Vientiane, Pakse en Don Det

Sabaidee allemaal,

Iedereen bedankt voor alle leuke reacties onder ons vorige verslag. We blijven het leuk vinden om te zien wie ons allemaal volgt. We zijn begonnen aan ons laatste avontuur in Laos en zullen hierna verder reizen naar Cambodja. Het zuiden van Laos vonden we het allermooiste stukje van Laos.

Zondag 8 maart zouden we rond 08.30 uur vertrekken richting Vientiane. Uiteindelijk werd dit natuurlijk 09.30 uur. En ik denken dat ik thuis altijd overal te laat ben. Dit ben ik ook wel maar niet langer als het onschuldige “Brabantskwartiertje”. Na een busreis van ongeveer 3,5 uur kwamen we aan in Vientiane. Vientiane is de hoofdstad van Laos en is niet te vergelijken met de rest van de plaatsen die we gezien hadden in Laos. Vientiane deed ons meer denken aan de arme versie van Chiang Mai. Een grote stad, veel verkeer, heel veel gebouwen en hotels. Ook vond je hier meer luxere eettentjes. We zagen tijdens ons verblijf hier in Laos voor het eerst weer een stoplicht(niet dat die gebruikt werd). Na de busreis zijn we naar een café gelopen voor wifi. Vanuit daar zouden we naar een straat gaan met de meeste Guesthouses. Bij het tweede Guesthouse was het al raak. Een super zacht bed (hierdoor wilde ik hier graag verblijven), airco en een douche met warm water. Als het kan zijn dit toch wel een beetje de normen die we willen voor een kamer. In de avond hadden we een pizza gegeten die uit een echte steenoven kwam. Dit was smullen dus. Daarna zijn we over de night market gelopen. Deze was echt super groot tegenover alle andere night markets die we gezien hadden. De night market lag aan de Mekong River. Aan de andere kant van deze rivier lag Thailand. We hadden even naar Thailand gezwaaid en zijn toen weer terug gegaan naar ons hotel. Op onze kamer hing een kleine televisie aan de muur. Nu hadden we dit wel vaker op onze kamer maar nog nooit aangehad. Alleen we ontdekten dat op deze televisie filmzenders zaten. Hier hadden we in de avond meteen gebruik van gemaakt.

Maandag 9 maart waren we eerst gaan ontbijten. Na het ontbijt hadden we de sleeping bus naar Pakse (650 km richting het zuiden) geboekt. Daarna wilden we naar een lokaal zwembad. Dit omdat het warm was en er gewoon niets te beleven was in Vientiane. Je kon een fiets huren om de stad een beetje rond te fietsen. Dit hadden we al eens geprobeerd met deze warmte in Ayutthaya en dat was leuk maar geen succes. Dus wij kozen voor het zwembad. Dit zwembad was een lokaal zwembad vol met lokale kinderen. Mogelijk dat ze met school hier waren, allemaal spijbelden of gewoon niet naar school gingen. Dit was een leuk gezicht. Er waren geen badmeesters te zien. Vooral de jongens sprongen op elkaar of duwde elkaar in het water wat steeds net goed ging. Nick en ik verbaasden ons hierover. Na even gelegen te hebben waren we gegaan. Dit doordat we er niet echt konden relaxen en het water gewoon lauw was door de warmte hier. We hadden ons opgefrist, zijn wat gaan eten en hadden gewoon weer een filmavond gehouden.

Dinsdag 10 maart hadden we met ons Guesthouse geregeld dat we voor een kleine vergoeding tot 15.00 uur in onze kamer konden blijven. We waren wat gaan ontbijten en naar Patuxai gegaan. Dit is een soort van kopie van de Arc de Triomphe in Parijs. Doordat Laos een kolonie was van Frankrijk herkennen we sowieso veel dingen van Frankrijk terug. Croissants, baguettes, jeu de boules en nu dit. Bij de Patuxai waren we helemaal naar boven geklommen. De rotonde was echter niet zo chaotisch als in Parijs en hier een stuk groter maar we snapten dat het op de Franse versie moest lijken. Alleen in de Arc de Triomphe (van wat ik mij herinner) moest je met smalle trappetjes naar boven. Hier had je 3 verdiepingen en ongeveer op iedere verdieping stonden super veel kraampjes met souvenirs en zo. Nick en ik hebben hier van alle landen die we gaan bezoeken een vlag gekocht zodat we deze op onze backpack kunnen naaien. Na de Patuxai zijn we ons gaan opfrissen, wat gaan eten en rond 18.00 uur zouden we worden opgehaald voor de sleeping bus naar Pakse. Natuurlijk werd dit, zoals we nu onderhand gewend zijn, 19.00 uur. Rond 19.00 uur moesten we naar een bus lopen die vlak voor ons hotel was gestopt. Echter de chauffeur was nergens te bekennen en de deur was open waardoor alle kou eruit ging en de muggen erin. Nick had het even helemaal gehad met het lange wachten en dit soort acties. Ik hoorde hem alleen maar zeggen: “Stomme loempia vreters met hun domme gedrag. Waar is die verrekte opgerolde loempia nu weer” enzovoort haha. Dat ik hier alleen maar om moest lachen hielp er niet echt aan mee. We werden samen met wat andere backpackers naar het busstation gebracht. Dit was trouwens echt een leuk gegeven. Er was geen verlichting, er zat volgens mij geen structuur in het parkeren van deze bussen en alle sleeping bussen leken wel op rijdende discotheken. De bussen hadden felle kleuren en overal knipperende lampjes. We werden afgezet bij onze discotheek en de tassen werden in het bagageruim gepropt. Eenmaal in de bus moesten we een trap op en stonden er geen stoelen maar allemaal bedjes. Met de nadruk op (bed)jes. Het was een super leuk gegeven dat ze hier de sleeping bus echt letterlijk nemen alleen waren de bedJES zo’n 1.60 meter lang en zo’n 90 cm breed denk ik. Dit was nog een hele opgave om hier met zijn 2e in te gaan slapen. Toch was het denk ik nog steeds beter als 10 uur in een stoel. Naast ons lag een best wel stevige Aziaat kei hard te snurken. Echt wat voor een geluid daar uit kwam. Ik wist niet dat een mens zo’n geluid kon produceren. Deze man had heerlijk geslapen aangezien ze hier gewoon sterke slaapmedicatie nemen. Je kunt hier alles gewoon kopen in de apotheek zoals ritalin, slaapmiddelen of eigenlijk alles wel waar je bij ons een recept voor nodig hebt. Voordat we vertrokken kwam er ook een mannetje met een emmertje met allerlei medicatie de bus in om te vragen of iemand nog iets wilde kopen. Echt bizar haha.

Woensdag 11 maart kwamen we rond 07.00 uur na een rit van ongeveer 10 uur, vele hobbels, spierpijn en niet veel slaap aan in Pakse. Aangekomen op het busstation in Pakse kwamen meteen allerlei mannen (we waren nog niet eens helemaal wakker) de bus in gelopen en begonnen te roepen waar we naar toe moesten. Ik dacht (met een klein ochtendhumeur): “Hallo ga even lekker weg of zo stelletje druktemakers als ik jullie nodig heb kom ik wel naar jullie”. Dit was een beetje opdringerig en raar vond ik. Ik gaf ze ook geen aandacht en liet duidelijk merken dat ik er langs wilde om de bus uit te gaan. We hadden een tuktuk genomen naar het centrum en werden afgezet bij een restaurantje. Hier was ik even gaan zitten met de tassen zodat Nick kon gaan kijken voor Guesthouses. Alle Guesthouses zaten nog vol (het was vroeg) en zeiden dat we rond 11.00 terug moesten komen. Fijn, dus nog 3 uur wachten. Ik was echt heel erg moe en had nog wel even willen liggen. Ik was nog een andere kant uitgelopen en daar was een Guesthouse meteen vrij. Wel voor 30.000 kip (3 euro) meer als we wilden uitgeven maar we waren zo moe dat we dachten we nemen hem zodat we lekker kunnen slapen. We hadden tot 11.00 geslapen en zijn toen naar een goedkopere Guesthouse gegaan en hadden voor de volgende dag daar een nacht geboekt. We hadden deze dag gebruikt om te kijken wat er allemaal te doen was in Pakse. Dit was niet veel en Pakse was eigenlijk best wel een afgestorven stad. We hadden besloten morgen een tour te gaan doen en de dag erna door te gaan naar de 4000 Islands. Even doorbikkelen qua reizen maar langer hier blijven had voor mij ook niet gehoeven. In de namiddag zijn we naar een groot gouden Boeddha beeld geweest op de berg. De taxi’s zijn hier overigens weer geweldig. Een motor met een klein karretje ernaast. Normaal zie je deze alleen met een fiets ervoor en nu een motorvariant. Nick en ik pasten er samen net (eigenlijk net niet) in. De man bracht ons naar de berg. Hier moesten we zelf nog ongeveer 520 steile treden (ik heb ze geteld op de terugweg) naar boven. Dit was een hele klim maar eenmaal boven was het uitzicht het helemaal waard. Ook stond er een tempel en super veel andere kleine gouden Boeddha’s. Nick wilde deze tempel niet in maar ik wel. Toen ik deze tempel inliep zag ik dat er een monnik in het midden zat. Ik wilde achterin gaan zitten om de tempel van binnen te bekijken. Alleen de monnik vroeg of ik voor hem wilde gaan zitten. Dit deed ik. Eenmaal voor de monnik pakte hij mijn arm en deed er een zelf geweven bandje om. Terwijl hij dit omdeed leek hij te bidden. Aan het einde zei hij “Good Luck”. Ik vond dit heel erg bijzonder. Uiteindelijk is Nick ook naar binnen gegaan. Echter wist Nick niet dat je niet met je voeten richting de Boeddha mag gaan zitten. De monnik keek eerst even vreemd toen Nick zo ging zitten. Maar vervolgens begreep hij volgens mij wel dat Nick dit niet wist. Ook Nick kreeg een bandje om. In de avond kwamen we een taartenshop tegen. Dit vond ik erg frustrerend want ik was al weken bezig om feestartikelen voor Nick’s verjaardag bij elkaar te zoeken. Echter was er bijna niets te vinden. We hadden samen een taart gekocht voor zijn verjaardag. Rond 00.00 uur riep ik dat Nick van zijn kamer naar beneden mocht komen en had ik 2 kaarsen die 24 aangaven erin gestoken. Nick blies deze uit en we hebben samen met de familie van het Guesthouse een stukje taart gegeten.

Donderdag 12 maart was Nick jarig. Ik had de hele kamer bezaaid met ballonen. Dit was echter nog een heel gedoe geweest omdat Nick voor geen mogelijkheid in slaap leek te vallen. Ik had de wekker om 02.00 uur gezet en ben vervolgens heel zachtjes alle ballonen uit de kast gaan halen. Deze had ik gisteren al opgeblazen en in de kast verstopt toen Nick een kopje koffie was drinken. Nick vond het erg leuk om wakker te worden met een versierde kamer en had gelukkig geen enkel vermoeden gehad. Na deze verassing hadden we snel onze spullen gepakt en waren we vertrokken naar het andere Guesthouse. We werden hier rond 08.00 uur opgehaald voor de Bolaven Plateau tour. We gingen eerst naar de Tad Fan Waterfall. Je keek uit op een 130 meter hoge waterval. Dit was de langste waterval van Zuidoost-Azië. Nick had op zijn rugzak wat balonnen vastgemaakt. Deze hadden we eraf gehaald en aan wat kinderen gegeven waar we langs kwamen. Hoe blij en enthousiast deze kinderen werden van een ballon. Dit geeft zo’n goed gevoel en ik blijf de dankbaarheid van deze kinderen voor een ballon zo bijzonder vinden. Na de waterval gingen we naar een koffieplantage. Hier lieten ze koffiebomen zien en materialen die ze gebruiken om koffie te produceren. Ook andere bomen stonden hier zoals een kaneelboom. Als je aan de bladeren rook dan rook je gewoon kaneel. Na de koffieplantage gingen we naar een village. Dit was echt super gaaf. Echt kriebeltjes in mijn buik om te zien hoe sommige mensen nog leven. Deed me een beetje denken aan Uganda. Rood zand, hutjes op palen, mensen die zich buiten aan het wassen waren met een doek om en overal liepen kippen en varkens. Gewoon echt back to basic. Ik vind het zo bijzonder dat er nog steeds mensen zo leven. Ik kan het me soms haast niet voorstellen. Kenmerkend van deze village was dat ze hun eigen doodskisten bouwden. Deze zagen we staan in een hutje aan het begin van the village. Wanneer ze deze hebben gemaakt bewaren ze deze onder hun huis. Ook rookten deze mensen tabak uit een grote bamboestok. Dit zag er niet gezond uit. Ook zagen we gewoon jonge kinderen dit doen. Hier schrokken Nick en ik wel een beetje van. De kinderen in the village wilden allemaal met ons op de foto en vonden dit helemaal geweldig. Voordat we the village verlieten kwam er een super lief oud klein vrouwtje met een bananentros aangelopen. Ze wilde deze heel graag voor 5000 kip (50 cent) verkopen. Dit hadden we gedaan. De vrouw bedankte ons meerdere keren. Na the village gingen we naar de Tad Lo Waterfall waar we hadden geluncht. Na de lunch reden we door naar een village waar de mensen deden weven. Dit verkochten ze vervolgens weer. Hier was ook een hutje gebouwd als museum waarin je materialen en foto’s kon zien van de mensen vroeger uit het dorp. In dit museum zat een monnik super stil. Ik schrok me kapot doordat ik al een tijdje door dit hutje liep en hem ineens zag zitten. Ik dacht zuiver dat deze man niet echt was. Hij zat met zijn ogen open en leek niet te ademen. Nick dacht dat hij gewoon in trance zat en dat ze dit gewoon goed kunnen. Ik geloof het nog steeds niet en wil dit nog opzoeken. Ik kan hier alleen niets over vinden. De mensen hier kunnen geen Engels dus had het niet kunnen vragen. Terug van de tour zijn we voor de verjaardag van Nick gaan eten bij een hotel waar het restaurant op het dak was. Hierdoor hadden we tijdens het eten een super mooi uitzicht. We hadden gekookte aardappelen, groente en kip met champignonroomsaus besteld. Dit was heerlijk en wat hadden wij deze gekookte aardappelen gemist.

Vrijdag 13 maart (geschreven door Nick) werden we om 8:00 en jawel op tijd opgehaald voor de reis naar de 4000 eilanden. We kwamen in een oude bus terecht waar niets mis mee was zou je denken. Helaas was dit wel het geval. Op de plek waar Suzan ging zitten(raamkant) lekte in eerste instantie druppeltjes water. Dit kwam waarschijnlijk door de airco. Naar mate we langer in de bus zaten werden de druppeltjes, druppels en kon Suzan hier niet blijven zitten. Na wat onenigheid met de chauffeer kreeg ik een rode plasticstoel en kon ik in het gangpad gaan zitten. Suzan kon hierdoor aan de binnenkant gaan zitten waar ook nog eens de leuning van kapot was. Hoe dichterbij we bij de 4000 eilanden kwamen, hoe meer water er naar beneden kwam. Soms leek het gewoon of er een kraan open stond haha. Je zou de natuur bijna vergeten. Wat blijft het schitterend om naar buiten te kijken. We tikken elkaar onder het reizen dan ook veel aan om elkaar de mooie dingen aan te wijzen. Zo zag Suzan huisjes gemaakt van zand. Verder zie je veel groen maar ook veel landbouw waarop je de mensen ziet werken in deze warme temperaturen. Het is hier namelijk elke dag rond de 38 graden. Eenmaal aangekomen moesten we nog 500 meter lopen voordat we met de ferry naar Don Det konden gaan. De ‘ferry’ was niks anders dan een oude sloep met een kleine motor achterin. Toen we aangemeerd waren in Don Det is Suzan gaan zitten in een restaurant met onze tassen en ben ik op zoek gegaan naar een Guesthouse. Ik liep naar het eerste Guesthouse en vroeg naar de prijzen. Deze vrouw gaf aan dat de kamer 150.000 kip was. De volgende was ook 150.000 kip. Nu begon ik te onderhandelen. Ik zei dat de vorige 150.000 was met een veel mooiere kamer(helemaal niet). De man zei gelijk dat ik deze kamer voor 140.000 kip kon krijgen. En zo gebruikte ik deze methode meerdere keren en heb ik er in totaal 50.000 kip (€5,-) vanaf weten te halen. We zijn op de kamer wat gaan afkoelen en zijn daarna het eiland gaan verkennen. Toen het donker werd zag Suzan in eens een paar vliegen onder onze lamp wat er steeds meer werden. Zoveel dat ik naar het raam liep om naar buiten te kijken. Ik maakte het gordijn open en schrok me rot. Ik begon in paniek te schreeuwen dat ik morgen van dit eiland af wilde en dat ik naar huis wilde. Suzan begon me uit te lachen en nam zelf een kijkje. Ook zij zag zo’n 100.000 vliegen zowel buiten als bij de lamp als tegen het raam. Nou lachte ze me hierna nog steeds uit maar schrok zelf ook wel. Onze deur sloot niet goed waardoor deze insecten door een kier allemaal onze kamer binnen kwamen. We hadden zo snel als we konden de klamboe opgehangen. We hadden onze zware tassen tegen de deur aangezet en de kieren met plankband afgeplakt. Wat een teamwork. Daarna wilde Suzan gaan douche. Net voordat ze eronder wilde stappen viel op het hele eiland de stroom uit. Donker, donker en nog eens donker. We hadden onze lampjes tevoorschijn gehaald en waren naar de restaurants gelopen waar we hadden gegeten doormiddel van kaarsjes op tafel. Voordat we hadden afgerekend ging gelukkig de stroom weer aan waardoor we heerlijk op onze airco kamer konden slapen.

Zaterdag 14 maart hadden we besloten te gaan fietsen naar het andere eiland Don Khon. We hadden goed ontbeten en veel water ingeslagen. Het was echt super mooi om rond te fietsen op Don Det en Don Kohn. Super veel groen, hele mooie natuur en leuke lokale bevolking in houten hutjes op palen. De wegen waren iets minder (zandwegen met overal stenen) maar dat hield ons niet tegen. Na een uur fietsen en het missen van de afslag van de waterval waar we naar toe wilden gaan kwamen we aan bij het einde van het eiland Don Khon. Hier was een view point. We keken uit op de rivier en verschillende eilandjes. Echt heel mooi en wat een rust. Even bijkomen in de schaduw aangezien de brandende zon er voor gezorgd had dat we doorweekt waren en weer terug naar de waterval. Toen we bijna bij de waterval waren konden we de waterval al in de verte horen. Wanneer we bij de waterval stonden begrepen we waarom. Het vele water viel aan meerdere kanten met een grote kracht van de rotsen af. Ik denk dat als je in deze waterval valt ze je nooit meer terug vinden. Na hier even te hebben gezeten zijn we teruggefietst. We hadden in ongeveer 3,5 uur 18 km gefietst en dit op zandwegen met stenen. Ik was trots op mezelf. In de avond zijn we een hapje gaan eten en heb ik de lekkerste noedelsoep met kip ooit op. Daarna zijn we vroeg ons bedje ingedoken want morgen gaan we kajakken.

Zondag 15 maart moesten we om 08.00 uur verzamelen bij het tourist centrum waar we geboekt hadden. Eerst kregen we een ontbijtje om vervolgens bij het water te verzamelen. We gingen met 3 gidsen en een groep van 16 man. Nick en ik hadden het kajakken snel onder de knie en gingen als een van de snelste de rivier over. Wat was dit schitterend. De Mekong River was hier echt breed, overal zag je bomen en planten midden in het water en soms moest je om een koe heen kajakken. We zagen vissersbootjes en kinderen die aan het spelen waren in de rivier. Na een tijdje kajakken gingen we aan land. We liepen vanaf hier naar een waterval. Hier waren we even in het water geweest. Hierna liepen we over het platteland terug naar de rivier. We konden hier even zwemmen en hadden wat geluncht. Toen gingen we het water weer in. Hier was een kleine stroming en we moesten ons best doen om de juiste kant op te gaan en niet om te vallen. Na deze stroming kwamen we uit op de vlakte waar we gisteren op hadden gekeken vanaf het view point. Dit was dicht bij de Cambodjaanse wateren. Hier leven zoetwater dolfijnen. Deze hadden we helaas niet gezien. Ik was lekker plat gaan liggen en al drijvend lag ik te genieten van het zonnetje. Echter bleven de gidsen hier echt een uur zoeken naar dolfijnen. Deze dolfijnen konden mij na een tijdje gestolen worden. Ons drinkwater was lauw, de zon brandde erg hard, ik had het warm en wilde graag door. Toen we eenmaal verder gingen kwam het zwaarste stuk. Niemand kon ons vertellen hoe lang het nog kajakken was (spreken geen woord Engels). Nick en ik waren kapot. Onze schouders deden zeer, we waren moe en hadden pijn aan onze handen. Na een uur kajakken vroegen we ons af hoe lang we nog moesten. Ook gingen de gidsen steeds van links naar rechts en snapten ze volgens mij niet dat een rechte lijn veel korter is dan zigzaggend. Na een tijdje kwamen we aan bij de plek waar we moesten zijn. Hier moesten we de zware kajak naar boven tillen en vervolgens in een vrachtwagen stappen die ons naar een waterval zou brengen. We hadden hier 2 Engelse jongens leren kennen die er ook helemaal klaar mee waren en het liefst een taxi terug namen. We moesten er wel om lachen. Aangekomen bij de waterval kwamen we erachter dat deze het krachtigste was van alle watervallen in Azië. Dit was ook zeker te zien. We dachten dat de waterval gisteren al veel kracht had nou deze woorden neem ik terug. Wat veel water! Het bizarre was dat in de hoeken lokale bevolking gewoon aan het vissen waren. Als ze een stap verkeerd zouden zetten zou je ze nooit meer terug vinden. Hierna gingen we terug naar de kant van de rivier waar we de eerste dag met de ferry naar Don Det zijn vertrokken. We moesten nog 20 minuten kajakken voor we terug waren in Don Det. Het was zwaar geweest maar zeker de moeite waard. In de avond hadden we ons opgefrist, wat gegeten en onze tas gepakt. Morgen gaan we de grens over naar Cambodja en vertrekken we richting Siem Reap. Ik heb er zin in. Op naar ons volgende avontuur!

Liefs,
Nick en Suzan