Ubud, Kuta en naar huis

Hallo allemaal,

Dit is het laatste verslag dat ik ga typen over ons 5,5 maand durende avontuur in Zuidoost-Azië. Het zit er alweer op en ondertussen zijn we alweer een tijdje thuis. Eigenlijk is na Myanmar de tijd erg snel gegaan. Waarschijnlijk doordat we vanaf deze periode over de helft zaten. Nadat we mijn ouders hadden gezien zaten we er een beetje doorheen doordat we al zoveel indrukken hadden opgedaan en moe waren van het reizen. Toch is Indonesië één van onze favoriete landen. Op het moment zelf dacht ik dat ik niet meer zo aan het genieten was van Indonesië doordat ik op was en voor mijn gevoel op mijn laatste loodjes teerde. Nu ik thuis ben en terugkijk op Indonesië merk ik dat ik toch nog heel erg genoten heb. In Indonesië was ik mentaal al erg bezig met haar naar huis gaan. Nick begreep dit niet en vond dit een beetje stom want ik was toch nog gewoon hier. De reden dat ik dit deed was vooral om mezelf te beschermen omdat ik vanuit mijn ervaring van Uganda weet dat thuis komen heel moeilijk kan zijn. Het is moeilijk om weer terug te komen in een hele andere wereld dan waar je de afgelopen maanden in geleefd hebt.

Maar nu ik dit verslag typ ben ik weer thuis. Thuiskomen, ik vind het maar een raar gegeven na een lange reis. Vanaf het moment dat je thuis komt stap je weer in je leven alsof je nooit bent weggeweest. Er is thuis niets veranderd maar jij bent wel veranderd door alle indrukken en ervaringen die je hebt opgedaan. Dit gevoel is erg raar en maakt je eerder verdrietig dan blij met het thuiskomen doordat je niet zo goed weet wat je thuis met deze indrukken en ervaringen moet. De eerste weken heb ik mijn gevoel geblokt. Ik denk dat dit ook de reden is dat ik mijn laatste verslagen pas zoveel later typ. Ik wilde er eerder niet mee geconfronteerd worden. Ik was al ruim van te voren bezig met het naar huis gaan, hoe zwaar dit zou worden en hoe ik dit ging doen. Dit doordat ik uit mijn ervaring met Uganda wist hoe moeilijk het kon zijn. Nick snapte dit niet zo goed doordat hij dit nog niet eerder had meegemaakt. Ondanks dat ik dit probeerde uit te leggen moet iedereen dit voor zichzelf ervaren. Nick heeft het erg moeilijk gehad met het weer thuis zijn. Hij heeft heimwee en weet niet meer zo goed waar hij wil zijn. Hij kan zich niet hechten aan het weer hier zijn. Ik denk heel goed te weten hoe hij zich voelt. Zo zijn citaten uit mijn laatste geschreven blog over Uganda op www.suzanvdburg.waarbenjij.nu het volgende: Ik voel me leeg. Als mensen aan mij vragen: “Suzan , hoe was Afrika?”. Dan zeg ik: “Het was leuk” alleen ik voel het niet meer. Dit maakt mij erg verdrietig en ik mis Uganda ook echt heel erg. Ik vraag me hier elke dag af: “Wat ga ik vandaag doen, wat moet ik hier doen?”. Op dit moment heb ik al vaak tegen mezelf gezegd: “Ik moet terug, ik moet terug, ik moet terug!”. En ik weet dat ik daar niet kan wonen maar op dit moment weet ik niet waar ik zou willen wonen.
En ik denk dat dit een beetje beschrijft hoe Nick zich voelt. Waarom ik dit denk en waarschijnlijk zelf niet voel komt doordat ik het een beetje lijk te blokkeren. Ik dacht dat de klap enorm zwaar zou zijn maar ik was juist de eerste dagen alleen maar blij weer thuis te zijn. Ik was blij om iedereen weer te zien, weer de luxe te hebben, lekker eten, een grote leefruimte, mezelf niet te hoeven verplaatsen, niet meer uit een tas te hoeven leven, een heerlijke douche en om alles weer om handen te hebben. Ik vond het heerlijk om weer thuis te zijn. De eerste dagen vroeg ik mezelf dan ook af waar de klap bleef. De dag na thuiskomst had ik al meteen een sollicitatiegesprek op mijn oude werk waar ik meteen ben aangenomen. Ik mocht 10 dagen na thuiskomst meteen beginnen. Het zag er allemaal super uit thuis. Nu ik dit aan het typen ben denk ik dat ik mezelf ook een beetje dwong om alleen naar het positieve te kijken. Hierdoor zou het thuiskomen een stuk makkelijker zijn. Ons avontuur in Zuidoost-Azië leek een droom te zijn en zoals ik uit ervaring wist, leek het of ik nooit was weggeweest. Nick had het hierdoor nog zwaarder want wat hij van binnen voelde leek ik niet te hebben. Toch zit het er wel. Ik heb mezelf in bescherming genomen door er gewoon niet aan te denken. Het is nou eenmaal voorbij en het helpt om gewoon weer actief door te gaan met mijn leven en deze zo druk mogelijk te blijven houden. Ook ontsnap ik eraan door alweer te bedenken waar mijn volgende reis naar toe gaat. Zo betrapte ik mezelf al 2 dagen naar thuiskomst op de app van skycanner waar ik goedkope vluchten voor Uganda aan het bekijken was. Uganda die ik door mijn reis door Azië nog meer ben gaan missen en wat ik heel graag aan Nick wil laten zien. Maar ondanks dat ik mijn best doe om mijn leven hier weer zo normaal mogelijk op te pakken heb ik het toch. Wanneer ik lang in de auto zit en mijn gedachten de vrije gang kunnen gaan merk ik wat ik aan het doen ben. Dan voel ik de leegte, de heimwee en het wennen aan het hier zijn prikken in mijn buik. Het komt met flarden naar boven maar ik laat het niet helemaal boven komen. Ik weet dat ik dan in een depressief zwart gat val waar je niets aan kunt doen. Je moet hier doorheen en accepteren dat je weer thuis bent.

Het was een geweldig avontuur. Ik heb weer vele dingen geleerd en levenservaringen opgedaan die ik de rest van mijn leven meedraag. Zo ben ik zelfstandiger en zelfverzekerder geworden in het ondernemen van dingen. Momenteel kan ik nog niet zo goed van mijn avontuur genieten zoals ik wil maar dit lijkt steeds meer te komen. Het lijkt nu meer een droom als dat het ooit werkelijkheid is geweest. Als mensen vragen hoe het was kan ik weer alleen zeggen “leuk”maar ik voel het niet meer zoals ik het daar voelde. Het reisgevoel is weer weg. Soms lijkt het alsof ik alles vergeten ben. Wanneer ik er aan terug denk voel ik een grote waas die alles door elkaar haalt. Ik kan er nog niet zoveel naar terugkijken zoals ik wil doordat ik dan een hele erge heimwee krijg naar het reizen. De natuur, de mensen, de cultuur, het leven met de dag, geen stress en ga zo maar verder. Ik weet dat dit moment weer komt en deze momenten zijn er steeds meer. Zo gebeuren er steeds meer momenten dat Nick en ik bij elkaar zijn en situaties delen door te zeggen “Weet je nog..”. Ook ga ik weer van al mijn verslagen een boek maken zodat we al onze avonturen keer op keer opnieuw kunnen beleven. Het was een geweldige periode die er voor gezorgd heeft dat ik nog veel meer van de wereld wil zien!

Woensdag 8 juli vertrokken we in de ochtend richting Ubud. We moesten eerst allemaal verzamelen in een restaurant tot de boot aankwam. Toen de boot kwam was ik alvast een plekje gaan zoeken terwijl Nick de tassen aan boord legden. De terugreis op de boot was verschrikkelijk. Het was warm en benauwd op de boot. Ook duurde de boottrip erg lang doordat we eerst langs Gili Air en Lombok moesten. Op het einde hadden we last van hoge golven waardoor ik erg misselijk werd. Aangekomen in Bali werden we met een taxi afgezet in Ubud. We hadden van onze Belgische vrienden die we hadden leren kennen in Myanmar een tip gekregen voor een Guesthouse. We lieten ons hier afzetten en na een beetje afdingen hadden we besloten hier te verblijven. We hadden onze spullen neergezet en waren meteen vertrokken. We hadden een hapje gegeten bij een Mexicaans restaurant en waren gezellig door de winkelstraatjes van Ubud gelopen. De winkeltjes waren erg leuk en we konden zo nog snel wat leuke souvenirtjes inslaan. Na een beetje rondlopen en wat te hebben gedronken waren we terug naar ons Guesthouse gegaan om te gaan slapen. De volgende dag zouden we een scooter huren en de omgeving van Ubud gaan verkennen.

Donderdag 9 juli waren we na een ontbijtje bij ons Guesthouse vertrokken op de scooter richting Monkey Forest. Dit is een bos met tempel waar alleen maar aapjes wonen. Deze aapjes lopen overal. Toen we bij de tempel waren aangekomen hadden we wat bananen gekocht om aan deze aapjes te geven. Toch vond ik deze aapjes niet zo lief en maar agressief over komen. In een tempel zagen we een aapje op een slimme manier een kokosnoot openen. Ook zag ik een aapje, die op de rug van een toerist zat, op de rugzak plassen van deze toerist. Ik vond het een grappig gegeven. Na het Monkey Forest waren Nick en ik doorgereden naar de Elephant Cave. Toen we hier aankwamen wilden vrouwen ons een sarong verkopen doordat je deze moest dragen. Gelukkig weten Nick en ik voortaan dat je deze gewoon gratis bij de ingang krijgt en niet hoeft te kopen. De Elephant Cave was een kleine grot gelegen in een mooie tuin. Het was een grot die aan de buitenkant versieringen had. In de grot stond een Boeddha met kaarsjes. Ook was er een soort van vijver met grote vissen. Nadat we bij deze tempel waren geweest reden we door naar de Tirta Empul Temple. Dit is een tempel waar de Indonesische mensen zich reinigen onder verschillende openingen waar water uitkomt. Zij geloven dat dit heilig water is wat uit een nabijgelegen bron komt. Het water was super helder. Ik wilde ook graag het water in. De lokale bevolking bid bij iedere opening en gooit het water over hun hoofd. Ik vond het een heel mooi gezicht en ritueel. Nadat ik ook in het water was geweest had ik mezelf omgekleed en waren we doorgereden naar de Gunung Lebah Temple. Onderweg kwamen we veel lokale bevolking tegen en reden we door super mooie natuur. Ik blijf scooter rijden zo geweldig vinden. Je kunt door smalle straatjes van bewoners en ontdekt zelf echt het land. De mensen in Bali zijn hindoeïstisch en dit zie je overal terug. Zowel in woningen als in kleding. Aangekomen bij Gunung Lebah Temple moesten we een heel stuk naar beneden klimmen. Tijdens deze klim waren we omringt met mooie natuur en rijstvelden. Dit gaf een heel mooi gezicht. Ook was de tempel erg mooi. In een berg waren allemaal pilaren uitgehakt. Verder waren er overal mooie stenen gebouwen. Toen we naar achteren liepen zagen we dat er een ceremonie bezig was. Allerlei mannen, vrouwen en kinderen zaten gehurkt met bloemen op de grond. Een man riep verschillende gebeden uit. Daarna kwamen mannen met een wit gewaad de mensen zegenen met water. Vervolgens plakten ze iets wits op alle voorhoofden. Ik vond dit heel bijzonder om mee te maken. We hadden mazzel dat we precies op de tijd van deze ceremonie aanwezig waren. Nadat de ceremonie was afgelopen liepen alle mensen, wat voornamelijk vrouwen waren, met mandjes met bloemen en andere spullen erin weer omhoog. Zelfs hele oude mensen klommen alle trappen weer omhoog. Mogelijk dat zij dit iedere dag doen en dit was een hele klim. Na de tempel waren we nog richting wat rijstvelden gereden en vervolgens terug naar ons hotel. In de avond hadden we een hapje gegeten en gekeken hoe we morgen het beste naar Nusa Lembongan konden. Ze vroegen alleen belachelijke prijzen in Ubud. Dus Nick en ik hadden besloten alleen de bus naar de haven in Sanur te nemen en daar een boot te regelen zodat we niet meer opgelicht werden.

Vrijdag 10 juli vertrokken we vroeg in de ochtend richting het reisbureau waar we met de bus zouden vertrekken. We zaten met verschillende reizigers in een bus die allemaal een andere bestemming hadden. Aangekomen in Sanur werden we overal aangesproken voor verschillende boten. We wisten dat de slowboot het goedkoopste was maar toen we die in de haven zagen liggen wilde we toch liever een speedboot die ons in 30 minuten naar het eiland Nusa Lembongan zou brengen. Na even onderhandelen hadden we uiteindelijk een organisatie gevonden die ons voor een goede prijs heen en terug zou brengen met een speedboot. Ook zouden ze ons in Kuta afzetten. Het kost wel meer moeite maar door onze backpack modes nog een keer aan te zetten hadden we 10 euro bespaard. Eenmaal op de boot waren we in 30 minuten bij het eiland Nusa Lembongan. Doordat de zon niet scheen leek het eiland in eerste instantie niet zo mooi. We hadden van te voren een mogelijke homestay opgezocht waar we meteen naar toe gingen. Na een beetje afdingen doordat ze aan het verbouwen waren hadden we onze spullen neergezet en een scooter gehuurd. We waren naar het strand dream beach gereden. Dit was een super mooi strand wat een inham had tussen heuvels. Ook zat er een restaurant en hotel met infinity pool bij. Hier kon je voor een kleine vergoeding een dag komen zwemmen. Dit wilde we morgen gaan doen. In de middag ging gelukkig de zon schijnen. We kwamen er in de middag achter dat alle vluchten rondom Bali gecanceld waren i.v.m. een uitbarsting van een vulkaan op Java. Nick en ik hoopten dat de wind gedraaid zou zijn als wij zouden vliegen. Na een tijdje zonnen waren wat rond gaan rijden op het eiland. Vlak bij dream beach was een klif waar alle golven vanuit de zee tegen aan kwamen. Hier sprongen de golven omhoog. Na hier gestaan te hebben waren we een snorkeladres gaan zoeken doordat we graag met mantra’s wilden snorkelen. Er was op Nusa Lembongan een mantra point. We hadden geboekt bij een man vlak bij onze homestay. In de avond waren we boven op het eiland gaan eten waarbij je over heel Nusa Lembongan uitkeek.

Zaterdag 11 juli werd ik om 05.00 uur in de ochtend wakker van een hele haneninvasie. Ik heb op dit eiland de uitspraak “Haantjes gedrag” leren begrijpen. Wanneer er 1 haan kraait probeert de andere haan hierover heen te kraaien. Dit ging zo hard dat je vanaf 05.00 uur wakker lag en ze stopten hier rond 10.00 uur een keer mee. Oke we gingen dus niet slapen op dit eiland. Rond 08.00 uur moesten we aanwezig zijn voor het snorkelen. Toen we daar aankwamen was de man met wie we gingen ziek. Tenminste dit zei hij. Volgens mij had hij gewoon te weinig mensen voor het snorkelen en verzon hij een smoesje. Het was in ieder geval een hele rare situatie. Hij wilde ons op een andere boot zetten maar dit vertrouwde wij niet. Vervolgens konden we nog bij een andere organisatie bijboeken. We zaten op een klein bootje met andere toeristen. Het was erg bewolkt en de golven waren hoog. Hierdoor werd ik erg misselijk op de boot doordat de zee erg wild was. Aangekomen bij het mantra point sprong ik als eerste met flippers en een snorkel het water in. De zee was erg ruig wat vermoeiend was maar ik zag helaas geen mantra’s. Mogelijk was de zee hier te wild voor. Mantra’s komen op dit punt zodat kleine visjes ze kunnen schoonmaken. Ik vond het jammer dat ze er niet waren. Vervolgens gingen we nog langs 3 punten en langzaam kwam de zon op. Nick en ik vonden het snorkelen rondom Nusa Lembongan het mooiste van onze hele reis. We hebben het mooiste koraal hier gezien. Dit was echt een sprookje met alle verschillende kleuren en het bewegende koraal. Mogelijk komt dit doordat het koraal hier niet was beschadigd door de tsnunami. Ook waren er hele mooie vissen. Na het snorkelen waren we richting dream beach gereden waar we de hele dag lekker aan het zwembad hadden gelegen. In de namiddag waren we nog even het eiland gaan verkennen. Naast Nusa Lembongan ligt nog een kleiner eiland die in verbinding staat met een brug. We waren over deze brug gereden om dit eiland te verkennen. Echter waren de wegen niet zo goed waardoor we na een tijdje terug waren gegaan. In de avond waren we weer uit eten geweest op de heuvel met het mooie uitzicht.

Zondag 12 juli waren we na een nacht slecht slapen door onze lieve hanen vroeg eruit gegaan. Ik heb in de nacht wel 1000 manieren bedacht hoe je een haan kon doden. We hadden wat ontbeten en waren met onze scooter weer vertrokken naar dream beach. Hier hadden we weer de hele dag aan het zwembad gelegen. Dit was zo relaxt. Je keek vanaf het zwembad uit op het strand en de zee. In de avond hadden we gereserveerd bij een wat luxer restaurant wat erg goed scheen te zijn. Nick en ik vonden dit maar tegenvallen. Het was een chaos en de porties waren erg klein. Daarna waren we naar onze homestay gegaan om onze spullen in te pakken. Morgen gingen we weer terug naar Kuta.

Maandag 13 juli vertrokken we in de ochtend met de boot terug naar Sanur. Vanuit daar werden we met een taxi afgezet in Kuta. We hadden van te voren weer 2 nachten vastgelegd bij het hotel waar we bij aankomst in Kuta ook verbleven waren. Het voelde als thuiskomen doordat we er al geweest waren. We hadden in de middag lekker aan het zwembad gelegen en nog een massage genomen bij de massagesalon waar we eerder waren geweest. Daarna had ik ook nog mijn nagels gelakt en hadden we gezellig gekletst met de medewerkers daar. In de avond hadden we een hapje gegeten in het centrum en nog even langs wat winkeltjes gelopen.

Dinsdag 14 juli waren we op tijd opgestaan. Ik besefte meteen dat dit de laatste keer was dat ik naast Nick wakker werd. De volgende keer als ik in bed zou liggen zou ik hier alleen liggen. Dit gaf een raar verdrietig gevoel. Vervolgens was ik meteen gaan luisteren of ik vliegtuigen hoorde. Dit was het geval dus waarschijnlijk konden we vandaag gewoon naar huis. Aan de ene kant wilden we niet naar huis. Aan de andere kant leef je zo naar deze dag toe dat we ook niet wilden blijven doordat er geen vluchten waren. We wilden nu ook gewoon naar huis. We hadden ontbeten en waren nog even naar het strand gegaan in Kuta. Hier hadden we tot 14.00 uur gelegen. Vervolgens waren we nog langs de massagesalon gegaan voor een massage. Na de massage waren we terug naar ons hotel gegaan om te douchen en onze backpacks goed in te pakken voor onze reis naar huis. Rond 17.00 uur waren we nog snel een hapje gaan eten in het centrum. We werden rond 18.00 uur door ons hotel afgezet bij het vliegveld. We konden meteen inchecken doordat we van te voren online hadden ingecheckt. We moesten een bedrag betalen om Bali uit te mogen. Dit vonden we echt belachelijk. Ik moest nog even snel gaan pinnen. Vervolgens liepen we een beetje verloren rond op het vliegveld. We gingen naar huis en vonden dit aan de ene kant erg spannend en leuk maar aan de andere kant wisten we ook dat dit het einde van onze reis betekende. Ons vliegtuig was iets later en we zagen voor het eerst weer een KLM vliegtuig. Dit was leuk. We vertrokken uiteindelijk rond 21.00 uur. We hadden onderweg naar Singapore veel turbulentie. We hadden een tussenstop in Singapore. Hier moest, vanwege veiligheidsoverwegingen van Singapore, iedereen uit het vliegtuig en er weer opnieuw in. Ik vond dit best belachelijk. Wel was het grappig dat we op een vliegveld aankwamen waar wij al eens geweest waren. Nick maakte een flinke blunder door een opmerking over een passagier te maken die ook Nederlands was. Tja na 5,5 maand te kunnen zeggen wat je wil zonder dat iemand je verstaat kunnen we dat nu niet meer maken haha. Eenmaal weer terug in het vliegtuig probeerde we wat films te kijken en wat te slapen.

Woensdag 15 juli zouden we rond 07.00 uur landen. Nick en ik hadden niet tot weinig geslapen in het vliegtuig. Toen we gingen landen vonden we het erg spannend. We wilden zo snel mogelijk richting onze familie. We waren best zenuwachtig om iedereen weer te zien. Onze tassen kwamen redelijk snel. Ik had mezelf voorgenomen om niet te gaan huilen. Toen we naar buiten liepen zag ik dat naast mijn ouders en zusje en de ouders van Nick en zijn zusje en vriend ook al mijn vriendinnen er stonden. Doordat ik mijn vriendinnen niet had verwacht moest ik toch huilen. Mijn ouders en zusje, Nick’s ouders en zusje en vriend en mijn vriendinnen hadden allemaal spandoeken laten maken. Het was fijn om iedereen weer te zien en een knuffel te kunnen geven. We gingen met iedereen aan een lange tafel bij de La Place zitten. Het was grappig om hier te zitten doordat we hier ook nog even waren gaan zitten voor ons vertrek. We hadden aan iedereen onze souvenirs uitgedeeld. Daarna ging Nick mee met zijn ouders en ik met de mijne. Dit was best gek doordat we 5,5 maand dag in dag uit samen waren geweest. We wisten dat dit moment ging komen maar het was wel even raar. Onderweg naar huis leek het net of ik nooit was weggeweest. Alles was zo herkenbaar. De snelwegen, de weilanden en alle auto’s. Voordat we bijna thuis waren was ik nog even het winkelcentrum ingegaan om afbakbroodjes en filet american te halen. Dit had ik gemist. Eenmaal thuis waren al mijn vriendinnen daar. We hadden de hele middag bij gekletst. Ook had ik de top 40 beluisterd waar ik alle liedjes die in de afgelopen 5,5 maand uit waren gekomen niet herkende. Toch grappig hoe je bepaalde dingen helemaal niet mee krijgt aan de andere kant van de wereld. Ook kon ik Loekie weer knuffelen. Ik dacht dat Loekie een stuk dikker was geworden. Dit dacht ik ook toen ik terug kwam uit Afrika. Alle honden en katten waren in Azië een stuk dunner. Toen mijn vriendinnen weg waren ben ik mijn backpack gaan uitpakken en mijn spullen gaan opruimen. Ik probeerde bezig te blijven doordat ik niet wilde slapen vanwege mijn jetlag. Na het eten ging ik rond 21.00 uur naar bed. Ik was denk ik al 30 uur wakker. Ik lag in bed en was blij weer thuis te zijn in mijn eigen vertrouwde omgeving en in mijn eigen bedje. Ik vond het super om iedereen weer te zien, de luxe, het lekkere eten, mijn eigen douche en mijn eigen kamer. Ik vroeg mezelf wel af wanneer de klap van het thuis komen zou komen.

Donderdag 16 juli kwam in de ochtend mijn kapper. Gelukkig kon ze mijn haren onder handen nemen die ze in Phuket hadden verpest haha. Na de kapper moest ik door naar mijn werk waar ik om 13.00 uur een sollicitatie had voor mijn oude groep in de jeugdpsychiatrie. Ik was meteen aangenomen voor een 32 uur contract en mocht over 10 dagen beginnen. Het was fijn om nog even 10 dagen te kunnen wennen aan het weer thuis zijn. Na mijn sollicitatie ben ik doorgereden naar mijn huidtherapeut. Mijn huid was erg verslechterd door het weer en al het eten in Azië. Ik was blij dat deze weer onder handen genomen kon worden. Ik vond het heerlijk om weer thuis te zijn. Mijn haren en huid was weer mooi en ik was weer aangenomen bij mijn oude baan. Mijn geluk kon niet op.

Opvallend is dat als ik in mijn agenda van het jaar 2015 kijk dat je precies het verschil kunt zien van reizen en onze maatschappij. Mijn agenda tussen 2 februari t/m 15 juli is helemaal leeg. Alles daarvoor en erna is helemaal vol gepland. Deze agenda staat voor mij als symbool dat onze maatschappij erg druk is. En hoe fijn het was om in Azië met de dag te kunnen leven en geen stress te hebben. Nu moet ik kijken hoe ik een beetje van mijn leefstijl in Azië kan toepassen in mijn leven hier.

Zo dit was mijn laatste verslag over ons 5,5 maand durende avontuur in Zuidoost-Azië. Iedereen die onze reis gevolgd heeft wil ik bedanken voor al zijn/haar betrokkenheid en lieve reacties. Zoals ik ook na mijn reis in Uganda beschreef en nu weer ga doen weet ik dat er nog vele nieuwe landen en avonturen gaan komen. Misschien niet meer in zo’n lange periodes als nu maar ze gaan er zeker komen. Hopelijk tot snel tijdens een nieuw avontuur!

Liefs,
Nick en Suzan