Siem Reap en Sihanoukville

Sua s'dei allemaal,

Awh-koon voor al jullie leuke en lieve reacties onder ons vorige verslag.

Dit verslag schrijf ik vanuit het geweldige Cambodja. Ik ben verliefd geworden op Cambodja. Wat is dit land geweldig! Ondanks dat Cambodja erg arm is en waarschijnlijk bij een van de armste landen van Zuidoost-Azië hoort vind ik het prachtig. Misschien spreekt dit land mij juist aan door de armoede. Ik merk dat landen die leven onder de armoedegrens mij het meest aanspreken. Natuurlijk niet doordat ik het leuk vind om te zien dat ze arm zijn. Dit vind ik namelijk verschrikkelijk. Het liefst zou ik ze allemaal willen helpen. Maar om te zien dat er nog steeds mensen zijn die zo leven en dan vooral om te zien wat zij van het ”zo” leven maken. Alles is nog zo echt. De mensen in Cambodja zijn zo vriendelijk en ondanks dat ze zo hard werken en niet alles hebben wat wij hebben lijken ze helemaal niet ongelukkig. Wij Nederlanders kunnen hier zoveel van leren. En het stomste is dat ik sommige van deze lessen al geleerd heb in Afrika maar ik deze weer thuis soms zo snel lijkt te vergeten. Ik vraag mezelf echt af waarom ik dit soms zo snel vergeet. Dat ik soms van zo iets kleins een probleem kan maken. Soms zo ongelukkig met iets kan zijn. Terwijl als ik kijk wat deze mensen hebben dan hebben wij het thuis zo goed. Wij hebben allemaal een groot, stevig en schoon huis. We hebben iedere ochtend, middag en avond eten op ons bord. We hebben overal en altijd toegang tot schoon drinkwater. We hebben altijd elektriciteit, we kunnen allemaal lezen en schrijven en hebben bijna allemaal wat gestudeerd. Thuis sta je hier niet bij stil want dit is voor ons vanzelfsprekend. Wij weten niet beter dan dat we dit niet zouden hebben toch? Hier is dat toch net even iets anders. De meeste mensen leven hier in houten hutjes op palen. Ze moeten hard werken zodat ze hopelijk iedere dag eten hebben voor hun gezin. Er is niet altijd schoon drinkwater en sommige moeten water halen bij een waterpomp. Ze hebben geen douches, er is niet altijd elektriciteit en helaas zijn er genoeg kinderen die niet naar school gaan. Deze moeten van hun ouders spullen verkopen of bedelen. Ondanks dat de basis- en middelbare school gratis is, doordat de overheid dit betaald, gaan helaas nog steeds niet alle kinderen naar school. Het is goed om hier eens bij stil te staan. En misschien moeten we soms als we klagen of zeuren maar eens denken aan hoe goed we het in ons kikkerlandje eigenlijk hebben met zijn alle.

Maandag 16 maart zouden we rond 08.00 uur vertrekken richting Cambodja. Nick had contact gehad met de organisatie AVT die ons naar Siem Reap in Cambodja zou brengen. We hadden gehoord dat deze organisatie sneller en goedkoper zou zijn dan dat je een pakket boekt bij een toeristencentrum. Dus wij hoefden alleen maar naar de grens te gaan en zouden daar door de organisatie opgewacht worden. Rond 08.00 zouden we van Don Det met de boot naar het vaste land gaan. We zaten als een van de eerste in een bootje richting het vaste land. Daar aangekomen hadden we onze laatste kip geruild voor dollars. Dit was precies genoeg om een visum te kopen en de organisatie AVT te betalen. We zouden rond 09.30 uur met de bus naar de grens gaan. Dit werd natuurlijk 10.30 uur. Ik merk dat Nick grensovergangen erg spannend vind. Hij werd dan ook een beetje chagrijnig toen de bus te laat was en is altijd een beetje gespannen voor dit soort momenten. Gelukkig vullen we elkaar ook hier op aan want ik heb dit totaal niet. Ik bedenk me dat iedereen dagelijks de grens over gaat dus waarom zou het voor ons anders moeten lopen. Dus na een aantal keer gezegd te hebben dat het allemaal wel goed kwam en hij gewoon een beetje moet relaxen leek het beter te gaan. Tijdens het wachten en onderweg zaten we met dezelfde Engelse die we hadden leren kennen tijdens het kajakken. Dit was gezellig. Bij de grensovergang hadden we gegevens uitgewisseld om morgen wat te gaan drinken in Siem Reap omdat een van hun dan jarig was. De grensovergang van Cambodja was totaal anders dan andere grensovergangen. Je moest lopend de grens over en langs verschillende loketten. Bij het eerste loket moesten we ons uitchecken in Laos en daarna lopen naar de grens van Cambodja. Hier moesten we een medische check doen. Er werd gemeten of je koorts had. Was dit allemaal goed dan mocht je het land in. Daarna hadden we bij 3 verschillende loketten formulieren moeten invullen en kregen we uiteindelijk ons visum. Ook waren er een paar buitenlanders (mogelijk Spanjaarden of Italianen of zo) die totaal niet waren voorbereid. Ze hadden niet genoeg geld bij omdat ze niet gerekend hadden op het betalen van de medische controle. Ze begonnen allemaal boos te doen en te schreeuwen tegen de officieren. Wat in eerste instantie als gevolg werd dat ze mogelijk het land niet meer in kwamen. Nick en ik verbaasden ons hierom. Hoezo doe je dit? Je komt een ander land binnen dan lees je sowieso van tevoren toch wat je allemaal nodig hebt om het land in te komen maar daarnaast gedraag je jezelf. Wie is er nou zo dom om bij een grensovergang in een vreemd land ruzie te gaan maken. Dit was bijzonder om mee te maken.
Na de grensovergang werden we opgewacht door iemand van AVT. We moesten wachten tot iedereen er zou zijn en vertrokken rond 12.00 uur richting een Guesthouse. Vanuit hier zouden we verder gaan. Hier kwamen we rond 13.00 uur aan en rond 14.00 uur vertrokken we voor een 5 uur lange rit naar Siem Reap. We zaten in een mini busje met 12 man. Dit was in het begin even warm maar gelukkig werkte de airco na een tijdje redelijk. We hadden mazzel want sinds dit jaar is er een nieuwe weg naar Siem Reap. Dit heeft er voor gezorgd dat het vanaf de grens nog maar 7 uur naar Siem Reap is i.p.v. 17 uur. Hadden wij even mazzel. Tijdens de rit kwamen we erachter hoe arm Cambodja is. Overal houten hutjes op palen (zagen we ook soms in Laos) zonder stroom en mogelijk geen watertoevoer. Soms zagen we ook van dit soort hutjes die dan wel een satelliet of televisie leken te hebben. Dit snapte ik dan weer niet. De natuur in Cambodja is prachtig. Heel veel groen en tropische natuur. Rond 19.30 uur kwamen we aan bij de organisatie AVT in Siem Reap. Hier was een tuktuk chauffeur (Tino) die ons gratis naar ons hotel wilde brengen mits hij onze chauffeur voor Angkor Wat mocht zijn. Nick en ik gaven aan dat we hier over na wilden denken maar hij morgen terug mocht komen naar ons hotel om dit te overleggen. Onderweg naar het hotel zagen we het verkeer in Siem Reap. Dit was chaotisch. Overal leek alles door elkaar heen te rijden en ondanks dat we dachten dat we hier zeker een ongeluk zouden krijgen gebeurde dit steeds (net) niet. Onderweg had een bus de elektriciteitskabels omver gereden. Deze hingen bijna op de grond. Hier moesten we onder door. Nick en ik vond het chaotische verkeer geweldig. Om ons heen zagen we overal kleine marktjes van lokale bevolking. Fantastisch! Bij ons hotel hadden we ons opgefrist en waren wat gaan eten en drinken in het centrum. Hier kon je goed het verschil tussen rijk en arm zien. Het centrum leek wel een super groot uitgaansgelegenheid. Overal restaurants, barretjes, dure hotels en supermarkten. Ook was er een grote night market waar we over heen gelopen hadden.

Dinsdag 17 maart hadden we een besloten eerst een dagje rustig aan te doen en te kijken hoe we het de komende dagen allemaal wilden gaan doen. Rond 11.00 was Tino er om te kijken of hij iets voor ons kon betekenen voor de Angkor Wat. Tino sprak super goed Engels wat voor ons de doorslag gaf om met hem naar de Angkor Wat te gaan. We zouden ongeveer 15 dollar per dag betalen en dan zou hij ons alle tempels laten zien. We hadden afgesproken dat hij er morgen om 05.00 uur zou zijn voor de zonsopkomst en de kleine route langs de tempels. De rest van de dag hadden we rustig aan gedaan en in de avond hadden we afgesproken met de Engelse jongens. Hier hadden we in de avond wat drankjes mee gedaan en het bleek St. Patricksday te zijn. Dit is een nationale feestdag in Ierland maar wat schijnbaar overal gevierd word. Ze moesten dan ook super hard lachen en konden zich niet voorstellen dat Nick en ik hier nog nooit van gehoord hadden. Alles was versierd met groen (de kleur van Ierland) en zelfs het bier was groengekleurd.

Woensdag 18 maart ging rond 04.30 uur de wekker. Rond 05.00 uur vertrokken we met de tuktuk richting Angkor Wat. Voordat we naar binnen gingen moesten we bij een loket een kaartje kopen. We hadden een kaartje gekocht voor 3 dagen. Aangekomen bij de Angkor Wat liepen we in het donker de tempel tegemoet. Hoe meer het licht werd hoe mooier de tempel werd. Ik dacht dat de tempel in Ayutthaya op Jungle boek leek maar deze deed het helemaal. Wat was dit prachtig. Nick en ik waren aan de rechterkant van de tempel gaan zitten aangezien iedereen massaal links ging zitten voor een foto waarbij de tempel in het water weerkaatst. Wij hadden gehoord dat dit pas is als de zon een tijdje op is en het veel mooier is om de zonsopkomst rustig aan de andere kant te bekijken. Aan de linkerkant zaten zo’n 500 mensen en wij zaten met 20 mensen. De zonsopkomst was super mooi. Je zag de zon achter de tempel opkomen. Nadat de zon op was zijn Nick en ik naar links gelopen. Hier weerkaatste de tempel in het water. Dit was prachtig. Na hiervan genoten te hebben vertrokken we weer richting onze tuktuk. We hadden vandaag de kleine route langs verschillende tempels. Al deze tempels waren zo mooi en zo oud. Op sommige tempels kon je omhoog klimmen. Alle tempels bevonden zich midden in de jungle en lagen soms kilometers van elkaar verwijderd. Iedere koning liet een tempel bouwen in zijn tijd. De tempels waren versierd met mooie graveerde details en de stenen waren oud. Het was echt een sprookje. Terwijl ik langs de beschermende muren, door de poorten en door de tempels liep bedacht ik mezelf hoe het hier 1000 jaar geleden eruit zag. Toen alles nog helemaal intact was en de mensen hier nog woonden. Er waren boeddhistische en hindoeïstische tempels. Tino onze tuktuk chauffeur kon ons super veel vertellen over de tempels. Hij wilde altijd een gids worden en had hier ook voor gestudeerd. Echter een diploma halen als gids kost 2000 dollar. Dit had hij niet kunnen betalen waardoor hij nu een tuktuk chauffeur was geworden. Ik zou graag met jullie delen wat ik deze dag gezien en gevoeld heb. De foto’s zullen een wat betere indruk geven maar geven nog lang niet de indruk en het gevoel wat wij deze dag gehad hebben. Ook waren we bij een tempel geweest die vroeger niet was onderhouden. De koning was gevlucht naar een andere stad waardoor de natuur zijn gang kon gaan. Deze tempel was verwoest door bomen die er doorheen waren gegroeid of wortels die zich om deze tempel hadden gewikkeld. Deze tempel staat ook wel bekend als de Tomb raider of de Indiana Jones tempel. Deze tempel was prachtig. Tijdens de uitleg van Tino kwamen we ook steeds meer te weten over de Boeddhistische en Hindoeïstische cultuur. Ik vind deze erg interessant. Zo legde Tino uit dat hij een dochter en een jongens tweeling heeft. Hij gaf aan dat hij pech heeft gehad omdat hij eigenlijk maar 2 kinderen had gewild. De Cambodjanen geloven hier dat een tweeling ter wereld komt doordat zielen gebeden hebben naar Boeddha of ze samen terug mogen komen. Wanneer het 2 jongens of meisjes zijn dan zij het vrienden maar wanneer het een jongen en meisje is als tweeling zijn het geliefden. Cambodjanen geloven dan ook dat wanneer je een jongen en meisje krijgt als tweeling zij een soort van moeten trouwen. Rond 14.00 uur kwamen we door de hitte helemaal bezweet terug van de tempels. We hadden ons opgefrist en waren even gaan liggen. In de avond hadden we een voetmassage genomen na het vele lopen. Terug bij het hotel hadden we een drankje gedaan met de mensen van het hotel. Dit was gezellig.

Donderdag 19 maart zouden we rond 08.30 uur worden opgehaald door Tino. Echter was Tino er deze ochtend niet maar was er een andere tuktuk chauffeur. Schijnbaar moest Tino iets anders doen waardoor hij een andere tuktuk chauffeur voor vandaag geregeld had. Vandaag gingen we de grote route van Angkor Wat doen, een tempel verder weg bezichtigen en de zonsondergang bekijken. Ik vond de tempels van vandaag nog mooier als die van gisteren. Terwijl ik dacht dat dit haast niet kon. De tempels waren super groot en ondanks dat veel plafonds waren ingestort kon ik mezelf nog goed inbeelden hoe het ooit geweest was. De laatste tempel die we zagen bij de Angkor Wat was super groot en had echt super veel gangen. Voordat je deze tempel in liep moet je over een brug en door een grote poort. Dit was echt super mooi. Voor de tempel verder weg moesten we een half uur rijden met de tuktuk. Onderweg kwamen we langs villages. Na een half uur kwamen we aan bij een tempel die door het rode zand verkleurd was. De details van deze tempel waren nog goed te zien. Op de terugweg stopte onze chauffeur bij een kraampje waar ze snoepjes maakten van palmsuiker. De palmboom wordt overal in Cambodja gebruikt en ze gebruiken echt alles. De palmvrucht voor palmsuiker, de bladeren voor huizen en het hout om dingen te maken. Bij het kraampje lieten ze uit de palmvrucht het vloeistof lopen, dit kookten ze voor een paar uur en daarna roerden ze het tot dikke stroop. Dit verkleurde en leek dan op gekaramaliseerde suiker. Hierna stopten ze het in ronde vormpjes gemaakt van bladeren en lieten ze het drogen. Wanneer dit gedroogd was haalden ze de bladeren weg en bleef er een snoepje over. Nick en ik hadden wat palmsuiker gekocht van de vrouw. Echter of ik ze ga opeten? Ze waren zo zoet dat mijn tanden er naar een paar denk ik uit vallen. Ook liet onze chauffeur iets van een paprika zien met een ding eronder. Dit was een cashewnoot. Ik heb nooit geweten dat dit in de boom groeide en een hele vrucht aan 1 nootje hing. Nu snap ik waarom cashewnoten zo prijzig zijn. Ook kwamen we op de terugweg wilde aapjes tegen. We hadden ze wat bananen gegeven. Bij Nick klom een aap op zijn schouder om daar rustig zijn banaan op te eten. Dit was een grappig gezicht. We waren rond 14.00 uur al klaar met onze tempel tour. We hadden eigenlijk geen zin om op de zonsondergang te wachten dus hadden besloten naar een monument te gaan van de Killing fields. In 1975 waren er communisten aan de macht die bijna de helft van de bevolking op brute wijze hebben uitgemoord. Ook had ik gisteren een boek gekocht wat ik nu aan het lezen ben. Dit boek heet “First they killed my father”. Dit gaat over een meisje die 5 jaar was toen de oorlog begon en het overleefd heeft. In mijn volgende verslag zal ik hier waarschijnlijk veel meer over vertellen nadat ik in Pnohm Phen ben geweest. Hier gaan we namelijk naar de Killing fields. Bij het monument zagen we allemaal mensenschedels en botten achter glas. Dit was best raar om te zien omdat je eigenlijk wel weet hoe een mensenschedel er uit ziet maar je wist nu dat degene voor je van echte mensen waren geweest. Dit was best een bizare gedachte en net even iets anders als het skelet van Biologie. Onze chauffeur kon vertellen dat zijn oom en tante door het regiem van deze tijd moesten trouwen. De soldaten bepaalden met wie je zou trouwen. Hier was in die tijd geen keuze in. Op de terugweg richting ons hotel stopte onze chauffeur bij een hotel wat ze aan het bouwen waren. Hij vertelde dat hij erg boos is op de regering. Het hotel werd gebouwd op de heilige grond van de Angkor Wat. De Cambodjaanse zelf mochten er niet wonen maar wanneer er schijnbaar grof geld word betaald mag een chique hotel dit wel. Hij vertelde dat de eigenaar van dit hotel ook de man is die de baas is van de Angkor Wat tickets. Dit geld gaat dus niet naar de Cambodjaanse zelf. Dit maakt de mensen boos omdat zij vinden dat het geld naar hun moet gaan. Hun voorouders hadden de tempel gebouwd. Het was namelijk zo dat vroeger van iedere familie 1 familielid zowel man of vrouw moest verhuizen naar Angkor Wat om een tempel te bouwen voor de koning. Zo kun je dus zien hoe corrupt Cambodja eigenlijk is. Verder vertelde hij dat de eigenaar van Angkor Wat geen tuktuk’s meer wilt en dat ze willen gaan overstappen op elektrische auto’s. Dit zou dus inhouden dat de Cambodjaanse tuktuk chauffeurs geen werk meer zouden hebben. Terug bij het hotel hadden we onze chauffeur ballonen en het spelletje 4 op een rij voor zijn kinderen gegeven. Hij was hier erg blij mee. In de avond hadden we nog een voetenmassage genomen omdat dit een happy hour was. We hadden een heerlijke voetmassage van een uur voor maar omgerekend €1,80,-.

Vrijdag 20 maart werden we rond 10.00 uur opgehaald door Tino. We hadden besloten om naar de zijdefabriek te gaan. Hier kon je zien hoe ze in Cambodja zijde fabriceren. Nick en ik hadden een super grote fabriek verwacht maar dit was niet het geval. Allemaal kleine houten gebouwen waarin vrouwen met de hand aan het weven waren. Dit was een super mooi gezicht. We kregen een gratis tour van een Engelssprekende gids over hoe alles hier te werk gaat. Ze hadden in de tuin super veel planten staan die de zijde rups eet. Nu hadden ze doordat vogels anders de rupsen opeten de rupsen binnen staan. Zowel baby rupsen als volwassen rupsen. Deze lagen massaal in bladeren zodat ze deze konden eten. Elke dag kregen ze verse bladeren. Het proces verloopt als volgt. Na een tijdje maakt de rups een cocon. Deze cocon wordt gemaakt van zijde. Nadat de zijde rups uitkomt als een mot hebben ze nog 2 dagen te leven. In deze 2 dagen maken ze eitjes en zo begint het proces opnieuw. In de fabriek zagen we hoe vrouwen het ruwe zijde (buitenkant van cocon) en het zachte zijde van elkaar scheidden door dit te koken. Vervolgens werden dunne draden hier uit opgerold. Dit werd schoongemaakt en soms geverfd. In ander hutjes zagen we hoe vrouwen geconcentreerd aan het weven waren. Dit was een mooi maar geduldig proces. Na de rondleiding hadden we om de organisatie te steunen een zijde olifanten sleutelhanger gekocht. Hierna hadden we besloten terug te gaan naar ons hotel, ons op te frissen en nog even uit te rusten voordat we vanavond met de sleeping bus naar Sihanoukville zouden gaan. Onderweg lieten we ons iets eerder afzetten zodat we nog even over de lokale markt konden lopen. Ben maar blij dat jullie niet de geuren kunnen ruiken vanuit jullie beeldscherm over wat ik nu ga vertellen. Normaal wil ik niet door mijn mond ademen als ik iets vies vind want dit vind ik een nog viezer idee. Nu moest ik wel door mijn mond ademen omdat als ik maar een klein beetje door mijn neus ademde ik moest kokhalzen. We hebben nauwelijks foto’s van de lokale markt en het eten omdat ik weet dat de mensen dat niet waarderen dus ik ga het proberen zo goed mogelijk te beschrijven. Denk aan de bouwstructuur van een sloppenwijk. Dus hele oude muren en verrotte houten palen met ijzeren onstabiele daken. De grond was van beton maar lag vol met modder en afval. Zie voor je een enorme grote binnen ruimte met aan de buitenkant stroken kraampjes ervoor. In het begin zagen we binnen kraampjes met kleding, pannen, servies, sieraden enzovoort staan. Aan de achterkant stond al het eten. Nu waren de groentes en fruit nog te doen. Maar al het rauwe vlees, varkenskoppen, curry’s, rotte vis, vliegen en weet ik wat we allemaal nog meer zagen. Het stonk zo erg! Ik dacht dat ik al wat gewend was van de markten in Afrika maar vanuit mijn herinnering was deze toch echt vele malen erger. Misschien omdat het hier overdekt was en de lucht nergens naar toe kon. We wisten niet hoe snel we eruit moesten maar doordat het zo groot was konden we er niet 1,2,3 uit. Hier haalt de hele lokale bevolking hun eten. Ik zou er niet aan moeten denken zo boodschappen te moeten doen. In Nederland zou zo’n winkelcentrum uit hygiënische maatregelen na ontdekking meteen plat gebrand worden. Na buiten weer frisse lucht in te kunnen ademen gingen we terug naar ons hotel. Rond 16.00 uur moesten we uit onze kamer. We waren rond 16.30 uur bij het centrum afgezet waar we onze tassen bij de organisatie mochten laten staan waar we geboekt hadden. We waren nog wat gaan eten en drinken en werden rond 19.30 uur opgehaald bij het toeristenbureau. Hier kwamen we Jessica nog tegen een vrijwilliger van het safari park in Kanchanaburi. Zij was na haar vrijwilligerswerk ook doorgereisd. En nu naar 6 weken kwamen we haar hier tegen. Echt super grappig. Rond 20.00 uur werden we afgezet bij onze sleeping bus. Eenmaal binnen waren we teleurgesteld. Het waren stapelbedden en de bedden waren iets langer en breder als van de sleeping bus naar Pakse. Alleen in het midden zat een ijzeren stang. Ik paste hier al bijna niet tussen laat staan Nick met zijn brede schouders. Dit zou dus weer een nacht niet slapen worden. Gelukkig zag Nick net op tijd dat de onderste bedden dit niet hadden. Nick had snel geregeld dat we beneden konden slapen. Dit lag stukken beter.

Zaterdag 21 maart had ik tot mijn verbazing heerlijk geslapen alleen Nick niet. De organisatie werd op het internet afgeraden omdat het bekend stond om ongelukken. Nu hadden we dit op internet opgezocht en bleek dit 1x te zijn geweest en dit was 4 jaar geleden. Nu rijden deze bussen elke dag en is er nooit meer wat gebeurd. Hierdoor hadden we besloten toch te gaan. Ik was al die tijd bang geweest en Nick niet. Eenmaal in de bus had ik me er bij neergelegd en kon ik slapen (Nick: ze heeft geslapen als een roosje, een prachtig gezicht) maar nu was Nick bij iedere harde rem of hobbeltje bang. Hierdoor kon hij niet goed in slaap vallen.

Geschreven door Nick: Eenmaal aangekomen stonden er weer 15 tuktuk chauffeurs klaar om ons weg te brengen. Deze tuktuk bracht ons naar een Guesthouse die aan het strand lag. We zijn na het ontbijt meteen naar het strand gegaan en wat was ik toen weer een klein kind. Hallo mag het? Na 7 weken de brandende zon te hebben gehad, kon ik nu afkoelen wanneer ik dat zelf wilde. We hadden de voorste bedjes gepakt en we hoefden maar te zwaaien en we konden drankjes bestellen. Het water was rond de 22 graden en het was heerlijk vertoeven aan het witte strand. Nadat we wat research hadden gedaan gingen we in de avond naar de Otres market. We reden echt 15 minuten in het donker zonder enig idee te hebben waar we zaten. Wat was dit spannend. Toen we waren aangekomen dachten we beide, is dit het? Het was een plek waar alleen maar Westerse mensen achter een paar kleine kraampjes met eten en drinken stonden. Daarnaast was er een podium waar iedereen gebruik van kon maken om muziek te maken. We waren er even gebleven en daarna ons bedje ingedoken.

Zondag 22 maart hadden we uitgeslapen en daarna de hele dag aan het strand gelegen. Vuur en vuur rood, Suzan was een kreeft en ik een vuurtoren. Na ons flink te hebben ingesmeerd met aftersun zijn we naar de restaurantjes gelopen. Hier hadden we heerlijk gegeten. Het grappige vinden wij dat er 10 restaurantjes naast elkaar zitten en ze echt allemaal het zelfde verkopen. Wij kijken steeds gewoon waar de meeste mensen zitten en schuiven dan zelf ook aan. Na het eten hadden we een rondje gelopen door het centrum en zijn we terug gegaan om aan het strand te gaan zitten. Hier kwamen lokale mensen voorbij lopen om vuurwerk te verkopen. Potten, vuurpijlen en Romeinse kaarsen noem het maar op. We hadden de hele avond van het vuurwerk genoten omdat genoeg mensen zo gek waren om dit te kopen.

Morgen vertrekken we met de boot richting het eiland Koh Rong wat schijnbaar echt een paradijs moet zijn.

Liefs,
Nick en Suzan