engels spreken. Dus je kunt je niet verstaanbaar maken en niets lezen. Heerlijk gevoel. Gelukkig konden we met handen en voeten duidelijk maken dat we er in Kanchanaburi uitmoesten en leek de chauffeur dit te begrijpen.
Rond 15.00 kwamen we aan op het busstation in Kanchanaburi. Een klein stadje waarin we al wat meer backpackers zagen rondlopen. Nu kwam de uitdaging. We moesten nog een slaapplek zien te vinden en we hadden eigenlijk nog geen flauw idee waar. Toch maar het eerste beste café in met wifi, een hapje eten en opzoek gaan naar een slaapplek.
In het café ging ik naar de wc. Dag luxe 5 sterrenhotel, hallo gat in de vloer, een prullenbakje voor wc papier en een bak met water om alles weg te spoelen. Nick en ik hadden besloten om het Guesthouse Jolly Frog te gaan bekijken wat in de Lonely Planet werd aangegeven. We wilden een taxi aanhouden wat hier een klein vrachtwagentje is waarin je achter in de bak moet gaan zitten. Geweldig! Eenmaal aangekomen bij Jolly Frog vroegen we of er nog een kamer vrij was. Dit was het geval maar dit was wel de laatste. Nick zei nog tegen mij dat zal wel een verkoperpraatje zijn. Echter, die avond kwamen 4 Fransen aangelopen en werd er gezegd dat ze vol zaten. Dus toch een mazzeltje. We mochten eerst onze kamer zien zodat we konden kijken of we hier wilde verblijven. Het zijn kleine hutjes die aan elkaar zitten en met 1 verdieping er boven op. Wij zitten op de eerste verdieping meteen op de hoek en kijken uit op de rivier. Een prima kamer met airco en we betalen €9,- per nacht. Nadat we onze spullen hebben neergezet zijn we meteen op verkenning uitgegaan. We zitten in een enorm gezellig backpackers straatje met allemaal barretjes en kleine restaurantjes. Alles is open en overal zie je backpackers. Eenmaal de straat uit kwamen we uit bij de enorme begraafplaats Kanchanaburi War Cemetry uit. Hier zijn de mensen begraven die tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn doodgegaan onder het regiem van Japan die hier hun kampen hadden omdat ze door Thailand naar Myanmar een spoorlijn wilde bouwen. Hierdoor zijn enorm veel Engelse- , Australische- en Nederlandse gevangenen en de bevolking zelf overleden. Ze moesten soms 18 uur per dag werken om een spoorlijn aan te leggen, werden gemarteld en noem maar op. Nick en ik hebben de Nederlandse graven opgezocht. Dit was erg indrukwekkend. Daarna zijn we nog naar een Chinese tempel gelopen in de buurt. Dit lag aan de rivier en was erg mooi. Eenmaal terug zijn we wat gaan eten en nog even het straatje hier ingelopen. Doordat ik nog erg veel last had van mijn voeten heb ik dit keer wel echt een voetenmassage genomen. Voor een paar euro krijg je een uitgebreide voet- en beenmassage van een uur. Nick had een olie massage met of zonder happy ending? Dat is iets wat ik niet te weten zal komen denk ik haha. Hierna zijn we lekker ons bedje in gedoken waar ik slecht geslapen heb. Dit omdat er harde muziek is en veel mensen die je gewoon tot 06.00 in de ochtend hoort praten. Of dit komt misschien doordat ons hutje erg gehorig is. Nick sliep in ieder geval weer als een roosje. Ik denk dat die nog in een discotheek kan slapen.
Zondag 8 februari wilden we naar het Safari park in Kanchanbaburi gaan. We zijn met een scooter naar het busstation gegaan die een soort van karretje naast zijn scooter heeft waar je dan inzit. Echt super leuk al deze vervoersmiddelen. Het voelde niet helemaal stabiel maar leuk was het wel. Nick krijgt overigens het onderhandelen steeds meer onder de knie. We zijn via een bus van de lokale bevolking naar het park gegaan. Deze bussen hebben niet echt bushaltes maar rijden gewoon langs bepaalde wegen. Wil je erin dan ga je gewoon langs de weg staan waar je wil en je kunt aangeven waar ergens je eruit moet. Ideaal! Na een uurtje kwamen we bij het Safari park aan. Hier lag een enorme tijger en zagen we baby luipaarden en leeuwtjes. Hoe schattig en mooi. We konden een pakket nemen waarbij we de 6 weken oude welpjes, 8 weken oude luipaarden en 8 maanden oude luipaarden de fles mochten geven. Ook mochten we knuffelen met een 6 jaar oude tijger. Daarnaast kregen we nog een rondje in de safari bus langs de giraffen, tijgers, leeuwen, beren en zebra’s in het park. We mochten met papegaaien op de foto en we kregen een krokodillen- en olifantenshow te zien. Hoe gaaf! We mochten al snel bij de welpjes naar binnen. De welpjes waren pas 6 weken oud en waren sinds 4 dagen pas in contact met mensen. Wat bijzonder en wat hebben wij een mazzel. Toen we ze de fles gaven dronken ze dit enorm snel leeg en klemde ze hun pootjes rondom onze armen. Daarna hebben we ze geaaid en met ze gespeeld. Dit was echt geweldig! Hierna mochten we naar de baby luipaarden van 8 weken. Deze zijn een stuk kleiner en ik vond ze persoonlijk iets meer weg hebben van een kat. Ze hebben wel echt enorm sterke kaken. Wanneer we ze de fles gaven moesten we, wanneer de fles leeg was, snel de fles lostrekken anders lieten ze niet los. Na het voeden hebben we met ze mogen spelen. Ze sprongen boven op ons of probeerde een tak te pakken die we in ons hand hadden. De luipaarden zijn een stuk zachter als de welpjes. Hierna mochten we bij de 8 maanden oude luipaarden. Dit vond ik wel een beetje spannend omdat ik wel inzag dat deze al veel schade konden aanrichten wanneer ze boos zouden worden. De fles geven ging prima maar met spelen waren ze wel wild. We moesten oppassen dat als ze met elkaar zouden spelen we hier niet tussen zouden zitten omdat ze elkaar wel hard bijten (spelenderwijs). Helaas zat ik hier toch even tussen wat resulteerde op een gat in mijn broek en een flinke blauwe plek. Toen vond ik ze toch wel een beetje spannend en hield ik een beetje afstand. Maar ze zijn wel echt heel lief. Daarna mochten we met een tijger op de foto. De tijger is heel zacht en heeft een enorm lange staart. Toen de tijger zijn tanden liet zien vond ik het weer even genoeg geweest haha. De begeleider van de tijger heeft de tijger opgevoed en wanneer zij er niet bij is dan komt de tijger niet uit het Safari park omdat hij naar niemand anders luistert. Wanneer de begeleider bijvoorbeeld ziek is en weer terugkomt is de tijger ook een beetje beledigd. Dit is echt lief. Wat een ervaring zeg en wat een bijzonder gevoel dit. Dieren die normaal in het wild leven of in ieder geval te gevaarlijk om bij mensen te komen hebben we nu de fles gegeven. Hierna gingen we door het park heen. Het leuke was dat de giraffen tijdens het voeren hun nek door het busje heen staken. Als je niet goed oplette waren al je wortels weg. Daarna zijn we door het park gelopen waar we met volwassen luipaarden hebben gespeeld en aapjes hebben gevoerd. Het leuke aan deze aapjes was dat ze Nick’s hand probeerde te pakken. Ook was er een mannetjes aap die alleen fruit van vrouwen aannam en een vrouwtjes aap die alleen fruit van mannen aannam. Daarna liepen we naar de olifanten. Ik werd hier echt verdrietig van en moest mijn tranen bedwingen. Ik hou echt heel veel van olifanten überhaupt van dieren. Ik vind natuurlijk ook dat dieren in de natuur horen maar ik begrijp dat wanneer ze daar niet geboren zijn dit alternatieven zijn. We zagen wel dat er voor de andere dieren die hier gekomen waren goed gezorgd werd. Echter zaten deze olifanten vast aan bomen. Toen ik naar deze olifanten liep zag ik echt verdriet en pijn in hun ogen. Nu ik dit typ en er weer aan denk voel ik de tranen weer opkomen. Deze olifanten verdienen zoveel beter. In ieder geval bewegingsruimte. We zijn als een statement ook niet naar de olifantenshow wezen kijken. Wel hebben we wortels gekocht en deze aan ze gegeven. Hierna zijn we nog op de foto geweest met grote papegaaien. Dit was ook geweldig. Wat een ervaring. Het meeste besef kwam pas op de terugreis en toen we de foto’s zagen. Toen voelden we helemaal hoe bijzonder deze ervaring is geweest. Echt een geweldige dag! In de avond hebben we lekker rustig aan gedaan omdat we pas laat terug waren.
Maandag 9 februari wilden we naar het Hell fire pass museum gaan wat 2 uur rijden was en op de terugweg de Erawan falls meepakken. We waren rond 10.00 vertrokken met een lokale bus. We waren €1,10,- p.p. kwijt om 60 km richting dit museum te reizen. Oftewel de afstand tussen Heijen en Den Bosch voor €1,10,-. Het is hier echt zo goedkoop als je alles op eigen houtje doet. Deze bus zat helemaal vol. Nick zat achter een klein meisje met haar moeder. Dit kindje zat ons continu aan te staren. Toen ik mijn tong uitstak en er een gek gebaar bij maakte moest ze lachen en ging ze me nadoen. Daarna vond ze Nick erg interessant. Ze heeft met Nick liedjes gezongen, hem wat eten laten proeven wat ze bij hadden en Nick’s haren willen kammen. Wat zijn kinderen toch leuk! Heerlijk hoe zij contact maken. Rond 12.00 kwamen we aan bij Hell fire pass. Dit was erg indrukwekkend. Nick en ik hebben hem bijna helemaal afgelopen en hadden Nederlandstalige headphones die ons exact vertelde wat zich hier had afgespeeld. Wat een hel is dit geweest voor de vele mensen die hier hebben moeten werken. Dit is hetzelfde verhaal als wat ik eerder vertelde over de begraafplaats waar deze mensen uiteindelijk zijn begraven. Ik had de film the Railway men thuis gekeken die zich hier heeft afgespeeld waardoor ik al een klein beeld had maar er zelf doorheen lopen was heftig. Hele bergen uitgehold om er een spoor doorheen te kunnen laten lopen. Mensen zijn hier doodgegaan door het zware werk, het weinige eten maar vooral alle ziektes die hier waren. Doordat we langer bij het museum zijn geweest dan we hadden ingeschat hadden we besloten nog een dag langer te blijven in Kanchanaburi en morgen naar de watervallen te gaan. We zijn hierna nog wel bij de River Kwai bridge wezen kijken. Dit is ook een brug die gemaakt is door deze mensen in die tijd. Erg indrukwekkend allemaal. In de avond hebben we lekker een rustig avondje gehad. Lekker in de hangmat gelegen en wat drankjes gedronken.
Dinsdag 10 februari zijn we rond 09.30 naar het Death Railway museum geweest. De verhalen hadden we gisteren al in het Hellfire Pass Museum gehoord maar hier zag je vooral hoe de materialen die ze gebruikten eruit zagen, hoe ze vervoerd waren, de medische materialen die ze alleen tot hun beschikking hadden ect. Dit was bijzonder om te zien. Na dit museum zijn we naar de Erawan waterfalls gegaan. De trip hierna toe duurde 2 uur. Dit is een nationaal park met 7 verschillende watervallen. Nick en ik zijn helemaal naar boven geklommen wat 2 km lopen was. Wat was dit prachtig zeg. De watervallen, de natuur eromheen en de rust. Het water van de watervallen was zo helderblauw en het water was heerlijk. Nick en ik zijn een paar keer gaan zwemmen en naar de watervallen toe gezwommen. Ook hebben we wilde aapjes gezien terwijl we naar boven liepen. Daarnaast waren we tijdens het naar boven lopen omringt met mooie oude grote bomen, wortels die overal uit de grond kwamen en heel veel groen. Ik vond de watervallen en de rotsen er omheen soms net op de wild waterglijbaan van Center Parks lijken. Zo glad en wit waren de rotsen en zo helderblauw was het water. Ook zaten er overal grote vissen die totaal niet bang voor ons waren. Soms vond ik dit wel even spannend omdat ik nou niet echt de behoefte had om tegen een grote vis aan te stoten. Nick stond op een gegeven moment in het water en de visjes gingen aan zijn voeten sabbelen. Nick wist niet hoe snel hij eruit moest haha. Eenmaal weer beneden stond er nog 1 bus die richting Kanchanaburi ging. Deze bus was overvol en we zaten hutje mutje met elkaar. Nick moest zelf in de deurgang gaan staan terwijl de deur van de bus gewoon open was. De bus kon bijna de berg niet meer opkomen. We zaten in deze bus naast wat andere Nederlandse backpackers. Het was leuk om hier ervaringen mee uit te delen. In de avond hebben we onze backpacks gepakt want morgen gaan we weer verder.
Zo dat was me weer een verhaal. Ik heb ook zoveel te vertellen. Weet niet of ik dit 5,5 maand ga volhouden maar ik vind het heerlijk om er over te typen. Zo hebben we voor later al onze ervaringen mooi samengebundeld in een blog. Ik vind het hier heerlijk. Sinds we Bangkok hebben verlaten heb ik mijn hele reisgevoel al terug. Het gevoel waar ik na Uganda heimwee naar had en wat langzaam weg ebt in Nederland maar het gevoel waar je wel weer naar opzoek wil. In eerste instantie dacht ik dat dit gevoel plaatsgebonden zou zijn maar ben er sinds vandaag achter gekomen dat dit echt het reizen zelf is. Voornamelijk in landen en gebieden die nog niet enorm zijn aangeraakt door onze westerse cultuur. Misschien daardoor nog niet een beetje verpest. Dit is natuurlijk raar om te zeggen omdat we zelf in een westerse maatschappij wonen en in deelnemen maar de ongerepte natuur is hier zo mooi, de echte cultuur die hier nog te zien is en de saamhorigheid van alles. Ik voel vlindertjes in mijn buik en een enorme rust. Het genieten van het hier en nu, niet bezig zijn met morgen en niet bezig zijn met alle ellende in de wereld maar gewoon leven met de dag. Dat is waar het om gaat tijdens reizen. Wat is dit toch een heerlijk gevoel en wat heb ik dit toch gemist. Dingen in je opnemen, ruiken en voelen. Nick heeft dit gevoel ook te pakken en het is heerlijk. Hij gaf zelf aan dat hij het 18.00 journaal niet miste met alle haat in de wereld. Voor dit gevoel doe je het. Waarschijnlijk begrijpen mensen die ook gereisd hebben welk gevoel ik bedoel. De vrijheid, weinig stress en het genieten van de natuur en de mensen om je heen. Voor nu gaan we verder genieten in Ayutthaya, onze volgende reisbestemming.
-
10 Februari 2015 - 15:52
Puck En Tim:
Super om te horen dat jullie het zo fijn hebben! Wij genieten stiekem met jullie mee x
-
10 Februari 2015 - 15:58
Hein En Maike:
Leuk geschreven zeg! Echt het gevoel alsof we er bij zijn. Kunnen nu al niet wachten op de volgende! -
10 Februari 2015 - 16:05
Suzanne:
Wauw wat een mooi verhaal weer en wat een mooie ervaringen hebben jullie al meegemaakt!!
Leuk om te lezen en ik leef helemaal mee haha!!
Echt heel gaaf het safari park en wat een mooie foto's zijn er gemaakt! Toch ben ik dan wel een beetje jaloers hahaha. Interessant zeg over het stuk van de 2e wereldoorlog, vooral omdat ik de film zelf ook heb gezien. Lijkt me echt heel indrukwekkend!
Ik kijk weer uit naar jullie volgend verslag!
Dikke kus Suzanne -
10 Februari 2015 - 16:07
Wendy Bertrams:
Hoi Nick en Suzan,
ik zat al met smart te wachten op een nieuw reisverslag. Heerlijk weer om te lezen. Doordat je zoveel typt, kun je alle indrukken ook goed verwerken.
Als je de hellfire pass zo indrukwekkend vond, dan ben ik benieuwd naar jullie ervaring op de Killing Fields, dit is nog heftiger, maar je mag het niet missen!!
Heel veel plezier in Ayutthaya!
Groet Wendy -
10 Februari 2015 - 16:11
Angelique:
Wauw, wat kun je het toch allemaal mooi verwoorden. Het is al bijna alsof je er zelf bij bent. Zo mooi dat jullie dit samen mogen meemaken. Een ervaring waar je van groeit, je kijk op alles zal veranderen en van binnen een nog mooier mens wordt. -
10 Februari 2015 - 16:15
Angelique:
En de groeten van ons allemaal Wilco, angelique, joey, Anissa en Jermey, Brienne en Luuk. (te snel op plaatsen gedrukt) -
10 Februari 2015 - 16:40
Erwin:
JEZUS wat een verhaal!! haha!
Maar wel super om te lezen... ik ben helemaal niet jaloers... ;-)
Enjoy!
xxx Erwin en Evy -
10 Februari 2015 - 17:01
Christien:
Weer een prachtige uiteenzetting van jullie belevenissen! Ik reis mee en geniet ervan!
xxx
-
10 Februari 2015 - 17:06
Lukas:
Hey lieve schatten,
Wat een mooi verhaal weer. Leuk geschreven en leuk om te lezen. Jullie maken wel ontzettend veel mee. En dat nog maar na 1 week, wat volgt er nog meer. Ik ben ook beniewd naar de foto's, met name die van de natuur.
Geniet van het gevoel dat jullie allebei nu hebben en houdt het vast. Nick niet te veel aan alles ruiken en voelen hé! O ja, die sabbelende vissen eten je huidschilvers, net zoals die visjes in die voetenbakken, heb ik gehoord en is best wel eng, want je denkt dat ze je opvreten.
Ontzettend veel plezier op de volgende "stop" in Ayutthaya.
Ik kijk al weer uit naar het volgende verslag.
Dikke X, Papa. -
10 Februari 2015 - 20:11
Lies:
Wauw! Wauw! WAUW! Wat kan jij toch mooi schrijven zeg. Ik zie het allemaal voor me. Ik zie jouw gezicht voor me en zeker ook die van Nick als de visjes aan zijn voeten sabbelen en hij vervolgens het water uitrent haha. Ik zag al aan jouw ogen op de foto's, met de luipaarden en welpjes, dat jouw ogen hetzelfde glinsteren als op de foto's in Uganda. Toen dacht ik al gelijk 'Suus heeft het gevoel, waar ze heimwee naar had, weer helemaal terug'. En ja, dat had ik dus helemaal goed gezien.
Die olifant!! Super zielig! Dan is jouw olifantje die lekker mee reist wel een bofferd, ook al is dat een knuffel natuurlijk maargoed wel serieus heel zielig voor die olifanten.
Nogmaals super gaaf dat jullie dit samen meemaken, ontdekken, beleven, zien en delen. Tegelijk ook heel romantisch vind ik. Samen onder zo'n waterval en waar je wilde aapjes tegenkomt. Soort Tazan en Jane verhaal haha.
Echt ge-wel-dig zo'n wereldreis samen!! Geniet ervan samen!
Wow krijg nu gewoon (en dat is serieus) gewoon traantjes, omdat het zo'n ontzettend mooi verhaal is.
Onze Loekie is nogsteeds lekker aan het schooien, mauwen, spelen, dutten, etc.
Dikke kus van Lies -
10 Februari 2015 - 22:02
Pap:
Weer met veel plezier gelezen. Zo lijkt het net of jullie nog geen dag weg zijn. Weer een paar ervaringen rijker welke jullie niet snel vergeten zullen.
Have fun xxx -
10 Februari 2015 - 23:14
Marian:
Wat een uitgebreid verslag en o zo leuk om te lezen. Je schrijftalent is niks veranderd en het is prachtig mooi om jullie op deze manier te volgen. Ik zie helemaal voor me wat jullie zien en meemaken. Fijn om te weten dat jullie samen zo genieten van de rust, natuur en mensen. Dat jullie dit samen kunnen beleven. Hopelijk wordt de volgende plek weer net zo'n mooie ervaring.
Dikke kus voor jullie XX
Mams -
11 Februari 2015 - 08:56
Brenda:
Heeeyy!!
Wat leuk om dit allemaal zo te lezen!! Zelf ben ik net als Nick was van de luxere vakantie. -
11 Februari 2015 - 09:02
Brenda:
De helft van mijn reactie staat er niet op. Hihi..
Maar bedoelde geef mij maar lekker zin, zee, strand, luxe uit eten, hotel enz. Maar ditbis natuurlijk weer 'n super ervaring die niemand jullie meer kan afpakken! Geniet ervan en vooral van elkaar!!
Liefs Bren -
11 Februari 2015 - 09:34
Silvia Schoofs:
hoi, hoi,
Wat een mooi reisverslag, als je je ogen dicht doet krijg je een indruk vanhoe jullie het allemaal beleven. In een word prachtig. Blijf zulke mooie verhalen schrijven.
Geniet van alles en nog veel plezier, xx -
11 Februari 2015 - 10:53
Aniek:
Hay guys,
Wat een leuk verslag weer en wat een berg ervaringen zijn jullie nu al rijker. Wat Liza zegt over die foto's met die tijgertjes en de glunsterende oogjes van Suus is helemaal waar. The feeling is back!!! Moeders en vaders, pas maar op, die komt niet meer terug... En ook echt fijn dat Nick de smaak zo goed te pakken heeft!
Geniet van de flow en ik kijk uit naar het volgende verslag.
Doeiiiii xxx
-
11 Februari 2015 - 11:51
Marieke Kranenbroek:
Hall,
Als ik jullie verhaal lees is het net alsof ik zelf weer op reis ben. Wat heerlijk!
Geniet ervan!
Groetjes Marieke -
11 Februari 2015 - 13:30
Ellie:
Wauw wat leuk om dit weer allemaal te lezen, indrukwekkend hoor. Gelukkig is er toch af en toe contact en zien we dan wat foto's. Vindt het echt niet normaal wat jullie allemaal beleefd hebben.
Voelt toch een beetje of ik er een beetje bij ben hihi.
Tot snel dikke XXXXXXX mama -
11 Februari 2015 - 15:30
Miriam:
Heeej N&S,
Volgens mij komen jullie voorlopig nog niet terug! Fijn dat het backpacken zo goed bevalt, probeer dat gevoel vast te houden. Suzan misschien moet je je vingers laten masseren met al dat getyp ;-) Nick wat geweldig dat je een gratis visscrub hebt gehad, dat kost hier kapitalen. Ik ben erg benieuwd naar jullie foto's, zet ze maar snel online. Tot de volgende story....
Grtzzz Ramon & Miriam -
14 Februari 2015 - 11:24
Opa Oma:
Hoi Nicky boy en Suzan,
Wat super gave verhalen........en ik dacht al ,als Suzan dat 5 maanden vol houdt om te schrijven,petje af
Maar ja jullie hebben alle tijd van de wereld.!Pas op Nick dat er geen haaien aan je tenen gaan sabbelen,want dan ben je ze kwijt.
In ieder geval fijn dat we jullie zo kunnen volgen ,geniet met volle teugen en we kijken weer uit naar jullie volgend verhaal.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
