Hanoi, Sapa en Halong Bay

Xin chao allemaal,

Cam on voor jullie lieve en betrokken berichtjes onder ons vorige verslag.

Dit is mijn laatste verslag uit het mooie chaotische bijzondere Vietnam. Vietnam waar we het eten het aller lekkerste vonden tot nu toe. Waar we dan ook super veel onbekende nieuwe gerechten uitgeprobeerd hebben. De mensen die, hoe verder we uit de grote stad leken te gaan, steeds liever, behulpzamer en vriendelijker werden. Vietnam het land waar het slechtst Engels werd gesproken wat soms voor super grappige leuke situaties zorgde maar soms ook irritaties. Het meemaken van de bijzondere cultuur in Vietnam. Een cultuur die mogelijk erg op de Chinese cultuur lijkt. Dit weten we natuurlijk niet zeker omdat we nooit in China zijn geweest maar we konden een vergelijking maken met de Chinezen die we tijdens onze reis waren tegengekomen. Dan vooral de gewoontes die wij eerder als vies zouden beschouwen. Zoals het ophalen en rochelen van snot en dit vervolgens overal op straat uitspugen. Dit hoorde je dan ook echt overal. De enorm lange nagels die voornamelijk mannen hier laten groeien. Vieze lange plukken haar die mannen uit een moedervlek laten groeien. En dan bedoel ik echt in de lengte van minimaal 15 centimeter of zo. Heel erg bijzonder. Iets wat bij onze normen en waarden overal schreeuwt “Oh nee dit kan echt niet” en wat hier totaal geaccepteerd en normaal lijkt te zijn. Ergens natuurlijk echt super grappig. Het gene wat we niet gaan missen in Vietnam is het overdreven harde getoeter wat overal te horen is. In het begin dacht ik dat dit iets was waar we aan moesten wennen. Nee dit had ik dus helemaal fout. Hier heb ik dus voor geen mogelijkheid aan kunnen wennen. Echter heb ik wel de logica hierachter proberen te bedenken. Nu is het volgens mij dat er wel verkeersregels zijn in Vietnam maar deze eigenlijk gewoon niet worden nageleefd. Nu hebben de auto’s volgens mij voorrang op de scooters. Of dit nemen ze in ieder geval. Daarnaast als je iemand wilt inhalen, de hoek om wil of eigenlijk gewoon op de weg rijd dan moet je toeteren. En nee niet 1x maar gewoon 3 á 4 x per keer. In het chaotische verkeer in Vietnam zorgt dit er dus voor dat er overal maar dan ook echt overal waar je loopt, leeft of slaapt kei hard getoeterd word. In het begin kon ik dit gewoon niet geloven, vond ik het bizar en moest ik er om lachen. Aan het einde van Vietnam dacht ik meer zo iets van: “JA STOMME LUL JE KUNT ER GEWOON LANGS JE ZIET TOCH DAT IK JE ZIE EN ER IS GENOEG RUIMTE”. De irritaties hadden op het einde van Vietnam het toppunt bereikt en ergens hoopte ik soms een aanvaring te krijgen met iemand in dit verkeer zodat ik al deze irritaties kon uiten. Maar buiten dat was Vietnam geweldig en kunnen we nu weer gaan genieten van ander verkeer.

Donderdag 23 april kwamen we rond 08:00 uur aan in Hanoi. We hadden tot onze verbazing wat beter geslapen dan verwacht. Dit waarschijnlijk doordat we op 5 stoelen breed konden gaan liggen achterin. Aangekomen in Hanoi konden we meteen merken dat we weer in een grote stad waren. Het was er erg druk en vooral het verkeer was chaotisch. Nu was het verkeer minder chaotisch als in Ho Chi Minh City. Daarnaast regende het een beetje bij aankomst. Dit was de eerste regen in 2,5 maand tijd. Ik moest er eigenlijk een beetje om lachen omdat ik niet meer wist wat regen was. Mogelijk door de bewolking beïnvloedde dit mijn gedachte over Hanoi maar ik vond Hanoi maar een vieze sfeerloze stad. Er was weinig kleur en de huizen waren beschadigd en grijs. Nee tot nu toe viel mijn eerste indruk van Hanoi een beetje tegen. We waren als eerste een kop thee gaan drinken om te kijken hoe we naar ons hotel moesten lopen. Aangekomen bij ons hotel moesten we nog 1,5 uur wachten op onze kamer. Deze tijd hadden we gebruikt om alvast te kijken waar we naar toe moesten om een VISA voor Myanmar te regelen en alle papieren die hier voor nodig waren uit te printen. Eenmaal op onze kamer vond ik het er maar stinken. We hadden geen raam en het leek wel of ik in een grot lag. Oftewel super vochtig en de muurschimmel was overal. Nu had dit hotel een 8.5 op booking.com. Soms vragen Nick en ik ons af of mensen deze beoordelingen blind invullen of zelf blind zijn als ze de score met het werkelijke hotel vergelijken. Ach ja we sliepen dus een nacht in een grot. Nadat we onze spullen hadden weggezet waren we met een taxi richting de Ambassade van Myanmar vertrokken. Hier gingen we een VISA proberen te regelen voor Myanmar. Aangekomen moesten we veel formulieren invullen. Door alle feestdagen moesten we voor een bijbetaling de VISA dezelfde dag nog ophalen. De rest van de dag hadden we een beetje gekeken wat we konden doen in Hanoi. Echter vond ik Hanoi nog steeds niet interessant en bleek er ook niet veel te doen. Wel hadden we voor morgen een trekking in Sapa geboekt. Aan het einde van de middag wilde we ons VISA ophalen wat moest tussen 16.00 uur en 16.30 uur. Nu stapten we in een taxi die ons helemaal niet leek te begrepen. Hij reed gewoon totaal de andere kant op. Wanneer we de weg wezen begon hij boos te doen en met zijn handen uit te beelden dat hij goed reed. Na een tijdje schreeuwen waren we uitgestapt en in een andere taxi gestapt. Deze leek er ook niets van te begrijpen. Dus weer terug naar ons hotel. Toen hadden ze vanuit daar een taxi gebeld en de weggewezen. We hadden nog maar weinig tijd over waardoor de taxi moest haasten. Maar wat deed deze nou. Dit was echt niet te geloven. Deze man reed serieus het hele stuk zo ontzettend langzaam. Hij kwam niet hoger dan de 1500 toeren. Dit was dus continu gas, koppeling, koppeling los, gas, koppeling, koppeling los enzovoort. Naast dat dit erg irritant was schoot het dus totaal ook niet op en haalde iedereen ons in. Gelukkig waren we nog net op tijd en hadden we ons VISA. In de avond hadden we noedels gegeten en waren we op tijd naar bedje gegaan.

Vrijdag 24 april hadden we besloten op zoek te gaan naar een ander hotel voor na onze trekking in Sapa. Ook hadden we een cruise geboekt voor in Halong Bay wat we na Sapa graag wilde doen. We hadden in de middag een beetje rondgelopen in Hanoi en zouden rond 20.00 uur vertrekken voor onze trekking. We hadden onze kamer gehouden tot 20.00 uur waardoor we ons op ons gemakje konden opfrissen en onze spullen konden pakken. We lieten de 2 grote backpacks bij de organisatie waar we geboekt hadden en namen onze 2 kleine tassen met spullen mee. Nu kan het in Sapa erg koud worden waardoor we veel dikke kleding mee moesten nemen. Rond 20.00 uur moesten we richting het boekingskantoor genaamd Vega Travel lopen waar we door één van de medewerkers naar het treinstation werden gebracht. Hier kregen we onze treinkaartjes en uitleg wat we moesten doen in Sapa. Nu gaf hij ook aan dat we het omgeroepen station goed in de gaten moesten houden omdat we anders in China zouden uitkomen. Nu leek het dat dit een grapje moest zijn maar door zijn slechte Engels wisten we dit niet zeker. Tijdens het lopen richting de trein hoorde we ineens geroep achter ons. Dit waren de 2 Duitsers die we in Dalat hadden leren kennen en waar we in Nha Trang mee uit eten waren geweest. Zij gingen ook richting Sapa. We zaten in een andere coupé maar hadden afgesproken na Sapa wat te gaan eten in Hanoi. In onze coupé waren 4 stapelbedden. Nick en ik hadden boven en beneden een bed. In onze coupé zat een vrouw uit Denemarken en een Vietnamees meisje. Rond 05:30 zouden we aankomen in Sapa. Voor de zekerheid had ik mijn wekker gezet.

Zaterdag 25 april hadden Nick en ik echt super slecht geslapen. Aangekomen in Sapa bleek dit toch de laatste halte te zijn. Dus we hadden voor niets de wekker gezet. Daarnaast werd je ook door luidsprekers wakker gemaakt in de trein waardoor een wekker sowieso niet nodig was. Super harde muziek kwam rond 05.00 uur uit de speakers. Was niet echt fijn wakker worden. We werden bij aankomst opgewacht door iemand met een bordje Vega Travel erop. Uiteindelijk moesten we met een mini busje nog een uur de bergen op richting Sapa. We zaten toevallig met de Duitsers in het busje. Het was helaas super mistig waardoor we de weg naar Sapa niets konden zien. We kwamen rond 07.00 uur aan in Sapa. We werden afgezet bij een mooi hotel waar we ons konden opfrissen en ontbijt kregen. Het ontbijt was heerlijk. We moesten vervolgens wachten op onze gids die er om 09.30 uur zou zijn. Rond 09.30 uur riep onze gids onze namen. Onze gids heette Tu en we kwamen erachter dat wij de enigste waren die de tour geboekt hadden. Oftewel we hadden een privé tour. Super veel mazzel. We kregen te horen dat we vandaag een trekking van 19 kilometer zouden gaan doen. Daarna zouden we aankomen in een echt homestay. Geen toeristische waar alle anderen gingen slapen maar één die een stuk verder lag in de middle of nowhere. In Sapa liepen overal vrouwen in traditionele kleding rond met mandjes op hun rug. Deze vrouwen wonen in de Black H’mong village. Twee van deze vrouwen liepen met ons mee terug naar hun village. De mist was gaan liggen waardoor we nadat we ons hotel uitliepen uitkeken op mooie bergen, groene rijstvelden en dorpjes die daar beneden lagen. Tu had besloten doordat we er sportief uitzagen en we maar met z’n 2e waren de niet toeristische tour te doen. Dit hield in dat we dwars over het land gingen waardoor we enorm steil naar beneden moesten. Dit zorgde al meteen voor een paar uitglijders. Nick had de eerste moddervlekken al te pakken. Gelukkig hielpen de 2 vrouwen van de Black H’mong village ons met afdalen zodat we niet continu uitgleden. Het uitzicht, de sfeer, het gevoel en de omgeving had ik graag met jullie willen delen vandaag. Nick en ik hadden vaak tegen elkaar gezegd dat we dit één van de mooiste dingen vonden van wat we al gedaan hadden. En we hebben al veel mooie dingen gedaan. We liepen door de rijstvelden heen, zagen mensen op de rijstvelden werken, waterbuffels door de rijstvelden heenlopen en kinderen spelen. We liepen door de echte lokale dorpjes heen waar we zagen hoe de mensen leefden. Wat was dit mooi zeg. Ook vond Tu het leuk om echt letterlijk door de rijstvelden heen te lopen. Dit zijn allemaal dunne balkjes modder die de rijstvelden onderscheiden. Dit was een hele opgave. Wanneer we een misstap zouden zetten stonden we tot onze knieën in het water van het rijsteveld. Na een paar uur klimmen gingen we lunchen bij een lokaal restaurantje. Dit was een houten hutje. De vrouwen van de Black H’mong village wilden verder lopen maar wel graag iets verkopen. Dit is hun tactiek. Ze lopen iedere dag met toeristen mee, helpen ze en maken een praatje. Echter wilde ze spullen voor 10 dollar verkopen en waren het geen spullen die we nodig hadden. Uiteindelijk hadden we ze allebei wat geld gegeven voor de goede hulp en wat ballonen meegegeven voor hun kinderen. De lunch was lekker. Toen we zaten te eten leek het helemaal dicht te slaan met mist. We konden niets meer zien. Hoe verder we naar beneden liepen hoe meer we weer konden zien. Na ongeveer 6 uur lopen en klimmen kwamen we aan bij ons homestay. We moesten om er te komen dwars door de rijstvelden heen wat erg glibberig was. Ons homestay lag in the middle of nowhere en was omringt met rijstvelden. De familie bestond uit een opa en oma, vader en moeder en 4 kinderen. Ook deelden ze het land met nog een andere familie. Toen we aankwamen was de vader nog op het land aan het werk met zijn schoonzoon. Het huis was een grote houten hut/boerderij. Er was een grote ruimte wat de keuken was. Het enigste wat hier stond was een kraantje uit de muur en een klein gat in de grond waar vuur werd gestookt. De mensen zaten hier omheen om warm te worden en ze kookten op dit vuur. Daarnaast had je nog een grotere ruimte waar bedden instonden. De kinderen sliepen met elkaar in 1 bed. Buiten was het dan omringt met bergen en rijstvelden. Ze hadden kippen, ganzen, waterbuffels en varkens op hun land. We hadden de kinderen ballonen gegeven waar ze super blij mee leken te zijn en meteen mee gingen spelen. Vervolgens waren we onszelf gaan opfrissen. Al het water wat ze gebruiken om te wassen of zichzelf schoon te maken komt van boven op de berg. Overal hebben de boeren waterpijpen geïnstalleerd om het water van boven op de berg te kunnen gebruiken. Super slim. Ook was de oudste dochter er van 20 jaar oud. Zij sprak super goed Engels doordat ze studeert voor dokter. Ze had nu vakantie en kwam haar familie 2x per jaar opzoeken. Ik vroeg of haar ouders trots op haar waren doordat ze studeerde voor dokter. Dit viel helaas tegen. In hun cultuur (voornamelijk op het platteland nog denk ik) horen vrouwen thuis te blijven om kinderen te baren en voor het huishouden te zorgen. De meeste vrouwen van haar leeftijd woonden al samen en hadden al kinderen. De oudste dochter wilde graag dokter worden omdat de zorg op het platteland erg slecht is. Zij wil die graag verbeteren. Met de rest van de familie konden we niet kletsen want ze spraken geen woord Engels. Dit was erg bijzonder. Ondanks dat we alleen lief konden lachen naar elkaar voelde ik me super thuis en welkom bij deze mensen. Voor het eten leerden de familie ons loempia’s te maken. Daarna werden ze in een pan met kokend olie klaargemaakt. De tafel werd uitgebreid gedekt en we gingen met de hele familie aan tafel. Dit was super gezellig en het eten was heerlijk. Ze hadden rijst, verschillende groentes, loempia’s en vlees. Ze eten dit hier allemaal apart. Je krijgt een eigen bakje met rijst en de rest pak je van verschillende gezamenlijke borden op tafel. Ook werd er rijstwijn geschonken bij het avondeten. Dit waren shotjes die zo sterk als wodka voelde. Ik denk dat we ongeveer iedere 5 minuten een shotje rijstwijn kregen. Ik vond het heerlijk maar doordat we zoveel gelopen hadden, slecht geslapen hadden en allang niet gedronken hadden waren we super snel aangeschoten. Na het eten gingen de kinderen kleine krabben vangen in de rijstvelden. Dit was voor hun ontbijt. We zagen ze terugkomen met super veel kleine krabben. Rond 22.00 uur ging iedereen naar bed. Wij sliepen op de eerste verdieping. Hier lagen matrassen op de grond met ieder een klamboe. Gelukkig hadden we dikke dekens doordat het houten hutje niet echt warmte binnen hield. Ik vond het een geweldige dag met super mooie indrukken. En ik had zo nog wat dagen bij de familie kunnen blijven. Ik vond het geweldig om een kijkje te kunnen nemen in het echte leven van een familie op het platteland/in de bergen.

Zondag 26 april werden we al vroeg wakker van alle dieren en spelende kinderen. Je hoort in een houten hutje echt alles. Ik werd wakker met enorme spierpijn in mijn benen. Logisch na 19 kilometer lopen en klimmen haha. Wij kregen van de moeder rijstpannenkoeken voor ontbijt. Dit smaakte gewoon naar pannenkoeken maar was gemaakt van rijstbloem. Tijdens ons ontbijt keken we uit op de rijstvelden, de bergen en aten we in alle rust. Wat was dit heerlijk wakker worden zeg. De familie zelf at rijst en de krabben die ze gisteren gevangen hadden op. Deze krabben pellen ze hier niet maar eten ze gewoon helemaal op. Na ons opgefrist te hebben gingen we rond 10.30 uur verder met onze trekking. Het was niet meer mistig waardoor we weer een super mooi uitzicht hadden. Na ongeveer 3 uur wandelen door de mooie rijstvelden, omgeving en lokale dorpjes kwamen we aan in een groter dorpje waar we lunch kregen. Hierna werden we met een auto teruggebracht richting Sapa. Tijdens de terugrit konden we in de verte zien wat we gelopen hadden. We konden niet geloven dat we zoveel kilometers in 2 dagen hadden afgelegd. Maar liefst 28 kilometer in 2 dagen. Terug in Sapa werden we afgezet bij het hotel van gisteren. Hier hadden we lekker een douche genomen. Vervolgens waren we nog even door het stadje Sapa heen gewandeld. We hadden een welverdiende voetmassage genomen. Rond 17.00 uur werden we opgehaald om richting het treinstation te gaan. Daar aangekomen hadden we een hapje gegeten en om 19.30 uur vertrok de trein richting Hanoi. Nick en ik waren zo moe dat we wisten dat we meteen in slaap vielen. Nu zaten we met een Frans ouder stel in een coupé. We raakten er mee aan de praat en voordat we het wisten zaten hun oudere zoon en dochter ook bij ons in de coupé. De dochter woonde al 3 jaar in China en had gezegd dat als we in China waren we zeker bij haar langs moesten komen. Na gezellig gekletst te hebben kwamen we erachter dat het 00.00 uur was. Oké alweer een korte nacht dus.

Maandag 27 april kwamen we rond 04.30 uur helemaal gebroken aan in Hanoi. We dachten dat we ons hotel nog niet in konden waardoor we hadden besloten terug te gaan lopen. De stad lag er nog super rustig bij. We waren langs het meer gewandeld en zagen daar op een plein om 05.00 uur in de ochtend mensen al ochtendgymnastiek doen. De muziek stond echt kei hard en vrouwen stonden te dansen. Dit om 05.00 uur in de ochtend. Nick en ik moesten er kei hard om lachen. We kwamen rond 05.30 uur bij ons hotel aan nadat we onze spullen hadden opgehaald bij Vega Travel. Doordat we dachten dat we er niet in konden zaten we eventjes voor ons hotel. Nick zag toen dat er iemand op de bank lag te slapen en de deur open was. Eenmaal binnen mochten we voor een kleine bijbetaling al op onze kamer. We zijn van 06.00 uur tot 11.00 uur nog even gaan slapen. Daarna waren we wat gaan ontbijten en kwamen we erachter dat na Halong Bay het hotel vol zat i.v.m. de feestdagen. Hierdoor gingen we naar een ander hotel op zoek. We hadden besloten een iets luxer hotel te pakken voor de laatste 2 nachten doordat we zo slecht geslapen hadden.

Dinsdag 28 april vertrokken we rond 08.00 uur richting Halong Bay. De busreis duurde ongeveer 3,5 uur. We zaten in de bus met een interessante groep. Wat jonge Engelse meiden (18 jaar ongeveer), een Australisch gezin, een ouder Australisch stel, een Chinees meisje en zo nog wat figuren. Nick en ik wisten niet wat we er van moesten denken. Onze gids van de cruise was wel super leuk. Hij kletste veel en maakte veel grapjes. Hij vertelde dat er in de avond karaoke was. Hij vroeg wie dit graag wilde. Nick wees naar mij waardoor onze gids door de bus riep dat ik dus karaoke ging doen en dit zou verzorgen. Kut Nick! Vervolgens vroeg hij wie er in de ochtend om 05.30 uur de zonsopgang wilde zien i.v.m. ontbijt. Ik wees naar Nick. De gids riep door de bus dat iedereen die de zonsondergang wilde zien dit dus met Nick kon regelen. Zo die kun je terugkrijgen dacht ik haha. Na de busreis gingen we meteen richting de boot. Via een klein bootje vaarde we richting een grote. We kregen hier onze kamers toegewezen. Deze waren echt super mooi en luxe met een grote badkamer. Daarna kregen we een goed verzorgde lunch. Op het laatste moment kwam er een man (ik denk uit het Midden-Oosten) binnen. Deze man was echt bijzonder en leek gefrustreerd dat niemand Engels kon. Hij heeft de hele reis selfies van zichzelf lopen maken en deed net of hij koning was. Dit was zo’n bijzonder figuur. Ik heb zo hard om hem moeten lachen. Ik zal hem nooit vergeten denk ik haha. Onder de lunch gingen we varen. We hadden super veel mazzel met het weer aangezien het heerlijk zonnig was. Nick en ik waren op het dek gaan liggen op ligstoelen om van het uitzicht te genieten. Wat was het hier mooi zeg. Super kleine bergjes overal in de zee. En dan echt overal waar je keek. Na een tijdje varen kwamen we bij een grot aan. Dit was een super grote mooie grot die echt overdreven toeristisch was haha. Vervolgens gingen we naar een stukje strand waar zoveel mensen in zaten dat je meer mensen als water zag. Nick en ik waren helemaal omhoog geklommen op het eiland want vanaf hier keek je uit over Halong Bay. Het was prachtig! Na dit mooie uitzicht gingen we nog even kajakken. Vervolgens gingen we terug naar de boot en konden we ons opfrissen om vervolgens te gaan eten. We gingen loempia’s maken. Doordat Nick en ik dit al gedaan hadden, vonden we dat de anderen dit wel konden doen. Vervolgens gingen we eten wat weer een super uitgebreide maaltijd was. Na het eten ging Nick inktvis vangen. Je moet met een hengel op en neer gaan met een groen dingetje met haakjes eronder. Je kon de inktvissen zien doordat er een felle lamp op het water scheen. Wanneer ze dichtbij waren moest je snel de hengel eruit halen en als je geluk had dan had je er 1 gevangen. Wanneer je ze ving of raakte kwam er inkt vrij. En toen Nick er 1 ving en ik hem vervolgens op het dek nog zag bewegen schreeuwde ik alleen maar dat hij terug het water in moest. Vervolgens ben ik maar binnen gaan zitten omdat ik het maar zielig vond voor de inktvisjes. Ik had binnen gezellig zitten praten met het oudere Australische stel wat echt super lieve mensen waren. Ze woonden vlak bij Melbourne. Hier is mijn zusje momenteel aan het studeren. Ze kenden de campus. Ook ging onze vriend uit het Midden-Oosten even een paar liedjes karaoke zingen. Hij dacht serieus dat hij het helemaal was. Wat heb ik gelachen zeg. Echt een prachtig figuur. Vervolgens waren Nick en ik lekker ons bedje ingedoken.

Woensdag 29 april moesten we rond 07.15 uur aan het ontbijt zitten. Vervolgens gingen we naar the pearl farm. We kregen hier uitleg en te zien hoe ze parels werven. Dit was interessant maar ook wel zielig. Vele oesters overleven het maken van een parel niet. Doordat ze een balletje in de oester doen gaat dit schuren. Hierdoor maakt de oester er parelmoer omheen zodat het niet meer schuurt. Door er zelf al een balletje in te doen vordert dit het proces. Natuurlijke parels ontstaan doordat er zand in de oester komt. Vervolgens zagen we ook mooie parelsieraden. Na de pearl farm gingen we met de boot terug richting het vaste land. Voordat we aan land gingen hadden we nog een uitgebreide lunch. Het was een goed verzorgde reis. Het Australische stel had gezegd dat als we ooit richting Australië kwamen ze het leuk vonden als we bij hun kwamen logeren. Ook kende ze nog wel meerdere mensen in Australië waar we, als we door Australië gingen reizen, konden verblijven. Echt super lief! We kwamen rond 12.00 uur aan land en vertrokken rond 13.00 uur met de bus terug naar Hanoi. De busrit terug voelde veel langer en we kwamen rond 17.00 uur aan. We hadden een super fijn hotel en een luxe kamer. We waren wat gaan eten en vroeg ons bedje ingedoken.

Donderdag 30 april gingen we om 09.00 uur ontbijten. Ik voelde me niet lekker. Mogelijk kwam dit doordat ik vanaf eigenlijk de nachtbus van Hué naar Hanoi niet meer goed geslapen had door al het reizen. We hadden afgelopen week veel ondernomen en niet altijd even veel slaap gehad. Ik voelde me een beetje grieperig zonder koorts gelukkig. Waarschijnlijk was ik gewoon oververmoeid. Hierdoor heb ik na het ontbijt nog 2 uur geslapen en vooral op bed gelegen. We waren in de middag wel iets wezen drinken en hadden de waterpoppenshow gereserveerd voor in de avond. We waren rond 17.30 uur iets gaan eten en rond 18.30 uur schoven we aan bij de waterpoppenshow. Dit was in een klein theater en voor ons stond een Aziatisch huisje met water ervoor. De waterpoppenshow was super leuk. Er was een Aziatisch orkest bij en in het water waren poppen aan het dansen. Na de poppenshow waren we rond het meer gaan wandelen. Het was vandaag Bevrijdingsdag. Precies 40 jaar geleden werd Zuid-Vietnam bevrijd van Amerika. Hierdoor zou er in de avond feest zijn en een grote vuurwerkshow bij het meer. Nick en ik hadden een mooi plekje gevonden bij het meer. We stonden samen met een gezellige lokale familie. Het stond rondom het meer rijen dik met mensen. Rond 21.00 uur was er 15 minuten lang het mooiste vuurwerk wat wij ooit gezien hadden. Ik had nog nooit zoveel groot en mooi vuurwerk gezien en zolang achter elkaar. Na de vuurwerkshow ging iedereen terug. Het zag zwart van de mensen. Overal waar we keken liepen mensen. Nick en ik bedachten ons dat wanneer er paniek in een stad als deze zou uitbreken dat je echt in de problemen zat, zoveel mensen liepen er. We waren snel ons bedje ingedoken aangezien morgen om 06.00 uur de taxi er is om ons naar het vliegveld te brengen.

Morgen vliegen we richting Bangkok. Aangekomen in Bangkok slapen we 1 nachtje daar. Vervolgens vertrekken we weer richting het vliegveld om richting Myanmar te vliegen. We zijn echt super benieuwd naar wat Myanmar ons gaat brengen. We verwachten echt iets anders te zien aangezien de grenzen voor lange tijd zijn dicht geweest. Op naar ons nieuwe avontuur en alweer 5e land.

Liefs,
Nick en Suzan