Luang Prabang en Vang Vieng

Sabaidee allemaal,

Kop tjai lai lai (heel erg bedankt) voor al jullie leuke en lieve reacties.
We zijn alweer iets langer als een maand weg van huis. Doordat we bijna elke dag iets ondernemen en nieuwe indrukken opdoen gaat voor ons de tijd erg snel. We hebben nog niet het gevoel dat we al een maand weg zijn.

Zondag 1 maart zijn we rond 11.00 vertrokken richting het Central Backpackers Hostel met de hoop op een betere kamer. Zoals ik al dacht zag alles er al stukken beter uit in het daglicht en voelde ik me al wat beter door de iets betere nachtrust. Aangekomen bij het Central Backpackers Hostel kregen we een kamer op de eerst verdieping. Gelukkig was deze kamer prima. Een zacht bed (het beste bed wat we tot nu toe gehad hebben) en een super fijne douche. Dit was een hele opluchting. Tijdens het reizen is je kamer het enigste stukje houvast wat je hebt. Nick en ik merkten dat toen dit weg was alles onrustig was. Nu we weer een fijne kamer hadden waarin we ons konden terugtrekken en opfrissen gaf dat weer een stukje rust. Nadat we onze spullen neer hadden gezet waren we meteen vertrokken om het stadje Luang Prabang te bekijken. Overigens is het hier echt super warm. Het is hier op het warmst van de dag wel 40 graden. Dit verschil met Thailand merkten we meteen op. Ook lopen we continu links en kijken we met oversteken de verkeerde kant op. Zo snel waren we al gewend aan het links rijden van Thailand. In Luang Prabang hebben we wat tempels gezien en zijn we langs het water gelopen. Er was een tempel waarbij je over Luang Prabang uitkeek dit was wel mooi. Bij het water zagen we veel lokale bevolking zwemmen in de rivier en ook wat monniken. Dit was een leuk gezicht. Voor de rest vind ik het stadje Luang Prabang zelf niets aan. En dat heeft het daglicht of een betere nachtrust niet veranderd. Ik vind dat Luang Prabang een stadje is waar rijke Fransen zich hebben gevestigd (Laos was vroeger een Franse kolonie) en wat is ontstaan doordat het een tussenstop van toeristen is die door Laos reizen. Het stadje zelf heeft weinig echte authentieke Laos dingen vind ik. We hadden hierdoor besloten, ondanks dat we nog moe waren van de reis naar Laos toe, dat we overmorgen door zouden gaan naar Vang Vieng.
In de avond zijn we wat gaan eten op de straat en leerden we 2 Nederlandse meiden kennen. Zij vroegen of we in de avond ook wat gingen drinken bij Utopia. Dit leek ons wel leuk. Dus rond een uur of 22.00 zijn we richting Utopia vertrokken. Een bar waar je op kussens kon liggen en een enorm grote tuin had. Rond 23.30 ging dit al dicht. Iedereen had het daarna over het bowlingcentrum. We hadden een tuktuk gepakt naar dit bowlingcentrum. Eenmaal aangekomen in een grote hal zagen we bowlingbanen en super veel drinkende dansende mensen. Het leek wel Grease of een oude Amerikaanse film. De kroegen sluiten hier vroeg maar daarna gaat het feesten nog door tot 02.00 uur in de bowlingbaan. Dit was echt een grappig gegeven. Rond 01.30 zijn Nick en ik naar huis gegaan en lekker ons bedje in gedoken.

Maandag 2 maart waren we rond 09.00 opgestaan omdat we in ons Hostel een ontbijtje kregen. Dit was stokbrood met een gebakken eitje. Prima dus! Daarna hadden we een scooter gehuurd om naar de Kuang Si Waterfall te gaan. Dit zouden we samen doen met de 2 Nederlandse meiden die we gisteren hadden leren kennen. Hoe verder we het stadje achter ons lieten hoe mooier de natuur, de mensen en de omgeving werd. Kleine huisjes, spelende zwaaiende kinderen en super mooie bergen met veel groen. Ik dacht echt: “Dag stom stadje Luang Prabang, Hallo het echte Laos”. In vergelijking met Thailand is Laos veel armer. Dit zie je ook echt terug. Maar hierdoor zie je wel nog de echte Laos cultuur. Dit zie je in Thailand niet meer zoveel vind ik mits je echt de natuur in gaat, trekkingen gaat doen of niet toeristische routes neemt. Na ongeveer 30 km kwamen we aan bij de Kuang Si waterfall. Hier is ook een berenopvangcentrum met allerlei beren. Dit was gaaf om te zien. Daarna kwamen we aan bij de waterval. Niet normaal! Dit leek wel aangelegd. Ik vond de Erawan Waterfall in Thailand al op de wildwaterglijbaan van Center Parks lijken nou dit waren ze helemaal. Dit water leek wel zwembadwater zo helder blauw. Ik vond deze waterval echt een sprookje. Door middel van een boom kon je in het water springen en zwemmen. Na het zwemmen zijn we helemaal naar de bovenste waterval geklommen. Hier keek je uit op een super mooie omgeving. Ook waren we halverwege de waterval geweest. Dit mocht eigenlijk niet en er stond duidelijk aangegeven: “Danger do not pass”. Maar we dachten we zijn hier nou toch en we kunnen vast wel een kijkje nemen. Dit ging ook prima alleen je moest niet naar het randje gaan want dan viel je 15 meter langs de waterval naar beneden. Maar lijkt me logisch dat je dit weet toch. Ondanks de “Danger do not pass” waren er voldoende mensen te vinden. Waarschijnlijk als ze er geen hek neer hadden gezet waren mensen niet eens een kijkje gaan nemen. Maar wat niet mag is vaak toch aantrekkelijk haha. Na een paar uur bij de watervallen te zijn geweest zijn we teruggegaan. Onderweg waren we nog even bij een lokaal tentje wat gaan drinken. De frisdrank was hier allang over datum maar dat maakt niet uit. Nick had nog even gevoetbald met wat jongens. De jongens waren allemaal onder de indruk van de trucjes die Nick kon. Eenmaal terug zijn we wat gaan eten en heel erg vroeg ons bed in gedoken. We waren nog steeds moe van de lange reis naar Laos.

Dinsdag 3 maart zouden we rond 09.30 naar Vang Vieng vertrekken. Rond 09.00 uur kwamen Nick en ik beneden om uit te checken. We vroegen hoe laat het busje zou komen. De man vroeg of we het hadden over die van 14.00 uur. Toen hij begreep dat we die van 09.30 bedoelde vroeg hij of we dan niet wisten dat we dan rond 08.30 op zouden worden gehaald bij het Hostel. Ik gaf aan dat niemand ons dit verteld had. De man vertelde dat dit geen probleem was en hij zou iemand bellen die ons kwam ophalen. We werden uiteindelijk, na het nog 5x vragen, rond 10.00 uur opgehaald. We werden bij het busstation afgezet en rond 10.30 uur vertrok ons busje. We zaten met een paar Fransen, Chinezen en Ierse in het busje. Dit was op zich wel gezellig. Na een lange rit van 6 uur door de bergen heen kwamen we aan in Vang Vieng. Helemaal uitgeput hadden we geen zin om lang te zoeken naar een Guesthouse. Nick had uit de Lonely Planet een mogelijke optie iets uit het centrum (waardoor het mogelijk minder prijzig was). Uiteindelijk bleek dit niets te zijn. Ik weet dat het erbij hoort maar na een lange reis, sjouwen met een zware tas, in 40 graden, Guesthouse in en Guesthouse uit blijf ik zwaar vinden. De ene heeft geen airco die het doet, de ander een hard bed, dan weer een douche waar warm water uit moet komen maar wat het niet doet. Hier moet je allemaal op letten. Uiteindelijk hadden we besloten dat ik wat zou gaan drinken met wifi en verder zou zoeken op het internet. Nick zou dan zonder tassen snel wat Guesthouses afgaan. Toen we een klein café zagen bleek dit ook een Guesthouse te zijn. Een super grote kamer met airco, een ventilator, een klamboe, warm water en een enorm grote badkamer. De man vroeg 100.000 kip (ongeveer 11 euro) uiteindelijk hebben we deze kamer voor 80.000 kip geregeld (9 euro). Helemaal happy dus! We hebben wat gegeten, gedoucht en wilden nog een rondje lopen om te kijken wat er allemaal te doen is. Tijdens het rond lopen hadden we besloten een drankje te doen. Dit werden drankjes en uiteindelijk waren we zonder dat dit de planning was beland in een kroeg. Hier hebben we gezellig wat drankjes gedaan en gedanst. Rond 01.30 uur lagen we in bed.

Woensdag 4 maart hadden we een scooter gehuurd. We wilden naar de Blue Lagoon wat schijnbaar leuk moest zijn. Onze scooterrit duurde 7 km en ik heb denk ik nog nooit zo langzaam gereden met een scooter. Dit doordat de wegen hier niet geasfalteerd zijn maar gewoon ouderwets met zand en stenen is. Hierdoor konden we niet harder als 10 km per uur omdat we anders om zouden vallen. De natuur is hier overigens prachtig. Overal mooie bergen en natuur. Aangekomen bij de Blue Lagoon viel dit tegen. Ze hadden van wat water gelegen bij een grot een grote attractie gemaakt. Dit doordat je vanuit een boom kon springen in het water. Het stelde echt niets voor. En het was een grote toeristenpleister. Na een uur hadden Nick en ik ook besloten te gaan. Op de heenweg had ik meerdere bordjes gezien die verwezen naar een grot. Uiteindelijk zijn we een van deze weggetjes ingegaan. We kwamen uit bij een boer die op zijn land een grot had die je kon bezoeken. We kregen een hoofdlampje mee (jammer genoeg niet ons eigen goede hoofdlampje bij) en gingen op avontuur. Letterlijk en figuurlijk aangezien we dwars door zijn land, over eigen gemaakte bamboebruggen (waar we als we met zijn 2e erop hadden gestaan sowieso doorheen waren gezakt) en langs alle koeien moesten. Nick en ik zeiden nog tegen elkaar dat we onszelf erg stoer vonden omdat wij van de toeristische route afweken en ons eigen avontuur aangingen. Bijna aangekomen bij de grot begon ik ineens te schreeuwen en rende ik terug. Ik zag midden op een pad een groene slang met gele strepen. Hij keek mij recht in mijn ogen aan. Nick begon door mijn reactie ook terug te rennen. De slang was waarschijnlijk van mijn geschreeuw net zo hard geschrokken als ik van hem want daarna was hij nergens meer te bekennen. Echter liep ik niet meer zo fijn naar de grot wetend dat het hier waarschijnlijk krioelden van de slangen. Aangekomen bij de grot kon je in een klein plasje afkoelen. Dit hadden we niet gedaan. Voor ons kon je een grot in. Het enigste wat we zagen was een donker gat en ons lampje scheen niet erg ver. Nick wilde het eerst proberen maar zei halverwege na het zien van mogelijke vleermuizenpoep en het weinige licht wat hij had dat hij het niet ging doen. Ik zei super stoer dat ik dan wel naar binnen ging. Toen ik bijna boven was zag ik in eens iets weg kruipen naast me. Dit ding was een enorme dikke grote vieze spin en ik zag zijn poten weg deinzen van mijn verschijning. Ik schreeuwde naar Nick: “Lopen, lopen, lopen! Ik wil eraf! Ik wil eraf!”. Nick moest lachen om mij en dacht dat het allemaal wel mee viel. Hij ging nog een keer naar boven maar toen hij deze spin ook zag wegkruipen wist hij ook niet hoe snel hij beneden moest zijn. Ondanks dat we ons dappere avontuur wel waren aangegaan laten we het echte werk maar over aan de mannen van Discovery Chanel of National Geographic.
In de avond hadden we iets gegeten in ons Guesthouse. Tijdens het eten vloog er iets groots in mijn nek, wat even vast zat in mijn haren en een brandend gevoel op mijn schouder achterliet. Dit was doodeng en ik was best overstuur omdat Nick alleen iets bruins had zien wegschieten. Ik vroeg Nick of het geen vleermuis of iets was. Dit is namelijk super gevaarlijk. Omdat het bleef branden en er een klein donker vlekje in mijn nek zat stelde Nick voor even naar het ziekenhuis te gaan hier. Fijn wat heb ik een geluk dit kan ik er ook nog wel bij hebben. Bij het ziekenhuis sprak er in eerste instantie niemand Engels. Daarna kwam er een dokter die met gebrekkig Engels aangaf dat ik tabletten moest innemen voor een allergische reactie. Nou dit had ik niet want dan was er wel al een grotere lichamelijke allergische reactie geweest. Ik vroeg alleen aan haar of het niet gevaarlijk was en het geen vleermuis was geweest. Ze gaf aan in gebrekkig Engels dat het niet gevaarlijk was. Nou dit moest ik dan maar geloven denk ik. Een ziekenhuis bezoekje hebben we dus ook weer meegemaakt. Hierna zijn we lekker gaan stappen. Echter bizar hoeveel alcohol ze hier in drankjes stoppen. Nick had ik daardoor ook aan hand mee terug moeten nemen. Waar we normaal 10 minuten over liepen, liep hij nu 30 minuten over. Dus had weer veel om hem kunnen lachen.

Donderdag 5 maart wilden we eigenlijk gaan tuben maar Nick was een beetje misselijk. Hierdoor hadden we besloten vandaag nog een dagje rustig aan te doen en morgen te gaan. Verder op de dag begon ik mezelf ook niet lekker te voelen. We lagen beiden ziek op bed. We moesten beiden dicht bij de wc blijven. Mogelijk toch door het eten hier. Het is hier minder ontwikkeld als in Thailand dus we wisten eigenlijk beiden dat het er een keer van moest komen. Wel gek dat je lichaam er pas aan lijkt toe te geven wanneer je een dag rust neemt. Dit was onze eerste dag dat we echt een lui dagje namen. Mijn lichaam dacht hier meteen gebruik van te maken. Ook moest de airco aan blijven op de kamer. Het was de keuze uit wegbranden op de kamer en je nog beroerder voelen of jezelf minder beroerd voelen maar wel verkouden worden. We kozen voor dit laatste. In de middag toen Nick lag te slapen was ik naar de supermarkt gegaan om wat vezelrijk eten te scoren. Dit was nog een heel gedoe omdat ze hier alleen wit brood of rijstgerechten hebben. Uiteindelijk kon ik na lang zoeken bananen, rozijnen, pinda’s en volkoren crackers vinden. Hier moesten we het maar mee doen.

Vrijdag 6 maart voelden we ons na een goede nachtrust en veel vezels gelukkig wat beter. Hierdoor hadden we besloten te gaan tuben. We zouden dit met Mandy (die we al kenden), Chris en Lindsey gaan doen. Dit was echt een geweldig gegeven. Je gaat massaal met zijn alle met een tuktuk en banden naar een punt in de rivier en hier laat je jezelf afdrijven van bar naar bar. In het water gooit een man een touw naar je toe die je aanneemt en zo word je naar de bar getrokken. Na de eerste bar waren Nick en ik door de sterke alcohol en warme zon al erg aangeschoten. Nick was na de eerste bar zijn shirt al kwijt. Bij de 2e bar hebben we lekker gedanst, buckets gedronken en spelletjes gedaan. Een spelletje was dat je op een balk ging zitten met zijn 2e en de ander er met een kickbokshandschoen eraf sloeg. Dit kon ik niet laten. Mandy en ik hadden dit dus ook gedaan. Ondanks dat ik aangeschoten was en mijn evenwicht niet meer zo goed kon bewaken kon Mandy dit gelukkig nog minder waardoor ik bleef zitten haha. Bij de 3e bar hadden Nick en ik wat frietjes met gesmolten kaas gegeten. Heerlijk was dit! Bij de laatste bar moest ik Nick wel 5x roepen anders was hij waarschijnlijk de hele rivier afgedreven. Ik vroeg mezelf nog af waarom we dit niet bij ons in de Maas hadden. Daar zou echt goud geld in zitten. Maar Nederland zou dit nooit toe laten al die dronken mensen die verzuipen haha. Voor 18.00 uur moest je terug zijn anders moest je 2 euro borg inleveren. We waren rond 17.30 gegaan en hadden het toen ook wel echt gehad. We besloten te gaan eten, douchen en weer verder op stap te gaan. Na het douchen leek dit toch niet zo’n goed idee en besloten we lekker ons bedje in te stappen om niet weer onze opgebouwde weerstand kwijt te raken.

Zaterdag 7 maart hadden we lekker een dagje rustig aangedaan. We hadden onze was weggebracht, lekker wat gegeten en gewoon een beetje gerelaxt. Voor morgen hadden we de bus naar Vientiane geboekt. Daarnaast hadden we in de middag een beetje gekeken hoe we verder gingen reizen. We moesten beslissen of we van Laos eerst naar Vietnam of Cambodja zouden gaan. Dit is Cambodja geworden. In de avond hebben we nog even met onze ouders geskypt. Tijdens het avondeten zagen we een enorm grote salamander op de muur. Zo groot had ik ze nog nooit gezien. En daarna zagen we een kei grote vieze vliegende bruine kakkerlak op de muur. Ik heb echt een trauma aan deze beesten. Ik moet hier niets van hebben. Ineens kregen Nick en ik een déjà vu. Mogelijk is dit het beest geweest wat in mijn nek is gevlogen, in paniek is geweest doordat het vast in mijn haren zat en snel heeft weg willen vliegen. Deze vleugels hebben waarschijnlijk een klein brandplekje/wondje achter gelaten op mijn schouder. Het idee erbij was vies. Ik was dan ook snel naar mijn kamer gegaan (Nick: ze rende al gillend naar haar kamer). We hadden onze tas ingepakt en zijn gaan slapen want morgen gaan we weer verder met ons avontuur.