Yangon, Bago en Kyaiktiyo

Mingalarbar allemaal,

Tjezubé voor jullie lieve berichtjes onder ons vorige verslag. We vinden het leuk om te lezen wie ons allemaal volgt.

Mijn eerste indruk van Myanmar is in één woord geweldig. Wij kwamen hier voor de bezienswaardigheden maar we blijken er zelf 1 te zijn. Iedereen kijkt, zwaait, roept en lacht naar ons. Ze willen allemaal met ons op de foto of maken stiekem foto’s en video’s van ons. Ik voel me af en toe net een beroemdheid. De mensen zijn echt super vriendelijk en behulpzaam. De omgeving van Myanmar is geweldig. Echt nog onaangeraakt. Er zijn overal super mooie gouden zedi’s. We komen het vervoersmiddel paard en wagen nog tegen op de weg. We zien nauwelijks technologie. Er is bijna geen straatverlichting. We komen geen toeristen tegen en we moeten alles zelf uitzoeken doordat er nog vrij weinig toeristische bureaus zijn. Ook zijn er nauwelijks restaurants en word veel eten op de straat verkocht. De mannen lopen allemaal in lange rokken en de vrouwen in kleurrijke jurken. Ze hebben bijna allemaal een soort van gele schmink op hun gezicht waarvan ik denk dat het natuurlijke zonnebrand is. Op het platteland leven de mensen nog in huisjes van stro zonder water- en elektriciteitstoevoer. Ik moet bij de mensen een beetje aan India denken. Je ziet ook veel mensen met de afkomst uit India. Nu is dit natuurlijk ook logisch aangezien Myanmar aan India grenst. Nu ben ik nog nooit in India geweest maar ik denk dat de mensen en de cultuur een klein beetje op elkaar lijken of overeenstemming hebben. Ik vind het in ieder geval geweldig en geniet echt van het land en vooral de mensen. Sommige mensen lijken mij soms een beetje boos/verbaasd aan te kijken maar dit is meer denk ik doordat ze geen houding weten te geven. Wanneer ik naar ze glimlach krijg ik altijd een glimlach of lach terug. Ook roepen mensen soms in 1x uit het niets hallo en beginnen ze te zwaaien. Kinderen lopen voorbij en kijken je nieuwsgierig aan. Wanneer je naar ze lacht, zwaait of hallo zegt beginnen ze te giechelen of lachen, zwaaien of praten ze terug. Iedereen is super behulpzaam en ook al spreken ze geen woord Engels willen ze je allemaal helpen. Ik loop hier continu met een glimlach rond en geniet echt van de mensen. Ik ben benieuwd wat Myanmar ons nog verder gaat brengen maar ik ben verliefd!

Vrijdag 1 mei vertrokken we rond 06.00 uur met een taxi richting het vliegveld. Ons hotel had een ontbijtje voor ons klaargemaakt wat heel lief was. Echter in de taxi kwamen we erachter dat dit droog brood met worstjes en ham was. Aangezien ik geen varkensvlees eet had ik maar besloten iets te halen op het vliegveld. Aangekomen op het vliegveld konden we onze tassen meteen inchecken. Vervolgens waren we een broodje gaan eten. Rond 07.00 uur waren we door de douane heengelopen en rond 08.30 uur konden we boarden. We vlogen met Air Asia en het vliegtuig leek een beetje op een luxe variant van Transavia. Nu vind ik vliegen een beetje spannend waardoor ik het met een goedkopere maatschappij helemaal spannend vind. Gelukkig was alles goed gegaan en binnen anderhalf uur stonden we al op Thaise bodem. Nick en ik moesten hier om lachen en vonden dit bizar. Hoe makkelijk is vliegen wel niet. Zo’n grote afstand en dan maar anderhalf uur. Je wil niet weten hoeveel uur wij in een benauwd busje hebben gezeten om maar een klein beetje verder te komen. Vaak was alleen van plaatsje naar plaatsje al minimaal 5 tot maximaal 17 uur in een bus. Nu hebben we de afgelopen 3 maanden dan ook van Bangkok tot aan Hanoi zo’n 6300 km over land afgereisd. Aangekomen in Bangkok hadden Nick en ik een taxi genomen richting ons hotel. We vonden het maar raar om weer in Bangkok te zijn. Het voelde een beetje als thuiskomen omdat je een keer een beeld had van waar je naar toe ging en wist hoe alles werkte. Aangekomen bij ons hotel hadden we onze spullen op onze kamer gezet en gekeken waar we geld voor Myanmar konden wisselen. Ook wilde we wat eten bij de seven-eleven die we stiekem toch wel een beetje gemist hadden. Een heerlijke tonijntosti en ham- en kaastosti voor een euro, een flesje water voor 20 eurocent en er is van alles aanwezig in de supermarkt. Jeetje wat goedkoop is het in Thailand zeg tegenover alle andere landen waar we tot nu toe geweest zijn. Dit soort dingen viel ons nu pas op. Ook viel ons op hoe vriendelijk en lief de mensen in Thailand zijn en hoe goed ze Engels spreken tegenover alle andere landen. Tijdens het lopen door de stad viel ons ook voor het eerst de echte lokale bevolking op. We konden nu langs de grote stad heenkijken doordat we door onze ervaringen met andere landen wisten we waar we naar moesten kijken. Dit was interessant. Aangekomen bij de bank hadden we meteen geluk. We konden Thaise Bath voor dollars wisselen. Nu moesten dit nieuwe onbeschadigde dollarbriefjes zijn. De jongen achter de balie was super vriendelijk en leek te begrepen wat we vroegen. We waren goed en snel geholpen. In de avond hadden we besloten sushi te gaan eten. Bij ons eerste bezoek aan Bangkok waren we sushi tenten tegengekomen in de grote shopping malls. Hierdoor waren we daar gaan zoeken. Het was alleen dit keer echt super druk in de shopping malls en er leek van alles te doen. Toen kwamen we erachter dat het Labour day was in Thailand. Hierdoor waren er super veel mensen echt massaal en stonden er soms podiums met bandjes. We konden helaas alleen geen all you can eat formule vinden voor de sushi en net toen we het hadden opgegeven kwamen we er 1 tegen. Het was hetzelfde concept als de keer in Phnom Penh in Cambodja. Wij even mazzel! Na ons buikje rond gegeten te hebben waren we lekker naar onze kamer gegaan aangezien we morgen weer verder gaan.

Zaterdag 2 mei hadden we ons ontbijt in het hotel overgeslagen en heerlijk uitgeslapen. We hadden ons om 12.00 uur uitgecheckt en waren gaan ontbijten bij de seven-eleven. We hadden rond 12.30 uur een taxi genomen richting het vliegveld. Hier aangekomen moesten we nog even wachten voordat we konden inchecken. Rond 16.00 uur konden we boarden. Het vliegtuig was hetzelfde als van Hanoi richting Bangkok alleen hier kwam allemaal gekke stoom uit aan de bovenkant. Nick had gelezen dat ze dit deden om de lucht vochtig te houden. Ik vond het maar niets. Het kan toch niet goed zijn om in een rokend vliegtuig te zitten. Na ongeveer een uur en 10 minuten vliegen kwamen we al aan in Yangon. We vonden het een beetje spannend en wisten niet zo goed wat we moesten verwachten. Het enigste wat we wisten was dat ze erg streng waren met VISA’s en geld. Ook moesten we maar hopen dat we het land in werden gelaten. Ik had erg strenge officiers verwacht als douane maar dit viel gelukkig mee. Nick kan niet zo goed dealen met dit soort situaties. Hij wordt dan zenuwachtig omdat hij het zo spannend vind. Hij vond het ook allemaal maar achterlijk van Myanmar. Ikzelf vind het wel iets hebben. De reden dat het allemaal nog zo gaat is doordat Myanmar niet erg ontwikkeld is hierin. We hadden een taxi genomen naar ons hotel. Onderweg viel me meteen op dat alle mannen in lange katoenen rokken lopen. Dit was echt een super leuk gezicht. Ook hadden bijna alle mensen een soort van licht gelige schmink op hun gezicht wat een soort natuurlijke zonnebrand hier is. Dit gaf meteen een hele bijzonde mooie sfeer. Ook zagen we vrachtwagens vol geladen met mensen en veel gouden zedi’s voorbij komen. Ik had de hele taxirit zitten genieten. Aangekomen bij ons hotel kregen we een simpele kamer met een gedeelde badkamer. Echter betaal je hier bijna 20 dollar per nacht voor. Dit is echt bizar aangezien je in de andere landen echt veel minder betaald en dan zelfs nog luxer slaapt. Myanmar is qua hotelkamers nog erg prijzig. Na onze spullen neergezet te hebben wilden we wat gaan eten. Echter er was nergens een restaurant te bekennen. Nu was er ook geen straatverlichting waardoor we niet goed konden zien wat voor eten er op straat verkocht werd. We durfden dit niet aan doordat het er niet echt smakelijk uit zag. Uiteindelijk vonden we een lokaal restaurant. We hadden geen flauw idee wat we bestelden en wat we kregen maar het smaakte op zich prima.

Zondag 3 mei waren we rond 08.30 uur opgestaan voor het ontbijt. Het ontbijt was een verdieping hoger en je keek uit over Yangon wat omringt was met palmbomen. Dit was super mooi maar wat was het hier warm. Ondanks dat het nog erg vroeg was leek het al niet meer uit te houden. Na het ontbijt hadden we gevraagd aan het hotel wat leuk was om te zien omdat we echt geen idee hadden. Het hotel had ons wat tips gegeven. We waren richting een mooie kleine gouden zedi gelopen. Onderweg viel het ons op dat mensen van ons stiekem foto’s en filmpjes maakten. Dit was echt bizar. Ik voelde me er in eerste instantie een beetje ongemakkelijk bij maar ik kon er al vrij snel om lachen. Ik voelde me net een beroemdheid. De mensen leken onder de indruk te zijn van ons. Nu viel het ons ook op dat we geen toerist tegen waren gekomen in het hele stuk wat we hadden gelopen. Sommige mensen zwaaiden naar ons of riepen hallo. Iedereen keek naar ons. Na de gouden zedi waren we naar een grote markt gelopen. Hier was van alles te koop. Na de markt waren we naar de grootste zedi in Yangon geweest met een taxi. Het was heerlijk om even in de airco te zitten. Aangekomen bij deze zedi moest ik een bloesje aan en Nick een lange katoenen rok doordat hij een korte broek aan had. Ik vond dit geweldig en ik moet zeggen het stond hem beeldig. De grote gouden zedi was prachtig. Je ging met een lift omhoog en bovenaan stond in het midden een enorme gouden zedi. Daaromheen was alles versierd met goud en stonden overal kleinere gebouwtjes met Boeddha’s erin. Nu mogen lokale mensen gratis naar binnen en het was zondag. Hierdoor was het er super druk met lokale bevolking. Iets wat wij super leuk vinden. De lokale bevolking zat in de kleinere gebouwtjes te bidden, te zingen, te praten met elkaar of te slapen. Ook waren er super veel kinderen. De mensen leken het prachtig te vinden dat wij er waren en Nick een rok droeg. Echter je loopt in een tempel op blote voeten en de witte stenen waren door de zon gloeiend heet. Hierdoor moesten we soms stukken rennen van gebouwtje naar gebouwtje. Tijdens het rennen verloor Nick zijn rok. Ik schoot hierdoor enorm in de lach waardoor alle mensen om hem heen die dit zagen ook super hard moesten lachen. Wanneer Nick zijn rok goed wilde doen kwam een man hem helpen. Dit was echt super lief. De kinderen van de man namen met hun mobiel foto’s van ons. Vervolgens liepen de kinderen ons achterna en lieten ze ons de foto’s zien. Toen ik samen met hun op de foto wilde werden ze verlegen. Vervolgens waren we naar hun familie gelopen en namen zij foto’s van ons met hun kinderen. Ze vonden dit helemaal geweldig. Na even rondgelopen te hebben waren we richting een park gegaan. Uiteindelijk hadden we besloten terug te gaan doordat het zo warm was. In de avond hadden we een ander restaurantje gevonden waar we noedels hadden gegeten. Nick en ik hadden besloten alleen nog maar vegetarisch te eten aangezien je vaak niet weet wat voor vlees je krijgt. Vaak zie je als je kip besteld de hele inhoud van de kip op je bord verschijnen. Iets wat wij verwende Nederlanders niet zo lekker vinden en liever niet tussen ons eten zien.

Maandag 4 mei wilden we richting Bago reizen. Echter we hadden geen flauw idee hoe. In ons hotel spraken ze niet heel erg goed Engels waardoor we eigenlijk geen flauw idee hadden waar we naar toe moesten. Alleen dat er veel verschillende busstation waren. Nu was het hotel zo vriendelijk om een taxi aan te houden en aan te geven waar we naar toe moesten. Vervolgens zouden ze ons daar wel verder helpen. Hier vertrouwden we maar op. We zaten bijna een uur in de auto (zonder airco wat heel erg warm was) richting het busstation. Aangekomen bij het busstation begonnen allemaal mannen naar ons het woord Bago te schreeuwen. Mogelijk had onze taxichauffeur aangegeven dat we die kant op wilden. Iedereen wilde ons in hun bus hebben en helpen. Dit waren enorm grote lokale bussen die helemaal volgestopt waren. Nick had gehoord dat er ook een lokale mini bus was. Hierdoor liepen we snel daarheen. We moesten 1000 Myanmarse kyat betalen p.p. Ook moesten we voor onze tassen betalen die 2 zitplaatsen innamen. Dus totaal 4000 Myanmarse Kyat (ongeveer €3,30,-). We gingen pas toen de bus helemaal vol zat. Dit gegeven kende ik van Uganda. Daar moest je ook wachten tot de bus vol zat voordat hij ging rijden. Gelukkig zat onze bus redelijk snel vol waardoor we niet heel lang hoefde te wachten. De rit was erg leuk. Er is iemand bij die bij iedere stop schreeuwt waar de bus naar toe gaat en alle mensen zo snel mogelijk in de bus propt. Ook komen er bij iedere stop mensen bij je raam staan om je spullen te verkopen zoals kwarteleieren of drinken. Ook verkopen ze hier een soort van kauwtabak. Dit eten ze echt overal en spugen ze vervolgens overal uit. Dit is echt heel erg vies haha. Alle tanden zijn hier ook zwart/bruin en verrot door deze troep. Ze hebben bepaalde bladeren van een boom waarin ze een soort van witte lijm en tabak doen. Dit stoppen ze vervolgens in hun mond, kauwen hierop en spugen het na een tijdje uit. Wanneer je ze vraagt of het gezond is dan geven ze aan dat dit is. Roken gaat namelijk over de longen en het lichaam gooit deze troep er allemaal zelf uit. Oke klinkt logisch maar ze denken er niet over na dat die zooi ook door het hele lichaam moet haha. Na een busrit van 2 uur kwamen we aan in Bago. We hadden op Tripadvisor gekeken voor een mogelijk hotel. Toen we de bus uitstapten stonden vele mannen voor ons om een hotel aan te bieden. We gaven aan dat we naar het San Fransico hotel wilden. Een man zei dat deze vol was en we naar een andere moesten. Nick gaf aan dat hij had gebeld en dit niet het geval was. Toen zei de man: “Dat klopt en ze hebben mij gestuurd om te vertellen dat ze vol zijn”. Toen wisten we dat hij loog omdat we helemaal niet gebeld hadden dus dat was wel grappig. Aangekomen bij het San Fransico hotel bleek het hele hotel leeg te zijn. De kamers waren prima en we waren meteen vertrokken om de omgeving te verkennen. We hadden een fiets gehuurd en wilden naar verschillende zedi’s en Boeddhabeelden gaan. We wilden eerst dollars omwisselen voor Myanmars geld. Bij de bank namen ze een 100 dollar briefje niet aan omdat de neus van de persoon erop een klein beetje beschadigd was. Dit was ons nog niet eens opgevallen terwijl we ze zo goed hadden gecontroleerd haha. Bijzonder hoe streng ze hierop zijn. Geld is geld toch? Fietsen door Bago was erg leuk. Overal riepen mensen ons en zwaaiden ze. Bij de zedi wilden weer verschillende mensen met mij op de foto haha. Op een gegeven moment wisten we niet welke kant we op moesten en waren we op de kaart aan het zoeken. Iedereen wilden ons helpen. Na mooie zedi’s en Boeddha’s te hebben gezien waren we teruggegaan. In de avond waren we een hapje gaan eten bij een lokaal restaurant. Het was pikkedonker op de straat doordat er geen straatverlichting was.

Dinsdag 5 mei waren we rond 09.00 uur opgestaan zodat we op tijd konden vertrekken richting het Monastery. We hadden de fiets gepakt en de vrouw van het hotel had op een papiertje in hun taal en lettergebruik opgeschreven waar we naar toe moesten. Onderweg hadden we dit meerdere keren aan verschillende mensen laten lezen. Iedereen was erg behulpzaam. Aangekomen bij het Monastery was het een gebouw met hele lange gangen. We zagen verschillende Boeddha beelden staan en de kamers waar de monniken mogelijk sliepen. We zagen grote keukens waar de lunch voor de monniken werd klaargemaakt. De rijst werd gestoomd. Dit waren grote ijzeren kokers waar warme lucht in gehouden werd. De warme lucht kwam van het vuur eronder vandaan. Monniken eten alleen om 06.00 uur in de ochtend (ontbijt) en om 11.00 uur (lunch). In de avond eten ze niets meer. In de eetzaal stonden veel kleine ronde tafels op de grond. Deze werden voor 11.00 uur gedekt. Om 11.00 uur werd er op een gong geslagen. Alle monniken kwamen door de gang gelopen met een pot in hun handen. Deze pot werd gevuld met rijst wat mensen konden doneren. Vervolgens namen ze plaats op de grond aan de tafeltjes. Voordat ze begonnen met eten gingen ze in koor bidden. Dit was een bijzonder gezicht. Na het Monastery waren we teruggefietst en hadden we onze spullen gepakt. We wilden richting Kyaiktiyo. We werden achterop een scooter met onze zware tassen naar het busstation gebracht. Hier moesten we aan de kant van de weg wachten op een lokale bus. Eenmaal in de bus bleek de bus vol te zijn. Echter konden er in het gangpad nog stoelen worden uitgeklapt. We zaten gezellig in het midden achter elkaar tussen de lokale mensen in. Na ongeveer 3 uur kwamen we in Kyaiktiyo aan. Voor een slaapplek moet je naar het basecamp. We werden met een soort tuktuk vrachtwagentje naar het basecamp gebracht. Hier werden we afgezet bij een Guesthouse. We wilden kijken naar de kamer maar vonden de kamer erg klein voor het geld wat ze vroegen. Hierdoor hadden we besloten verder te zoeken naar een hotel uit de Lonely Planet. Hier aangekomen kregen we een kleine bungalow toegewezen. We hadden onze spullen neergezet en waren meteen doorgegaan naar de trucks die naar de Golden Rock gaan. Dit was echt een super leuk gegeven. Er waren hele dunne kleine lange banken achterin een vrachtwagen gezet. Hier werd je met super veel mensen in gepropt. Je zat nog net niet op elkaars schoot. De truck moest helemaal vol voordat ze gingen rijden. Wij zaten met alleen maar lokale mensen in de vrachtwagen. Dit resulteerde op een hoop gegiechel. Toen de vrachtwagen helemaal vol zat reed hij naar boven. Hij reed echt hard. Ik zei onderweg tegen Nick dat ik me net een vluchteling voelde die zich hutje mutje moest verstoppen in de achterbak van een truck. Naar mate we hoger gingen werd het uitzicht steeds mooier. Heel erg mooi berggebied. Aangekomen bij de Golden Rock zagen we, zoals de naam al zegt, een grote gouden rots op een klif staan. Mensen waren overal rondom de rots aan het bidden en mannen waaronder monniken liepen op de steen af om hem aan te raken, te bidden en foto’s er bij te nemen. Voor de rots stond een bordje dat vrouwen niet naar de gouden rots mochten. Zij moesten achter een hek blijven staan. Dat vond ik maar bijzonder. Niet dat ik die rots per se wilde aanraken maar vond het maar oneerlijk voor alle vrouwen waar de rots wel erg belangrijk voor was. Nick was wel even gaan kijken bij de rots. Hij zag dat de mensen gouden blaadjes op de rots plakten. Na even rondgelopen te hebben en van het uitzicht genoten te hebben waren we teruggegaan omdat om 18.00 uur de laatste truck naar beneden ging. Op de terugweg zag ik dat er achter mij stiekem foto’s van mij werden gemaakt. Wanneer ik om keek zag ik dat ze net deden of ze foto’s van de bomen maakten. Vervolgens toen ik wegkeek zag ik dat ze weer foto’s van mij aan het maken waren. Toen ik glimlachte durfde ze pas een goede te nemen van mijn gezicht en liet ze de foto zien op haar telefoon. Het werd met het naar beneden rijden al langzaam donker en we zagen hele mooie sterren tevoorschijn komen onderweg. In de avond hadden we wat gegeten en waren we snel gaan slapen naar een drukke dag met veel indrukken.

Woensdag 6 mei waren we rond 08.30 uur gaan ontbijten. We hadden in de ochtend rustig aangedaan en hadden rond 12.00 uur uitgecheckt. We wilden vandaag richting het Inle lake gaan. Hiervoor moesten we eerst terug naar Bago en vervolgens verder reizen. Ik denk dat je weer terug moet omdat er nog niet overal goede wegen zijn. Wij vonden dit niet erg omdat we anders toch eerst terug naar Bago waren gegaan. Als je namelijk van Kyaiktiyo richting Inle lake zou gaan kwam je onderweg langs een gebied waar het momenteel onveilig is. Toen we op de bus aan het wachten waren was er een klein kindje die super hard moest huilen, niet naar ons wilde kijken en zich wilde verstoppen achter haar moeder. Een man gaf aan in gebrekkig Engels dat ze bang was doordat ze nog niet of weinig toeristen had gezien. Ze vond ons eng door hoe we eruit zagen. Ik had gevraagd welk snoep de kinderen hier lekker vonden en had wat lolly’s gekocht. Ik had het kindje een lolly gegeven. Hierdoor heeft ze een positieve ervaring met een toerist waardoor ze misschien de volgende keer minder bang is. We kwamen rond 15.30 uur in Bago aan na een busrit met mooie muziek. Ze hebben hier in alle bussen een televisie hangen waar ze Aziatische muziek op afspelen met clips en de tekst eronder. Het lijkt en beetje op karaoke. Echter de muziek is hier echt verschrikkelijk. Wij vinden het net kattengejank. We moesten nog een paar uur wachten omdat onze nachtbus pas rond 18.00 uur richting Inle Lake vertrokken. We hadden een tuktuk richting een supermarkt genomen. Deze tuktuk’s rijden gewoon op de hoofdweg en door je hand op te steken kun je overal in- en uitstappen. Best een handig systeem. Nadat we wat hadden gekocht bij de supermarkt wilden we terug richting het busstation. Echter sprak de tuktukchauffeur en niemand in de tuktuk Engels. Na naar bussen gewezen te hebben, te wijzen naar het busstation en van alles uitgebeeld te hebben leken ze ons uiteindelijk te begrijpen. Iedereen was echt super behulpzaam en alle mensen in de tuktuk probeerden mee te raden waar we naar toe moesten. We hadden voor het busstation nog iets gegeten in een klein lokaal restaurantje wat helemaal leeg was. De mensen vonden het volgens mij helemaal geweldig dat wij in hun restaurantje aan het eten waren. We zagen dan ook verschillende gezichten voorbij komen om naar ons te kijken. Rond 18.00 uur vertrokken we met de bus richting Inle Lake. Dit was gewoon een normale schoolreisjes bus, zoals ik ze altijd noem. We zouden over 10 uur aankomen in Inle Lake. Hoe ik in deze bus een oogje dicht moest gaan doen wist ik nog niet.

We vinden onze eerste dagen in Myanmar geweldig en zijn benieuwd wat de rest van Myanmar ons nog gaat brengen.

Liefs,
Nick en Suzan