Inle Lake, Kalaw, Bagan en Mandalay

Mingalarbar allemaal,

Tjezubé voor jullie lieve berichtjes onder ons vorige verslag.

Ons laatste weekje Myanmar en daardoor ook ons laatste verslag uit Myanmar. We vonden Myanmar geweldig. Terugkijkend vonden we het contact met de lokale mensen misschien hier wel het mooiste van allemaal. Daarnaast vonden we het prachtig dat de cultuur hier nog zo echt is. Nick en ik vragen ons wel af of Myanmar nog zo mooi is wanneer het erg toeristisch word. Myanmar heeft namelijk niet zoveel te bieden als alle andere Aziatische landen qua toerisme. We zijn er bang voor dat wanneer Myanmar echt toeristisch gaat worden het zijn charme verliest en er eigenlijk geen reden meer is om te gaan. Dus ik hoop echt dat Myanmar zijn echtheid kan vasthouden.

Donderdag 7 mei kwamen we na een lange ijskoude busrit waarbij we nauwelijks geslapen hadden rond 05.00 uur aan ergens in de middle of nowhere. Nick en ik hadden nog niet gekeken waar we wilden gaan slapen. We wisten namelijk niet dat we ergens ervoor werden afgezet. Er waren vele taxi chauffeurs en we moesten met een taxi richting het Inle Lake. Voordat we het Inle Lake in mochten moesten we entree betalen. Je merkt echt dat de overheid hier overal nog super veel geld voor vraagt. Hierdoor zijn de kamers bijvoorbeeld in Myanmar ook zo duur. We lieten ons afzetten bij een hotel uit de Lonely Planet. Echter deze hadden alleen nog maar hele dure kamers over. Gelukkig wist onze taxichauffeur een goed hotel. Hier mochten we meteen in. We hadden nog even wat geslapen tot 11.00 uur. Eenmaal wakker waren we het stadje in Inle lake gaan bekijken. Ons hotel lag dicht aan het water waar je allemaal houten bootjes zag. Inle Lake zelf was, in verhouding met waar we al geweest waren in Myanmar, meer toeristisch. Je zag al verschillende restaurantjes, laundry service borden en tour operators in het stadje. We hadden een beetje rondgelopen, een bootje gehuurd voor morgen en na even rondvragen een trekking geboekt richting Kalaw. Voor de rest hadden we rustig aangedaan doordat we bekaf waren door het vele reizen en de nachtbus.

Vrijdag 8 mei kregen we in ons hotel een super lekker uitgebreid ontbijt. Rond 08.00 uur vertrokken we voor een boottrip. Het waren lange houten sloepen met een motor erachter op. We hadden samen een privé bootje. Er waren in de sloep 2 stoelen neergezet waar we op konden gaan zitten. Dit was een leuk gegeven. We konden voor ons hotel opstappen en voordat we richting het meer gingen vaarden we over een soort van rivier. Ik vond het water maar vies. Het stonk en het was donkerbruin. Onderweg kwamen we allemaal sloepen tegen met lokale mensen of met groenten en fruit. Aan het einde van de rivier kwamen we op het Inle lake. Het was groot en uitgestrekt maar je kon nog steeds overal het einde van het meer zien. Op het meer zagen we super veel vissersbootjes waar mannen gehurkt met netten bezig waren. Ze peddelen met hun voet. Ook zag je dat het meer vol gegroeid was met hoge planten. We waren eerst naar een grote tempel gevaren waar we geld wilden omwisselen. Binnen in de tempel stonden 5 kleine gouden rotsen waar je bladgoud op kon plakken. Hier mochten alleen mannen naar binnen. De vrouwen stonden er omheen te bidden. Na de tempel waren we verder gaan varen naar een zilversmid. Hier kregen we een rondleiding hoe zilver en zilveren sieraden werden gemaakt. Daarna zagen we vrouwen weven die gouden metalen ringen om hun nek heen hadden. Dit om hun nek langer te maken. De nekken van deze vrouwen waren ook echt bizar lang. Het varen over het Inle Lake was erg leuk. Je vaart langs kleine dorpjes en huisjes op houten palen die in het water staan. Een soort Venetië in de vorm van primitieve hoge houten hutjes. Terwijl we langs de huisjes vaarden zagen we vrouwen zichzelf en kleding wassen in het water. Zij kunnen hier tegen terwijl ik er niet aan zou moeten denken om mezelf in dit vieze water te moeten wassen. Ik denk dat wij hier ook super ziek van zouden worden. We gingen vervolgens langs een hutje waar ze van lotuszijde kleding maakten. Nick en ik wisten van Cambodja dat zijde van een rups kwam maar we wisten niet dat dit ook van een lotus kon komen. Door de steel te breken kwamen er dunne zijde draden vrij die zij oprolden. Hieruit werden sjaals en kleding gemaakt. We waren ook nog langs een hutje gevaren waar ze sigaretten en sigaren maakten. Ze vroegen of wij er één wilden proberen en stond er van te kijken dat we beiden niet rookten. Ze hadden verschillende smaken tabak zoals anijs. De sigaretten en sigaren rolden ze met de hand en verkochten ze in eigengemaakte doosjes. Vervolgens waren we nog door de floten garden gevaren. Hier zag je, zoals de naam al zegt, allemaal moestuintjes maar dan midden op het water. Je vaarden er dwars doorheen. We zagen voornamelijk veel tomaten. We eindigden bij een monastery. Hier lagen echt overal katten. Deze waren echt super lief en er was ook een baby poesje. Hoe deze katten hier terecht zijn gekomen weet ik niet aangezien ze er niet vanaf kunnen doordat het omringt met water was. Echter ik denk dat ze daar met de monniken wonen. Op de terugweg begon het super hard te regenen. We kregen poncho’s waardoor we hier niet zoveel last van hadden. Het begon alleen ook te onweren. Nick zag dit al eerder waardoor hij doodsbang was. Nu vond ik het ook maar niets om met een houten sloep op het water te zitten tijdens onweer. Ik probeerde steeds te kijken hoe de lokale mensen erop reageerden. Zij lieten er weinig om te geven waardoor ik er een klein beetje vanuit ging dat wel goed ging komen. Na een paar minuten was de regen alweer voorbij. Het regenseizoen komt er langzaam aan dus we zullen nog wel vaker te maken krijgen met dit soort stortbuien. In de avond hadden we een restaurantje gevonden waar ze pizza hadden.

Zaterdag 9 mei vertrokken we al rond 08.00 uur voor een trekking richting Kalaw. We gingen een trekking doen van 2 nachten en 3 dagen. We mochten onze tassen achterlaten in het hotel. Onze tassen zouden opgehaald worden door de organisatie waar we geboekt hadden en naar Kalaw worden gebracht. Hierdoor konden we vanuit daar verder reizen. Onze gids stond ons netjes om 08.00 uur op te wachten. Het was een kleine jongen die niet zo goed Engels sprak. Hij kon zich verstaanbaar maken maar daar was dan ook alles mee gezegd haha. We liepen richting een bootje en vaarden eerst een stuk over het Inle Lake. Vanaf het einde van het meer liepen we verder. Nick en ik waren echter niet echt gemotiveerd om te lopen. Dit was niet echt een goede instelling als je ongeveer 50 kilometer in 3 dagen moet lopen. Het was ook echt warm in Myanmar waardoor het zwaarder was. We hadden van te voren al begrepen dat de trekking van Inle Lake naar Kalaw veel zwaarder was als andersom. Hierdoor doen de meeste mensen ook een trekking van Kalaw richting Inle Lake. Dit doordat je van Inle Lake naar Kalaw meer omhoog moet lopen. Maar wij zijn bikkels en wilden graag een minder toeristische tour doen. Onze gids had aangegeven dat we vandaag 9 uur zouden gaan lopen en klimmen. Als ik aan 9 uur wandelen moest denken vond ik het maar een zware gedachte. Na een paar uur lopen kwamen we bij een lokaal dorpje aan. Hier kregen we een kopje thee. Onze gids gaf aan dat we hierna moesten gaan klimmen. Dit hadden we geweten ook. We moesten echt over een flinke berg heen. We waren bekaf. De gids gaf wel aan dat dit één van de zwaarste was vandaag. Het uitzicht daarentegen was geweldig. Ondanks dat Myanmar een erg droog land is tegenover alle andere landen waar we geweest zijn, was het platteland echt super mooi. Je zag om je heen super mooie bergen met verschillende kleuren land. Overal zag je lokale mensen aan het werk. We hadden onze ballonen meegenomen en onderweg veel kinderen blij gemaakt met een ballon. Dit was een leuk gezicht. Ook troffen we soms bange en huilende kinderen doordat ze ons er eng uit vonden zien doordat ze nauwelijks toeristen hebben gezien. Ergens halverwege gingen we lunchen in een lokaal dorpje. We zaten boven aan een tafeltje op de grond. We kregen noedelsoep. Tijdens de trekking liepen we door wat lokale dorpjes heen. Dit waren allemaal geweven bamboehutjes op palen. Allemaal nog erg primitief. Tegen het einde aan waren Nick en ik kapot van het omhoog en naar beneden lopen door heuvels heen. Het uitzicht was geweldig. Je kon super ver kijken en je hoorde niets anders als wind, bladeren en vogels. De natuur en de rust waren heerlijk. We wilden wel graag weten wanneer we er ongeveer zouden zijn. Hier kon ik onze gids soms om opvreten. Deze kerel had volgens mij nooit leren klok kijken. We vroegen hoe lang het nog was en steeds gaf hij aan nog maar 1,5 uur. Hier probeerden we onze gedachten op te zetten maar vervolgens naar 1,5 uur kwam er weer 1 uur erbij. Dit was super irritant omdat ik mijn zinnen soms ergens op moet zetten en deze dus steeds moest verleggen. Rond 16.00 uur kwamen we aan in een lokaal dorpje. Hier zouden we gaan slapen in een homestay. We sliepen in een geweven bamboehutje op de grond. We kregen gelukkig veel dikke dekens waar we er maar 1 nodig van hadden. De andere had ik op de grond gelegd zodat we niet helemaal op de houten vloer moesten slapen. We hadden gelukkig onze klamboe meegenomen zodat we het nog een klein beetje insectenvrij konden houden. Na het instaleren van onze spullen wilde ik mezelf opfrissen. Echter hier hebben ze natuurlijk geen douche. Ze vangen tijdens het regenseizoen water op waar ze het hele jaar mee kunnen doen. Ik kreeg een teil regenwater, een sarong jurk aan en moest mezelf midden in de tuin wassen. De buurvrouw vond het volgens mij een prachtig gezicht en ging op haar gemak naar mijn douche poging zitten te kijken. Ik moest met een klein kommetje ijskoud water over me heen gooien. Ik vind het knap hoe de vrouwen het hier doen. Het was een hele opgave maar ik voelde me redelijk schoon erna. Vervolgens hadden we de kinderen uit de buurt ballonnen gegeven. Dit vonden ze helemaal geweldig. Ze hadden de ballonen alleen liever zonder knoopje zodat ze de ballonnen zelf konden opblazen en er gekke geluiden mee konden maken. We kregen een uitgebreide maaltijd aan een tafeltje op de grond. Dit op de grond zitten en eten was niet erg comfortabel. Ik vind het knap hoe de mensen dat hier dag in dag uit doen. Daarnaast heeft ieder huis hier een Boeddha of kleine tempel aan zijn muur hangen. Je mag je voeten niet naar deze kant van de muur richten in het huis. Hier moesten we ook nog rekening mee houden. Ik vind homestays echt geweldig. Hoe primitiever en echter ze zijn hoe leuker ik ze vind. Ik vind het geweldig om zo’n back to basic leefstijl van dichtbij te mogen ervaren. We hebben vroeger allemaal ooit zo geleefd. Ik kan me soms niet voorstellen dat mensen echt nog zo leven. Ik krijg daar echt vlinders van in mijn buik. We waren na het eten in bed gaan liggen aangezien het pikkedonker was. De sterrenhemel was trouwens geweldig. Doordat er weinig tot geen verlichting was kon je er super veel zien. Ik was in bed nog wat gaan lezen. Tijdens het lezen voelde ik mijn hoofd jeuken. Toen ik wilde krabben voelde ik een soort van draadje in mijn haar. Ik dacht: “Wat heb ik nu toch in mijn haren zitten”. Vervolgens voelde ik goed en voelde ik iets glibberigs. Ik schrok me kapot en gilde het uit. Er liep een enorm grote glibberige duizendpoot door mijn haren heen. Ik had hem van mijn hoofd in de klamboe geslagen en schreeuwde naar Nick dat hij hem eruit moest halen. We hadden geen flauw idee hoe dat ding in onze klamboe was gekomen maar hadden vervolgens geprobeerd de klamboe zo goed mogelijk dicht te maken. Ook al zouden ze toch door de kieren onder ons door kunnen kruipen.

Zondag 10 mei begon om 04.00 uur in de ochtend boven ons hutje in een boom een haan te kraaien. En nee niet 1x maar gewoon zo ongeveer iedere 30 seconden. En dit hield hij vol tot ongeveer 06.00 uur in de ochtend. Nick en ik werden er niet goed van. We waren kapot en hadden gehoopt iets langer te slapen dan 04.00 uur. Toen ik rond 05.00 uur naar vele pogingen slaap naar de wc ging zag ik waar de haan zat. Die zat precies boven ons hutje in een boom. Terug in bed gaf ik aan dat we het wel getroffen hadden met een haan precies boven ons hoofd. Nick ging ook naar buiten om te plassen. Vervolgens hoorde ik een soort kraaiend geluid, een steen op ons dak vallen en een hoop gefladder. Nick kwam snel ons hutje ingelopen. Hij had de haan met een grote steen uit de boom gegooid haha. Ik kwam niet meer bij van het lachen. De mensen gebruiken deze haan echt als wekker en gaan echt al rond 05.00 uur richting het platteland om daar te werken. Ondanks dat Nick de haan uit de boom had gegooid zat hij er ook weer heel snel in. Ik had mijn oordoppen ingedaan en gelukkig nog even geslapen. Rond 08.00 uur kregen we een goed en stevig ontbijt en gingen we weer verder met onze trekking richting Kalaw. Vandaag zouden we “maar” 6 uur gaan lopen en klimmen. Voordat we gingen moest ik nog even naar de wc. Dit was een houten hutje met een gat in de grond. Ik was eigenlijk nog niet echt met veel daglicht naar deze wc geweest. Dit was ook maar goed anders was ik niet naar de wc geweest. Er zat namelijk een super grote vieze dikke spin achter in de hoek. Echt niet normaal vies. Ik was snel geweest en was blij dat ik deze niet eerder had gezien haha. Na een paar uur lopen door de geweldig mooie natuur met bergen, veel groen en soms alleen wat lokale mensen die in de verte aan het werk waren op het land, kwamen we aan in een dorpje waar we zouden lunchen. Alle dorpjes liggen hier trouwens super ver uit elkaar. Daarnaast rijden er geen motorvoertuigen. Het enigste vervoersmiddel wat je tegenkomt is een houtenkar die getrokken word door 2 koeien. Dit was echt een prachtig gezicht. Echt wat een rust en schoonheid hier nog is. Na de lunch liepen we verder door de natuur en passeerde we soms wat lokale dorpjes. Je kon aan alles merken dat er nog weinig toeristen waren geweest. De mensen keken verbaasd en waren echt super verlegen toen we hun dorpjes passeerden. De kinderen riepen en zwaaiden allemaal naar ons. Daarnaast was er niet heel veel contact met de mensen doordat ze allemaal kei hard aan het werk waren op het land. Zo zie je bijvoorbeeld waterbuffels de grond omploegen en vrouwen er met de hand zaadjes ingooien. Toen we er bijna waren ging onze gids verschillende dorpjes af om te vragen waar konden slapen. Onze slaapplek lag niet vast en onze gids wist ook niet waar we zouden slapen. Er zijn soms wat huisjes die een slaapplek voor toeristen hebben. Dit vonden Nick en ik in eerste instantie niet fijn doordat we moesten zoeken, moe waren en duidelijkheid wilden. Uiteindelijk is dit natuurlijk wel echt een super ervaring dat je naar een slaapplek gaat zoeken. En dus ergens slaapt wat totaal niet toeristisch is. Na een tijdje zoeken en meerdere verwijzingen van de lokale mensen kwamen we aan bij een geweven bamboe hutje. We mochten in hun woonkamer op de grond slapen. Nu noemen ze dit een woonkamer maar eigenlijk is het gewoon een vierkant hutje op palen gescheiden met 1 muur. Aan de ene kant slaapt de familie en aan de andere kant eten ze. Wij sliepen dus waar ze normaal aten en zaten. De keuken was in een hutje op de begane grond. Voor het eten was Nick met wat lokale jongens gaan voetballen. Ze voetballen hier met een bal gemaakt van bamboe en deze houden ze hoog met elkaar. Het spel heette iets van “Chilloh”. Ik was met een super klein schattig kindje gaan spelen. Uiteindelijk had ik gevraagd of de gids wilde vertalen aan het kindje of hij mee bij het voetballen wilde gaan kijken. Dit wilde hij. We liepen hand in hand naar het voetbal. Ik merkte dat de andere kinderen jaloers waren en gemene dingen tegen het kindje zeiden. Dit doordat wanneer ze iets zeiden hij zich achter mijn been verschool. Ik had het kindje een ballon gegeven en ging met hem overgooien. Nick zat vervolgens helemaal onder het rode zand van het voetballen haha. We konden hier alleen niet douchen omdat ik het niet vertrouwden. Het water wat hiervoor gebruikt werd was grondwater wat er niet helemaal goed uitzag. Na het eten hadden we bij een lokaal supermarktje wat drinken gekocht voor de familie waar we sliepen, onze gids en ons. Met een lokaal supermarktje bedoel ik een huis waar een grote koelkast instaat waaruit ze drinken verkopen. De familie waar we sliepen bestond uit een man (75 jaar) en een vrouw (68 jaar). Hun kinderen waren allemaal al uit huis. Ze zagen er echt nog fit en gezond uit voor die leeftijd. Nu hebben die natuurlijk ook hun hele leven fysiek zwaar werk gedaan en nog steeds. Na even met ze gezeten te hebben waren we gaan slapen.

Zaterdag 11 mei werden we rond 08.00 uur wakker gemaakt doordat we ontbijt kregen. Dit was echt een super uitgebreid ontbijt. Het ontbijt bestond uit allebei een bord met rijst en groenten met ei, aardappelkoekjes, tofu, fruit en nog veel meer. We hadden allebei geen honger en geen flauw idee hoe we dit ontbijt gingen weg krijgen. Daarnaast krijg ik in de vroege ochtend sowieso geen rijst en andere hartige dingen weg. Dus naar een paar hapjes uit respect hadden we aangegeven nog heel erg vol te zitten van gisteren. We zouden vandaag eigenlijk de grootste klim gaan maken. Namelijk dwars over een berg heen om bij Kalaw te komen. Nick en ik hadden hier beiden geen zin meer in en hadden aangegeven dat we wel met de taxi terug zouden gaan. Onze gids gaf aan dat we beter met een lokale bus konden gaan doordat dit goedkoper is. De weg lag dicht bij onze homestay waardoor we er zo waren. Toen we aan de weg stonden stond er een lokale man naast ons. Ik zag hem een truck aanhouden en er achterin springen. Onze gids reageerde hier niet op. Ik vroeg of we niet mee konden. De gids riep snel naar de truck en vroeg of de truck wilden wachten. Hij gaf aan dat hij niet wist dat we achterin een vrachtwagen ook prima zouden vinden. Hij wilde op de bus wachten. Ik legde snel uit dat wij dit soort dingen juist gaaf vinden en net zo willen reizen als de lokale mensen. Achterin de truck was het echt super leuk. Ik stond achterin en hield me vast aan de metalen palen. De truck reed best hard over de geasfalteerde en soms zandweg heen. Door het uitzicht van het mooie landschap en de wind door mijn haren kreeg ik echt kriebels in mijn buik. Uiteindelijk moest de truck rechtdoor en wij links dus waren we uitgestapt. Hier hielden we een klein lokaal busje aan die helemaal vol zat. Zowel in het busje als op het dak. Gelukkig was er nog een klein beetje plek voor ons. We kwamen rond 10.00 uur aan in Kalaw. Daar hadden we redelijk snel een mooi hotel gevonden. Één van de betere die we gehad hebben in Myanmar. Dit was wel even lekker bijkomen. We hadden in de wasbak wat kleding gewassen doordat we het anders niet redden tot aan Thailand. Vervolgens waren we een hapje gaan eten. Voor de rest hadden we rustig aangedaan om bij te komen van de lange trip.

Maandag 12 mei moesten we om 08.00 uur bij een busmaatschappij zijn die ons naar Bagan zou brengen. Echter kwam deze bus pas om 09.30 uur aan. Niet doordat hij onderweg vertraging had gehad maar doordat hij gewoon anderhalf uur later was aangereden in Inle Lake. De reis naar Bagan zou 7 uur duren. We stopten na 20 minuten al voor een toiletbezoek. Daarna stopten we 2 uur later weer. Vervolgens stopten we helemaal niet meer. Dus de pauzes kunnen ze hier niet goed indelen qua tijd. We vonden dit maar raar haha. Ook worden de bussen hier helemaal volgestopt. In het gangpad worden kleine plastic krukjes neergezet waar de lokale bevolking komt te zitten. Deze worden onderweg opgepikt. Toen we aankwamen werden we afgezet bij het busstation. Hier moesten we nog met een taxi naar Bagan gebracht worden. Nu waren de prijzen die de taxichauffeurs vroegen echt belachelijk. Ze hebben in Myanmar geen taxi’s met meter dus je moet altijd onderhandelen. Nu zijn de prijzen in de steden vaak eerlijk maar met dit soort dingen vaak niet. Ze vroegen zo’n 12 dollar voor een super klein stukje. Nu hadden we de taxi gedeeld met 2 fransen waardoor we de 12 dollar konden delen. De andere taxichauffeurs waren boos op de onze doordat hij akkoord ging met deze prijs voor 4 personen waardoor hun 12 dollar mis liepen. Tja had hij maar niet moeten zeggen dat het voor ons 12 dollar was dan geld dat per auto toch? Niet per stel! Voordat je Bagan in mocht moest je entree betalen. Dit was 20 dollar. Echter ze vroegen in Myanmarse Kyat veel meer geld (25.000 kyat terwijl het 21.000 kyat was). Nick liet ze de wisselkoers zien en werd een beetje boos. Ze zeiden snel dat het dan voor 23.000 kyat mocht. Nick was het hier nog niet mee eens maar ze leken niet toe te geven dus uiteindelijk hadden we het maar betaald. Je moet toch goed blijven opletten met dit soort dingen. We hadden ons laten afzetten bij het Winner Guesthouse. Hier hadden we een prima kamer met airco. Doordat het al later was waren we die dag nergens meer naar toe geweest. Voor morgen hadden we een taxi gehuurd zodat we alle tempels in 1 dag konden zien.

Dinsdag 13 mei vertrokken we rond 08.00 uur met de taxi naar de verschillende tempels in Bagan. Er staan in Bagan meer als 2400 tempels. Het waren er nog veel meer maar door een enorme aardbeving in 1975 zijn er super veel kapot gegaan. Daarnaast waren de tempels ook versierd met mooie edelstenen. Deze waren door de aardbeving eruit gevallen en gestolen door de lokale bevolking. De mensen hier vinden dit super erg maar geven aan dat Boeddha in een volgend leven wel met ze afrekent. Zoals Karma aangeeft: “What goes around comes around”. Onze taxichauffeur reed langs allemaal bruin gesteende tempels. Er zijn geen wegen tussen de tempels gelegd. Er zijn alleen zandwegen wat echt een super mooi authentiek beeld geeft. Echter we hadden er nog niet echt een gevoel bij. Aangekomen bij de eerste tempel konden we omhoog klimmen. Eenmaal boven snapte ik de magie van Bagan. Wat een uitzicht! Overal waar je keek zag je mooie voornamelijk bruingesteende tempels. De omgeving leek een beetje op een woestijn maar dan met hier en daar wat groen en tropische bomen er tussen. En dan leek het net of er af en toe een tempel zo uit de grond was gekomen. Echt wat een plaatje. Na even van het uitzicht genoten te hebben waren we doorgereden om tempels te bezoeken waar je in kon en die groot waren. Er zijn nog maar een paar tempels waar je op kunt doordat de andere door de aardbeving niet meer stabiel zijn. Iedere keer boven op een tempel genoot ik weer van het uitzicht. De tempels zelf waren binnen ook echt super mooi en oud. Oude muurschilderingen en stenen gaven een super oude sfeer. Wat was ik graag in een tijdmachine gestapt op te zien hoe de tempels er in de 11e t/m de 13e eeuw hadden uitgezien toen ze net gebouwd waren. We zagen ook veel monniken in de tempel met hun rode gewaad aan. Dit gaf helemaal een bijzondere sfeer. Er werden bij iedere tempel zandschilderijen verkocht. Dit waren schilderijen van bijvoorbeeld Bagan die met zand gemaakt waren en beschilderd werden. Dit was erg mooi. Rond 13.00 uur gingen we terug naar ons hotel om tot 15.30 uur een pauze te nemen. Het was echt te warm om door te gaan. Daarnaast moet je overal op blote voeten lopen en de stenen waren hier te warm voor. Zo warm als het in Bagan was heb ik nog nooit eerder meegemaakt. Nick en ik hadden gewoon kippenvel van de warmte. De wind was zelfs zo warm dat je de zon daardoor soms niet eens meer voelde branden. Het was die dag denk ik 45 graden wat hier schijnbaar in de zomertijd de normaalste zaak van de wereld is. Rond 15.30 uur gingen we nog naar een paar tempels. De meest bijzondere vond ik een super kleine maar pikkedonkere tempel. Je mocht geen foto’s maken doordat dit de muurschilderijen kon beschadigen. Eenmaal binnen vonden Nick en ik er weinig aan omdat je niets kon zien. Toen zag ik een lamp op de grond liggen. Ik zette deze aan en je kon met de lamp langs de muren schijnen en rondlopen. Wauw dit waren de mooiste, ik denk de oudste en meest intact gebleven muurschilderingen die ik ooit gezien heb. Je zag hele verhalen op de muur geschilderd in de vorm van plaatjes. Je zag ook bepaalde dieren afgeschilderd die wij ook kennen. Ik vond dit heel apart. We wilden de zonsondergang zien maar hadden al snel gezien dat dit door de bewolking niet kon. Hierdoor waren we voor de zonsondergang al teruggegaan.

Woensdag 14 mei waren we rond 05.00 uur opgestaan voor de zonsopgang. Helaas was er geen echte zonsopgang doordat hij achter de wolken vandaan kwam. Toch was het in de ochtend erg mooi en rustgevend om over Bagan uit te kijken. Na de zonsopgang vertrokken we rond 07.30 uur richting de hoofdstad Mandalay. Dit was maar een rit van ongeveer 5 uur. We vinden het grappig dat we voortaan zeggen: “Oh het is maar een busrit van 5 uur”. Als in Nederland tegen iemand zegt: “Zullen we eventjes naar Parijs rijden?” dan denk je die is niet wijs. Wij vinden dit soort reistijden nu niets meer voorstellen. Tijdens onze rit hadden we een Belgisch stel leren kennen. Net voordat we in Mandalay waren moesten er een paar Duitsers uit. Echter ze hadden de koffers er zo ingestopt dat de achterdeur van het busje niet meer open ging. We hadden 45 minuten stil gedaan waarbij de stoel er met geweld was uitgetrokken en bijna de deur eruit was gebroken. We hadden een hotel uitgekozen uit de Lonely Planet waar we samen met het Belgische stel naar toe zouden gaan. Aangekomen bij dit hotel was dit prima. We hadden besloten samen met het Belgische stel Lars en Griet te gaan lopen richting het Grand Palace en de Mandalay Hill. Onderweg hadden we bij een echt lokaal restaurantje gegeten. De mensen spraken nauwelijks Engels, er stonden geen prijzen op de menukaart en we moesten maar zien wat we kregen. Uiteindelijk was het echt super lekker en vonden de mensen van het restaurant het volgens mij echt leuk dat we daar waren komen eten. We hadden het alleen zo gezellig dat we de tijd vergeten waren en door het vele gekletst te laat waren voor the Grand Palace. Hierdoor hadden we een scootertaxi genomen richting de Mandalay Hill. Dit was echt leuk en een grappig gezicht. We haalden elkaar steeds in waardoor we naar elkaar konden zwaaien op de scooter haha. Aangekomen bij de Mandalay Hill moesten we een flinke klim omhoog. Uiteindelijk dachten we dat we er waren. We zaten redelijk hoog, er was verder niemand en we vonden het eigenlijk niet zo bijzonder. Maar nu we er toch waren wilden we wachten op de zonsondergang. Na ongeveer een uurtje zag ik een klein bordje: “To the top” met een pijl naar links. Toen kwamen we erachter dat we er nog lang niet waren en nog een stuk verder moesten. Als ik dat bordje dus niet gezien had dan waren we dus nooit bij het einde geweest haha. Bovenaan de top was het echt prachtig. Je kon uitkijken over heel Mandalay en het landschap. Ook was er een mooi versierde tempels en waren er veel monniken. We hadden de zonsondergang bekeken en waren teruggegaan. In de avond hadden we wat luxer gegeten. Ik had zalm op. Dit was heerlijk en dit had ik echt gemist.

Donderdag 15 mei hadden we samen met Lars en Griet een taxi gehuurd voor een dag om 3 mooie plaatsen te bezoeken net iets buiten het centrum. We stopten als eerste bij een grote tempel. Hier binnen stond een Boeddha waar goudblaadjes op werden geplakt. Dit alleen door mannen doordat vrouwen niet toegelaten werden. Van alle Aziatische landen waar we zijn geweest, hebben we alleen in Myanmar gezien dat vrouwen niet worden toegelaten. Hierdoor waren Nick en Lars naar binnen gegaan en waren Griet en ik buiten blijven staan. De vrouwen waren wel op een afstandje aan het bidden. Wij waren hier tussen gaan zitten. Dit leken de vrouwen erg grappig te vinden en een oudere vrouw liet ons zien hoe we moesten bidden. Na de tempel gingen we naar houtsnijders. Hier werden enorme Boeddha’s uit hout gesneden. Dit allemaal met de hand. Dit was erg knap om te zien. Vervolgens gingen we naar een monastery. Hier kregen monniken rijst en gingen ze eten. Dit hadden we al gezien in Bago echter hier waren echt super veel monniken. Zowel volwassen als nog hele kleine monniken stonden in hun blote voeten en rode gewaad in een rij. Aan de rij kwam geen einde. Ze liepen langs enorme grote pannen met rijst waar mensen schaaltjes rijst in een pot deden die iedere monnik bij zich draagt. We hadden gevraagd aan onze taxichauffeur of de hele kleine kinderen zelf kiezen om bij het monastery te gaan of dat de ouders dit bepalen. Bij de kleine kinderen bepalen de ouders dit. Echter kun je op iedere leeftijd er voor kiezen om erin of uit te stappen. Na de monastery hadden we d.m.v. trappen een berg beklommen die ons bracht naar een tempel genaamd Sagaing met weer een super mooi uitzicht. Bij deze tempel pakte een oude vrouw mij vast. Ze trok mijn armen om haar heen en wilde dat er een foto met een oude mobiel werd gemaakt. Dit was echt super lief. Ze was helemaal blij en stond te springen dat ze een foto met mij had. Vervolgens werden we door onze taxichauffeur afgezet bij een bootje. Hier moesten we een rivier oversteken om bij Inwa (ook wel Ava genaamd) te komen. Dit is vele eeuwen de hoofdstad geweest. Aangekomen bij de rivier stonden er allemaal paard en wagens. Ze gaven aan dat de tempels erg ver waren en dit alleen bezocht kon worden met paard en wagen. Dus na even afdingen hadden we dit gedaan. Ondanks dat het landschap prachtig was en de ervaring leuk hadden we het na een tijdje wel gezien en waren we teruggegaan. Als laatste waren we nog naar Amarapura geweest waar een 1,2 km lange houten brug was. Op de brug wilden weer meerdere lokale mensen met ons op de foto. Echt super grappig. In de avond waren we nog gezellig uit eten geweest. Daarna hadden we onze tas ingepakt want morgen gaan we weer verder.

Morgen vliegen we weer terug richting Bangkok. Hier slapen we een nachtje om vervolgens heerlijk richting Koh Samui te gaan waar mijn ouders zullen zijn. We hebben hier echt super veel zin in aangezien we echt toe zijn aan relaxen. Daarnaast vinden we het super fijn en gezellig om mijn ouders te zien.

Liefs,
Nick en Suzan